Recensie Ellie Goulding in het Sportpaleis

Als een coïtus interruptus, ofwel zoals seks hebben met je lief die tijdens het hoogtepunt kiest om even het toilet op te zoeken. Zo voelde het concert van Ellie Goulding voor zo’n 19 500 toeschouwers in het Antwerps Sportpaleis aan. Tijdens de eerste bis “Anything could happen” ging het mis en de songtitel maakte zijn naam – ironisch genoeg – waar dat eender wat kon gebeuren tijdens deze show. Zoals een zware langdurige ruis middenin het nummer waarna het geluid voor het publiek wegviel en de rest van de band nog even doorspeelde omdat de monitormix het nog wel deed. Aarzelend staat de Britse op het podium, weet niet goed wat te doen, tot ze teken krijgt om het podium af te gaan zonder ze iets zeggen kan. Of hoe een zangeres zonder stem/micro wel erg kwetsbaar op een podium staat. We wikken onze woorden, maar het woord amateurisme is voor deze productie op zijn plaats.

Van slag

Goulding zelf blijkt van slag. Het publiek laat het niet aan zijn hart komen en start de Mexican Wave. Ondertussen blijven enkele camera’s het publiek registreren. Voor de gelegenheid zijn er twee kraancamera’s in het Sportpaleis, een lange aan de front of house, en een kleinere rechts naast het podium. Die registreren samen met een camera op rails voor de mengtafel, enkele vaste camera’s en mobiele camera’s in de frontstage en op het podium een concertfilm die later in het jaar uitkomt. Een last minute beslissing is dat.  Maar wel een die behoorlijke impact heeft voor al wie achteraan in de zaal zit op de frontale tribunes. Zij zien meerdere malen tijdens het concert de arm van de kraancamera in hun zichtlijn passeren.

Ellie Goulding lacht het voorval weg

Met “Ik heb dit nooit eerder meegemaakt” en “Er is iemand van mijn team die moet gedacht hebben wat dit knopje precies doet met dit resultaat als gevolg” excuseerde Goulding zich en probeerde ze ook te relativeren. “Zullen we het opnieuw doen?” vraagt ze aan de toeschouwers die uiteraard luidkeels “ja” brullen. Maar al snel valt op dat Goulding in een dipje zit, merkt dat het publiek moeite heeft om even fanatiek mee te doen als tijdens de eerste keer dat ze het zong. Ze heeft het daar ook even over tijdens het nummer zelf en tijdens de bindtekst, de overgang naar haar laatste bis. Of hoe het weinig waarschijnlijk is dat het nummer straks de montage gaat halen tenzij de regie er in slaagt om het beste van de twee versies aan elkaar te lijmen.

Ongeziene reputatieschade Ellie Goulding

Voor hetzelfde geld had Ellie Goulding gekozen om via live streaming het concert uit te zenden. Tenzij daar een vertraging van enkele minuten op zou zitten, zou dit voorval wereldwijd voor ongeziene reputatieschade zorgen voor haar. Dat het geluid uitviel, was een zuivere productiefout. De zaal zelf, het Antwerps Sportpaleis, had daar niets mee te maken, vernemen we achteraf uit goede bron.

Loeihard

Nu goed, dat het mis ging met de klank stond ergens in de sterren geschreven. Loeihard stond de muziek van begin tot einde. Daardoor was er geen plaats voor nuance. Ellie Goulding zelf heeft slechts vier muzikanten op het podium (piano, synths, gitaar en drums) en twee backing vocals. Haar nummers worden in de geluidsmix stevig aangedikt door meelopende tracks. De zangeres van Delirium, die overigens goed bij stem is - om haar stem te smeren drinkt ze veel thee - heeft nooit echt goed of juist door haar neus kunnen ademen. Daarom klinkt haar stem kelig en wat nasaal tegelijkertijd. Goulding heeft een operatie overwogen maar vreest dat haar stem compleet anders gaat klinken en net het karakteristieke dan gaat verdwijnen. Tijdens Yogalessen puft ze door haar mond. 

Die technisch-vocale uitdaging is door die luide geluidsmix ook te horen wanneer ze even lijkt te kokhalzen tijdens “Lights” dat enkel begeleid wordt door Chris op akoestische gitaar. Goulding zingt, slikt én ademt door haar mond. Die drie samen combineren, durft wel eens tot een stevige kuch leiden bij haar wat ook gebeurt in het Sportpaleis.

Pervers effect  

Ellie Goulding – die het iets te vroeg in haar carrière tot headliner schopte op Sziget Festival 2015  – kwam haar nieuwe album Delirium voorstellen en stond voor het laatst op Europees vasteland tijdens het eerste deel van haar tour (het tweede stuk start in Frankrijk op 25 februari 2016).  Met 8 trucks en 4 bussen op tour is de productie eerder bescheiden van omvang. Daar waar je voor de meeste internationale artiesten in het Sportpaleis minstens 50 euro moet ophoesten – een pervers effect van de zwarte markt omdat de entourages van artiesten erin bevestigd zien dat fans ook dieper in hun portemonnee willen tasten om hun idool aan het werk te zien -  hield Goulding het opmerkelijk budgetvriendelijk. Ook de tickets in de beste categorie bleven onder de 50 euro. Dé vraag die zich stelde na Sziget is of ze met het nieuwe album nu wel genoeg materiaal heeft om anderhalf tot twee uur te boeien. Het antwoord: nog niet helemaal.

