Recensie Lucinda Williams

Lucinda Williams wordt een fenomeen genoemd als het op country muziek aankomt. De 63-jarige dame won al drie Grammy’s en werd meermaals genomineerd. Omdat Lucinda Williams niet van ophouden weet, bracht ze op 22 januari haar dertiende langspeler “The Ghosts Of Highway 20” uit. Daarop zoekt de zangeres de highway op. Het blijkt dan ook de perfecte reden om op tour te gaan met band. De eerste halte van haar tour is de AB in Brussel, waar ze een set van meer dan 2 uur voorschotelt.

Lucinda Williams staat slechts met een minimale setting op het podium van de grote zaal in de AB. De dame, die trouwens net 63 wordt, beweegt dan ook niet meer zo soepel als vroeger. Wanneer “Protection“ wordt ingezet, maakt ze meteen duidelijk welke richting ze uit wil. Snel verklaart ze dat er geen perfectie te verwachten valt. Het publiek weet wel beter. De set begint met enkele rustige rocknummers zoals “Drunken Angel” en “West Memphis”. De toeschouwers genieten rustig van de klank die de dame voortbrengt. De zangeres heeft een klok van een stem en maakt daar ook handig gebruik van. Met country en Americana invloeden lijkt ze vandaag vooral op de vrouwelijke Neil Young.

Ieder nummer heeft een eigen betekenis en Lucinda is zo vriendelijk om bij elke song die betekenis uit te leggen. Rond het midden van de set beslist Lucinda om enkele nummers solo te brengen. Bij “Look At The World“ springt het er echt uit hoe sterk haar songwriter capaciteiten zijn. Een zeer negatief nummer brengt ze op een positieve en emotionele manier. Tegelijk leveren deze individuele nummers de nodige rust in het concert. In het begin van de set was er vooral rock te vinden in de songs. Deze invloed vloeit doorheen het concert over in meer Americana.

Dat de focus niet alleen op Lucinda ligt, wordt duidelijk bij “Are You Down“. Een geweldige gitaarsolo waarbij de zangeres enkel toekijkt en meeklapt, is het resultaat. Lucinda Williams probeert de rust nu uit het concert te halen door “Seeing Black“, “Unsuffer Me“ & “Essence“ te spelen. Het zijn enkele straffe gitaarnummers zoals ze bij Tom Petty ook terug te vinden zijn. Haar unieke country stem op enkele felle nummers: het trekt vooral de aandacht bij “Honeybee“.

Na een set van twee uur krijgt Lucinda Williams er niet genoeg van. Tijdens de bisronde brengt ze wat meer blues naar voren. Eerst met een cover van Skip James‘ “Hard Time Killing Floor Blues”. Maar het eindigt in een apotheose met een solo tijdens “ Joy“. Terwijl de artieste van plan was om nog enkele nummers te spelen, werd ze door de strikte curfew het zwijgen opgelegd. De zangeres weet duidelijk hoe ze een perfecte show moet neerzetten en krijgt hierdoor dan ook het nodige respect van dit oudere publiek.

< Niels Bruwier > 

De setlist: 

1. Protection
2. Crescent City
3. Drunken Angel
4. West Memphis
5. Bus To Baton Rouge
6. World Without Tears
7. Ghost of Highway 20 (Solo)
8. If There’s Heaven (Solo)
9. Lake Charles (Solo)
10. Temporary Nature
11. Dust
12. Are You Down
13. Seeing Black
14. Unsuffer Me
15. Essence
16. Change The Locks
17. Honey Bee

Bis:

1. Hard Time Killin’ Floor Blues (cover Skip James)
2. Joy