Recensie The Valerie Solanas

The Valerie Solanas wilden hun album “Voodoo Glue” niet op een normale manier voorstellen in de Bourlaschouwburg. De band maakte gebruik van allerlei attributen, absurde kostuums en een gekke schilder die zich doorheen het concert aan een kunstwerk waagde. Met een reusachtig scherm achter zich, was het beeld duidelijk belangrijker dan de muziek. Door al deze visuele aspecten extra in het licht te zetten, werd de muziek meer op de achtergrond geplaatst. De muziek was wel de perfecte soundtrack voor dit visuele spektakel.

“Voodoo Glue” is het derde album van The Valerie Solanas. De groep komt uit Antwerpen en brengt voor deze albumrelease Bert Lezy mee die het artwork realiseerde. De band brengt theatrale rock met invloeden van The Doors en Morphine. Daarnaast heeft de band een uniek gevoel voor humor dat tijdens de show in Bourla zeker aan bod kwam. Onder meer door de bindteksten van Michael Brijs en de absurde danspassen van de schilder. De zanger heeft iets mee van Jack Black waardoor de humor op zijn gezicht valt af te lezen.

De band zet heel duister in met een donkere intro. De schilder draagt een octopusmasker en jaagt het publiek wat op stang. Waarna het podium snel oplicht door het reusachtige scherm achter hen. Hierop stellen de bandleden zich als echte racepiloten voor wat zeer druk is om dit allemaal bij elkaar te zien. Bij “The Elders Ones“ neigt de band naar een rustige versie van Editors. De muziek blijft doorheen het concert erg rustig tot erg dreigend, Jazz meets Post Rock. De zware stem van Michael Brijs zorgt voor een extra mystieke sfeer. De groep, en dan specifiek Saskia Liénard, heeft duidelijk kosten noch moeite gespaard om het visuele aspect piekfijn in orde te krijgen. Zo ontstaat een live action painting tijdens het optreden, zien we beelden op het reusachtige scherm (visuals en video). Kortom: maakt de groep kunst.

Tijdens “Walking In A Dream” verschijnt een reusachtige tomaat boven het podium. De schilder volgt het tomatenthema door zo’n tomatenhoofd op te zetten. Samen met een mislukte zeester steelt hij de show. De dans op zich is niet veel waard maar het brengt wel een vrolijke noot in het nummer. Ook bij “Polar Bear” is de schilder niet te houden. Hij gebruikt het hele podium en springt in het rond, hij maakt zelfs terug gebruik van zijn octopushoofd. Wanneer “ The Sheepshagger“ als laatste wordt ingezet, is de leegte voelbaar. Alles wordt nog eens uit de kast gehaald en er volgen belletjes en bladen die uit te lucht vallen. Ultieme chaos terwijl het concert erg mooi georganiseerd en geregisseerd was door Saskia Liénard. De bisnummers zijn pure improvisatie waaruit blijkt dat de band het podium duidelijk niet wil verlaten. “Voodoo Glue” heeft een fantastische albumvoorstelling gekregen aan de hand van een overheersend visueel spektakel.

< Niels Bruwier >

De setlist:

1. Intro
2. Nightshade
3. The Elder  Ones
4. The Prophet
5. Transumbulic Train
6. Night People
7. Walking In A Dream
8. Night Cruising
9. Voodoo Glue
10. Rebound Night
11. Polar Bear
12. The Beetle
13. The Sheepshagger

Bis:

1. Pr. Phlegmatic
2. Elevator Girl
3. Strange Going On