Recensie The Darkness

Bij een show van The Darkness is spektakel en humor een must. Ook dit keer zorgen Justin Hawkins en de zijnen voor een waanzinnig optreden. De band teert nog steeds op het succes van hun debuutalbum want er worden maar liefst 9 nummers van die plaat gespeeld. De band glamrockt er op los en op zijn veertigjarige leeftijd kan Justin Hawkins de hoge noten nog perfect halen. The Darkness bezorgde Gent een ware greatest hits show met extra opgefokte frontman.

Voor de laatste show van het Blast Of Our Kind tournee houdt The Darkness halt in de Vooruit in Gent. De mannen brachten in 2003 hun debuutplaat uit met verschillende hits. Het vierde album van de groep kwam vorig jaar uit maar ze slagen er nog steeds niet in om dat debuutalbum te evenaren. De uitgesproken hoge stem van zanger Justin Hawkins is het handelsmerk van de groep. Met invloeden van Thin Lizzy en AC/DC spreekt de band vooral een metalpubliek aan. Een groot publiek kunnen ze niet meer aanspreken al stond de Balzaal toch afgeladen vol.

Het begint met “The Arrival” van Abba waarna het logo van The Darkness oplicht. The Darkness komt op in hun typische clowneske tenues en begint met de recentste single “Barbarian“. De zanger zoekt al meteen de interactie met het publiek. Zo vertelt hij dat zijn eigen urine bij een flesje water wordt gevoegd om zo zijn stem optimaal te krijgen. Diezelfde stem moet in het begin wel nog wat worden bijgeschaafd maar na drie nummers zit hij perfect op toon. Meteen zie je de kwaliteiten van de zanger naar boven komen. Het publiek draagt hem op handen. Bij “Black Shock“ verdwijnt het jasje van Justin en doet hij alles in bloot bovenlijf. Het is duidelijk dat dit de laatste show van de tournee is, alles wordt voor een laatst keer uit de kast gehaald.

Ondanks hun leeftijd speelt de groep met ontzettend veel energie. Niet enkel de zanger hitst het publiek op. Wanneer de bassist “One Way Ticket“ inzet, probeert hij interactie met het publiek te creëren door zijn ‘koebel’ het werk te laten doen. Tussen de nummers probeert Justin Hawkins om enkele leuke anekdotes te vertellen. Er zijn veel onvolmaaktheden in dit concert maar dat past perfect bij de attitude van de gasten. Op een bepaald moment begeeft de basdrum het en dat lost Justin fijn op door gewoon verder te spelen. Ook met een irritante toeschouwer weet de zanger raad. Af en toe een stevige sneer richting die man is zijn oplossing want aandacht krijgt hij toch niet graag, aldus Justin.

Tijdens “Get Your Hands Of My Woman” krijgt de zanger verschillende jassen toegeworpen. Hij trekt ze allemaal aan wat tot een hilarisch tafereel leidt. De klassieker “I Believe In A Thing Called Love“ is de perfecte afsluiter. Het publiek gaat helemaal wild en springt er op los zoals de zanger vooraf had gevraagd. Wanneer The Darkness hun bisnummers brengen, trekt Justin zijn beste lederen pakje aan. “Love On The Rocks With No Ice” krijgt een lang uitgesponnen einde met een uitzinnige zanger die op de schouders van de roadie door het publiek kuiert. De solo die dit concert eindigt, vat het perfect samen. Theatrale rock ‘n roll met een streepje humor, een zanger op speed en veel gitaren.

< Niels Bruwier >

De setlist:

1. Barbarian
2. Growing On Me
3. Black Shuck
4. Mudslide
5. Givin‘ Up
6. Roaring Waters
7. One Way Ticket
8. Love Is Only A Feeling
9. Friday Night
10. English Country Garden
11. Every Inch Of You
12. Rack of Glam
13. Get Your Hands Of My Woman
14. Stuck In A Rut
15. I Believe In A Thing Called Love

Bis:

16. Street Spirit (Fade Out) (cover Radiohead)
17. Love On The Rocks With No Ice