Mugwump heeft deluxe album Unspell uit

De carrière van Mugwump (Geoffroy Dewandeler) startte zo’n 20 jaar geleden als DJ in alle clubs van België. Zo’n tien jaar geleden begon de man aan eigen nummers met als resultaat zijn debuutplaat “Unspell” dat vorig jaar verscheen. Sinds 29 januari 2016 heft ie een deluxe editie uit van die plaat met live versies en nieuwe nummers. Concertnews.be sprak met Mugwump over de totstandkoming van die plaat en de lovende reacties die hij tot nu toe al kreeg.

Uw nieuwste single heet Voetbalknieën. Waarom heeft u gekozen om dat nummer te coveren? 

Het is een cover van een Nederlandse post-punk artiest Ton Lebbink. Het is niet echt een hommage aan voetbal maar eerder een ironische tekst over het hele gebeuren. Het was weliswaar niet het verhaal dat mij aantrok maar wel de cultstatus die het nummer heeft. Ik hoorde het voor het eerst op de begrafenis van Tom De Weerdt (Dj Low) van platenlabel Lowlands. Hij was een grote muziekverzamelaar en muziekfreak waarmee ik goed bevriend was. Ik kende het nummer toen nog niet maar er ontstond een spontane liefde. Ik luisterde er constant naar en toen hebben we beslist om het te coveren maar in een volledig andere versie, meer richting punk/funk. Het nummer is dan ook een hulde aan Tom. 

Waarom heeft u beslist om een deluxe editie van uw debuutplaat “Unspell” uit te brengen? 

We willen graag focussen op de liveshow om zo de meerwaarde van onze shows ook op cd aan te tonen. Vandaar dat we ook enkele opnames van op onze shows op die deluxe editie hebben gestoken.  Via nieuwe versies proberen we dan ook aan te tonen dat onze muziek meerdere dimensies heeft. Wat daarnaast ook mooi meegenomen is, is het feit dat we kunnen blijven touren. Het was vooral ons label dat ons op het idee bracht omdat we zo nog een jaar kunnen touren. 

Het debuutalbum werd onder meer door Mixmag en The Fader opgepikt en kreeg ook de nominatie voor beste album op de Red Bull Elektropedia Awards. Wat vindt u van deze erkenning? 

Het is geweldig dat mensen dit album goed vinden. Ik heb er vier jaar aan gewerkt en het is leuk dat mijn werk ook een beloning krijgt. We deden veel featurings op het album en dat is meteen de reden waarom het zo lang duurde. Voor mij opende het ook een deur naar iets nieuws: live muziek. Het geeft alleszins nieuwe perspectieven aan mijn muziek en carrière. Ik kijk echt al uit om aan het volgende album te beginnen. 

Gaat het weer vier jaar duren? 

Nee, want ik heb nu een eigen structuur en eigen distributie dus alle netwerken kunnen gevoed worden. Ik moest voor mijn debuutplaat ook op zoek naar een platenmaatschappij. Er was interesse van Warp, Deadly Records en Ghostly. Maar dat nam echt veel tijd in beslag en dan heb ik toch maar voor een eigen indie label gekozen Subfield dat deel uitmaakt van een van de grootste indiestructuren in Europa: !K7. Het was moeilijk omdat er veel bij komt kijken op vlak van promotie en dergelijke. Maar ik heb geluk dat V2 ons album verdeelt in België. Dus die steun helpt wel. 

Waar is uw liefde voor muziek van gekomen? 

Ik ben al zo’n twintig jaar DJ en groeide op in het centrum van Brussel. Mijn vader had daar een café met een jukebox. Om die jukebox up to date te houden, gingen ik en mijn moeder altijd shoppen om plaatjes. Het was in de late jaren ‘70 dus we kozen vooral veel disco, pop, rock en crooners. Mijn moeder kocht ook veel muziek van The Beatles en andere bekende artiesten uit de jaren ‘60. Daarna ging ik als jongeman ook al snel naar clubs in de jaren ‘80 en dan was de New Beat sterk aan het opkomen. Dat was het begin van de elektronische muziek en ik hield ook van indie zoals Talking Heads. Al die invloeden hebben mij dan ook gemaakt zoals ik nu ben. 

