Recensie Nahko

Nahko And The Medicine For The People of kortweg Nahko is een Amerikaans collectief dat wereldmuziek op een levendige wijze brengt. Hun invloed komt van verschillende culturen. Frontman Nahko Bear is van Spaanse, Filipijnse en Puerto Ricaanse afkomst, waardoor de invloeden daar al heel erg duidelijk zijn. De muziek van de groep wordt vaak vergeleken met Michael Franti of Xavier Rudd. In 2014 kwam het tweede album van de groep uit. Tussen het werken aan hun derde plaat door vond de groep tijd om op een Europese tournee te gaan.

Op het podium bevinden zich drie grote kleurrijke vlaggen die er sterk uitspringen. Het wordt meteen duidelijk dat Nahko meer een overtuiging dan een muziekgroep is. De zaal is dan ook gevuld met reggae-liefhebbers en fans van wereldmuziek, mensen die hun artiesten op handen dragen. Nahko maakt hier dankbaar gebruik van en komt op het podium onder luid gegil. Met enkel een piano zet zanger Nahko Bear het concert in de juiste richting. Eerst met een licht melig nummer, maar daarna schiet de groep in gang met hun dansbare reggae-folk.

De springerigheid van de groep reflecteert zich op het publiek. Hetgeen hier te zien is, is een echte reggae-folk boysband. De focus van de groep ligt dan ook op het publiek. Handjesgeklap, dansen en meezingen hoort er allemaal bij. De toeschouwers blinken uit in hun uitbundigheid bij deze gelukzalige muziek. Wanneer “Aloha“ weerklinkt, springt het er pas echt uit hoe groot de obsessie voor deze groep is. Het lijkt alsof er op het podium enkele sekteleiders staan die hun volgers het magische woord “Aloha“ laten zingen. De trompet en viool geven dit gezelschap zijn folky invloed.  Deze geluidskleuren geven de groep hun eigen sound. Dit zet Nahko nog eens extra in de verf door midden in de set een vioolsolo voor de dag te brengen.

Bij “Make A Change“ & “Warrior“ gebruikt de groep zowel de rock als reggae kant van hun klank. Dat zorgt voor een zeer uitgelaten sfeer en maakt het tegelijk ook zeer dansbaar. Nummers van meer dan tien minuten worden constant op het publiek losgelaten. Wanneer hun eigen nummers niet voldoende blijken, komen er dan covers in hun songs.  Zo krijgt “No Diggity“ zijn reggae-invloed en brengt de band ook Bob Marley tot leven. Op het eind duren de nummers net iets te lang en komt hun folkrock meer naar boven. Hierdoor neemt de herhaling al snel de bovenhand. De zaal lijkt hier geen probleem mee te hebben, zelfs niet wanneer Nahko Bear zijn teksten vergeet. Nahko heeft duidelijk een medicijn uitgevonden om een publiek gelukkig te maken en volledig in extase te brengen. Nahko is geen muziekgroep, het is een religie. 

< Niels Bruwier > 

De setlist:

1. Directions
2. Vultures
3. Risk It
4. So Thankful
5. Aloha
6. Tim’s Intro (vioolsolo)
7. Great Spirit
8. Make A Change
9. Warrior
10. Wash Away
11. Manifesto
12. Black