Recensie Sutra - Sidi Larbi Cherkaoui & Antony Gormley & Monniken van de Shaolintempel

Met Sutra beleeft deSingel een derde dansvoorstelling die ontzettend sterk wist te overtuigen. Een indrukwekkend Impressing the Czar, en een ijzersterk Bahok van Akram Khan,  krijgen dus gezelschap van Sutra als een van de adembenemendste voorstellingen van dit seizoen.

Sutra balanceert tussen dans en kung fu, tussen innerlijk gevecht en het gevecht met de buitenwereld, tussen kleine expressie en grote, tussen halsbrekende bewegingen in de beperkte ruimte van een houten kist, en de wilde tuimelingen op de bühne.

Sutra is introvert en extravert tegelijk. Poëtische momenten zijn er wanneer een klein jongetje met een man in een metalen kist elkaars spiegelbeeld in houdingen zijn. Claustrofobie mogen de artiesten alvast niet hebben. Bij momenten doet de voorstelling ook wat acrobatisch aan. We zien ledematen gebogen worden in richtingen waarvan we dachten dat dat niet kon.

Twee maal zien we de monniken van de Shaolintempel in China hun kist meeslepen, terwijl ze in een cirkel gaan. De muziek die we dan live horen door een kwartet is ontzettend meeslepend. Het lijkt wel de ideale soundtrack die we horen. Enerzijds horen we rustige melodieën waar cello, of dan weer de piano de bovenhand halen. De violen krijgen een dubbelrol en mogen zowel het zeer intimistische als het zeer expressieve voor hun rekening nemen. Hoe dan ook krijgen we een uur en tien minuten prachtige muziek te horen van Symon Brzóska.

Sidi Larbi Cherkaoui weet de waarde van de gevechtskunst te behouden, ook het meditatieve aspect van de monniken komt voldoende aan bod. Onze adem houden we in wanneer het tienjarige jongetje de kisten, in welke steeds een monnik staat, omvergooit. Deze vallen als dominostenen op elkaar.

Meer dan ooit zien we dus een voorstelling die het perfecte evenwicht wist te vinden, letterlijk én figuurlijk.

< Bert Hertogs >