Recensie Toto

Verrassing bij de start van de nieuwe wereldtour van Toto. Niemand minder dan de legende Leland Sklar stond aan de snaren van zijn bas te plukken tijdens het concert. De bassist is onder andere gekend voor zijn werk als live muzikant bij Phil Collins maar heeft als sessiemuzikant een gigantisch palmares. De grijze man met karakteristieke lange baard blijft altijd zijn coolste zelf en neigt nooit naar een egotrip, blijft op de achtergrond. Dat Toto hem vroeg, verbaast niet want op het album XIV dat vorig jaar verscheen, nam hij de bas voor zich en hij trad ook al eerder live op met de band toen Mike Porcaro aan het vechten was tegen de ziekte ALS (een gevecht dat hij in maart 2015 verloor).

Steve Lukather kondigde hem aan op het einde van de show met niet meer dan lof over zijn collega. De gitarist voegde er ook aan toe dat ze niet gerepeteerd hadden wat Sklars prestatie alleen maar indrukwekkender maakte. Maar het toonde ook het zwakke punt van de opening show. De band klonk onvoldoende gerodeerd, pakte zeker halfweg wel erg veel tijd – met 20 nummers op de set voor een concert van twee uur kan je bezwaarlijk stellen dat het een snel en snedig optreden was – en voelden we de uitgelaten sfeer wat inzakken. De band mocht het optreden dan wel gestart hebben met “Running out of time”, in Vorst Nationaal viel dat niet meteen op. De spanningsboog van het optreden was dus bij momenten onvoldoende strak. De grote afwezige op de set was ontegensprekelijk “Stop loving you”.

“Stranger in town” begint met heerlijke bas waarna de drums invallen en de rest van de band te horen is. David Paich zet het nummer om in een staaltje acteren, speelt verstoppertje achter een rij luidsprekers, dan weer achter verschillende bandleden. Het publiek reageert laaiend op “I’ll supply the love” en klapt het danig mee in de handen.  Het schurend stemgeluid van Steve Lukather bij “I won’t hold you back” valt op maar vooral ook dat de man moeite heeft met zijn lyrics. “Hold the line” met een geweldige gitaarsolo én passage van een zeer straffe backing vocal is met stip een van de eerste hoogtepunten van de show. Vanaf dan ruilt het zittend middenplein zijn stoeltjes en wordt het een staand optreden voor hen.

De crème de la crème laat de groep horen tijdens “Pamela”, zo’n song die je nog nauwelijks op de radio hoort, maar wel een meekeler van formaat is. David Paich mag tot twee keer toe soleren op buffetpiano terwijl de rest van de band het nummer opnieuw opentrekt. Voor “Great expectations” halen ze de akoestische gitaar uit een doosje wat jammer is, maar goed, het is nu eenmaal een nummer dat op zo’n manier opentrekt dat het bijna epische allures krijgt. “Without your love” en de daaropvolgende solo van Steve Lukather met drums en bas, is gewoon het neusje van de zalm. Maar dan zakt het optreden wat in. Het nieuwe “Holy War” klinkt erg inwisselbaar en ook “The road goes on” is dat. De band draagt het nummer op aan muzikanten die het tijdelijke voor het eeuwige ruilden (Mike Porcaro vorig jaar en eerder Jeff Porcaro alsook Dennis Frederiksen). Maar helaas tilt die bindtekst het nummer niet op.

De backings doen dit vergeten met een zeer knappe versie van Orphan waarna David Paich de jazzy tour opgaat op zijn buffetpiano tijdens Rosanna. Een lang en magistraal Africa waarbij het publiek laat horen een straf koor te zijn, toont dat het moeiteloos de hoge noten kan nazingen van frontman Joseph Williams. Ook de backings die de “pada dampam pa dampam pam” laten nazingen, krijgen het publiek in no time mee. “Brussels you sound fantastic!” klonk het dan ook uit de mond van Joseph Williams. Daar hebben wij nu eens niets aan toe te voegen!

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Running Out of Time
2. I‘ll Supply the Love
3. Burn
4. Stranger in Town
5. I Won‘t Hold You Back
6. Hold the Line
7. Georgy Porgy
8. Afraid of Love
9. Bend
10. Pamela
11. Solo David Paich
12. Great Expectations
13. Without Your Love
14. Solo Steve Lukather
15. Holy War
16. The Road Goes On
17. Orphan
18. Rosanna

Bis:

1. On the Run / Goodbye Elenore
2. Africa