Recensie The Maccabees

The Maccabees ontstond in 2004 waarna de debuutsingle X-Ray al snel volgde. Dat resulteerde in een voorprogramma voor die andere Britse act Arctic Monkeys. De groep uit Zuid-Londen kwam in 2007 met de debuutplaat “Colour It In”. Hierdoor kreeg de band een vaste fanbase. Vorig jaar verscheen dan de vierde plaat “Marks To Prove It”. Het was van 2012 geleden dat de band nog eens een zaalshow deed in AB, toen met “Given To The Wild”. 

The Maccabees is duidelijk Bowie-fan want voor de groep het podium opkomt, krijgt het publiek een dosis “Changes“. Met de titeltrack van het laatste album zet The Maccabees zijn set in. Meteen geeft het zestal zijn visitekaartje af door het geluid van enkele strakke gitaren te laten horen. De band bewijst hiermee meteen dat ze een indierock lievelingetje zijn dat alles kan waarmaken. Met “Feel To Follow“ wordt een hoekigere opvolger geserveerd die het volledige spectrum van The Maccabees weergeeft. De groep beslist om het hierna wat rustiger aan te doen, door telkens zeer sfeervol te starten en te eindigen met enkele geniale uitbarstingen op de gitaar.

Met vier gitaristen is het post rockgeluid iets wat sterk naar voor komt. De gierende gitaren doen een dreigende sfeer ontstaan alsof de Apocalyps nabij is. Deze onheilspellende sfeer is vooral het gevolg van de hoge noten die de mannen telkens op hun gitaren spelen. Als remedie is er de zalvende stem van Orlando Weeks die iedereen kan bedaren. De zanger staat dan ook in fel contrast met zijn band op het podium, zeer bescheiden. Naast deze vijf mannen komt er live een eenzame pianiste bij. Ze zorgt er wel voor dat de kleur van The Maccabees warmer en gezelliger wordt. Het wordt pas echt charmant wanneer de toeschouwers bij “Precious Time“ voor het eerst collectief meezingt.

De nummers volgen elkaar in snel tempo op.De focus ligt tijdens het volledige concert sterk op de muziek. Bij “Silence“ wordt het geluid eerder doorbroken door even een pauze te nemen. Lang duurt het niet want “Latchmere” & “X-Ray“ zijn weer lekker strak, scherp en gewaagd. The Maccabees bouwen de nummers constant op naar een climax, meestal is die gevaarlijk maar naar het einde toe is die vooral zeer vreugdevol. Wanneer de bisronde begint, maakt Orlando Weeks gebruik van een uniek blaasinstrument, de kazoo. Het lijkt op een jazzy intro, maar alweer klinkt een donkere en gierende gitaar op de achtergrond. Het concert eindigt met “Pelican“ zoals het begon: veel gitaren en lekkere riffs die een stadionband waardig zijn. The Maccabees blinkt uit in zijn eenvoud en slaagt er tegelijk in om een periculeuze set neer te zetten.

< Niels Bruwier >

De setlist: 

1. Marks To Prove It
2. Feel To Follow
3. Wall Of Arms
4. Kamakura
5. Ribbon Road
6. Love You Better
7. Young Lions
8. Precious Time
9. Can You Give
10. Spit It Out
11. Silence
12. Latchmere
13. X-Ray
14. No Kind Words
15. Grew up
16. Something Like Happiness

Bis

17. River Song
18. WW1 Portraits
19. Toothpaste Kisses
20. Pelican