Hebben die dan allemaal invloed gehad op uw eigen stijl? 

Ik ben pas tien jaar geleden met eigen muziek begonnen. Het was vooral kleine clubmuziek zoals ze bij Eskimo Records maken. Dan kwam Kompakt met het voorstel om een album te doen. Maar ik wilde helemaal geen techno album maken. Het is te moeilijk om een volledig album te maken met enkel zo’n soort nummers. Het zijn songs die je apart beluistert en downloadt maar niet op een album zet. Dus heb ik veel tijd genomen om een trager album te maken met disco, post-punk, pop en funk. Eigenlijk heb ik al mijn tienerinvloeden er bij proberen betrekken. Het nam veel tijd in beslag en dan heb ik het via !K7, mijn eigen label, uitgebracht. Wanneer het er dan eindelijk was, startte ik ook een liveshow met een full-band. Dat vertaalde het studioverhaal in een echte show met meer arrangementen en gitaren. Raphael “Lee“ Absolonne van Spookhuisje speelde gitaar en er waren ook elektronische drums. 

Waarom heeft u dan beslist om daar een liveshow mee te doen? 

Als je zo’n soort muziek maakt, moet je dat verdedigen op een liveshow. Het is heel belangrijk. Ik kan geen dj-set doen met muziek van andere groepen om mijn eigen album voor te stellen. Dus probeer ik met de liveshow een soort verhaal te vertellen. 

Zou u graag met de band doorgaan? 

De manier waarop we in interactie gaan met elkaar definieert nu de manier waarop de muziek van Mugwump wordt gemaakt. We schrijven samen en maken dan ook al snel nieuwe nummers. Zo hebben we die cover van Voetbalknieën maar ook een nummer van Joy Division. De interactie is essentieel, soms kom ik met een idee maar de band kan evengoed met iets op de proppen komen. De workflow is daardoor zeer aangenaam. Dus ik vind het wel leuk om met een band samen te werken. 

U bent vooral bekend in Franstalig België, hoe komt dit denkt u? 

Ik ben vooral populairder bij een iets ouder publiek. Ik ben ooit nog Resident geweest in de Silo in Leuven. Ik heb in alle Belgische clubs gespeeld, veel festivals maar dat was tien jaar geleden. Ik spreek ook niet zo goed Nederlands waardoor ik minder interviews doe met Vlaamse media en de mensen in Vlaanderen dan ook minder bewust zijn van mijn bestaan. Het Vlaamse publiek houdt meer van indie muziek en ze hebben geweldige bands zoals Flying Horseman en alle andere dingen van Bert Dockx, The Germans, Deus & Go March. Er is een volledig ander genre aanwezig in Vlaanderen waardoor ik als DJ meer in Wallonië speel. 

U bent al langer dan twintig jaar DJ, merkt u een grote evolutie? 

Toen ik begon als DJ was ik één van de enigen die House speelde. In de Food Club waar ik veel draaide, was dat de plek om dit genre te vinden. Nu speelt iedere DJ zo’n muziek en is het mainstream geworden. Het heeft veel tijd gevraagd maar nu het bekend is, klinkt het ook niet meer zo goed. Dance festivals zijn ook zeer groot en ze trekken een veel groter publiek dan vroeger.   

Zou u dan ooit als alternatieve DJ op zo’n groot festival als Tomorrowland willen spelen? 

Waarom niet? Natuurlijk niet op de Main Stage en niet met mijn band. Het publiek daar komt om te dansen en ze luisteren niet meteen naar een groep. Maar ik zou er zeker geen nee tegen zeggen. Het liefst zou ik dan op een podium spelen in een kleine tent samen met allemaal dj’s in hetzelfde genre.  

< Niels Bruwier >