Het slimme aan Goulding is dat ze popmuziek brengt die commercieel genoeg is (“Burn”, “How long will I love you” en “Love me like you do” haalden alle drie de top 5 van de singlescharts terwijl de samenwerking met Calvin Harris bij “Outside” en “I need your love” goed was voor een top 10-notering). Maar aan de andere kant steekt ze toch voldoende alternative in haar popmuziek zodat ze ook fans die niet zo houden van mainstreammuziek aan haar kant krijgt. Opvallend daarbij is vooral haar inhoudelijke switch. Haar album “Halcyon” was een heel stuk donkerder dan haar recentste worp “Delirium” dat veel positiever is. Op “Halcyon” staat bijvoorbeeld het nummer “Dead in the water” dat weinig tot de verbeelding overlaat.

Bescheiden meisje

Ellie Goulding ziet zichzelf niet als een groots artiest maar zegt aan de andere kant ook niet dat ze nog niets heeft bereikt. Ze bengelt dus tussen de twee in. Ook dat was te merken in het Sportpaleis. Wanneer het publiek laaiend enthousiast reageert na “Lights” vindt ze dat “te veel” en beëindigt ze het applaus snel vermits naar eigen zeggen anders haar lichaam spastisch reageert. “Oh my godness” laat ze zich ontvallen voor ze het liefdesnummer “Devotion” zingt waarbij de kuip verlicht wordt door honderden lampjes van smartphones. “You are so supportive. You’re all here. Thank you. This is the coolest thing ever.” antwoordt Ellie Goulding. En als ze hoopt dat we voor haar duimen luidt het: “Little me is going to the Grammy’s.”, “Ik ben al blij dat ik genomineerd ben (met Love me like you do nvdr.)” en de fans voor het laatst bedankt omdat ze in Antwerpen “zo briljant” waren.

Snelle start, hits op het einde

Goulding schoot als een raket uit de startblokken. “Aftertaste” waarbij ze neerdaalt vanachter goudkleurige doeken, rijgt ze aan elkaar met het percussieve “Holding on for life”. Door de opnames richt Ellie Goulding zich niet zelden tijdens het concert ook naar de lenzen, danst en bespeelt ze de camera’s waardoor we ons zeker bij de start niet volledig betrokken voelen bij haar show. Het is via de basdrum van “Goodness Gracious” die het publiek uitnodigt om mee te klappen en Goulding die zelf even drumsticks bovenhaalt om een stukje op troms te slaan, dat de toeschouwers mee doen. Tijdens “Outside” van Calvin Harris vergeet een deel van het publiek nog om te feesten. Zij staan druk alles vast te leggen op hun smartphones, alsof die kraancamera’s in de zaal nog niet genoeg zijn. Op het einde van het concert voor “Burn” zegt ze daarover: “ik ben geen fan van telefoons op een concert. Ik vind dat je een concert moet registeren in je hoofd en niet op je telefoon.” waarop ze luid applaus ontvangt én alle handen van het publiek de lucht ingaan, de extase compleet is en de rode hartvormige ballonnen vooraan het middenplein op en neer gaan.  

Bij “We can’t move like this” vraagt ze met succes aan de mensen op de tribunes om recht te staan. De fans zetten zich nadien terug neer waardoor ze aantonen dat ze de standaard setlist van dit optreden van Ellie Goulding niet kennen. “I need your love” van Calvin Harris volgt immers. Goulding springt. De sfeer in de kuip gaat naar een hoogtepunt.

Zuinig bewegen

Het valt op dat Ellie Goulding zuinig beweegt. Op een paar keer na dat ze staat rond te springen, blijven haar passen op het podium zeer beperkt. Een kwart draai naar rechts, een kwart draai links, … het behoort wel tot choreografie, maar het is eerder een passieve, statische, letterlijk ter plaatse trappelen manier waarop ze op het podium staat. Slim, want op die manier kan ze haar stem – Goulding zingt live in het Sportpaleis – onder controle houden én werkt ze zich niet in het zweet.

Trouwjurk vs. leren jas

Van de wat verlegen Ellie Goulding die wat schuw is, valt weinig te merken wanneer ze in een trouwjurk tijdens “Explosions” dichterbij het publiek komt en daarvoor een klein stukje catwalk gebruikt die wat dieper in de frontstage gaat. Over haar liefdesleven verklaart ze dat het best wel “messed up” is, maar steeds terecht kon bij haar “best friend” Hannah waarvan we ook foto’s met de zangeres zien op de schermen. “Army” wordt stevig meegezongen van begin tot einde door de fans. Goulding gaat ook even de musicaltour op wanneer ze a capella “Oh lovely Chris what shall we sing tonight?” zingt terwijl haar gitarist plaatsneemt naast haar voor een akoestische set.

Veel groter kan het contrast niet zijn wanneer ze in een leren jas terug opkomt tijdens “Figure 8”. Of hoe deze kledijwissel mooi aantoont dat Goulding zowel het alternative als het commerciële publiek handig weet te bespelen. Uit dat stuk onthouden we vooral de geweldige song “Codes” met zijn heerlijk ritme. Een typisch Ellie Goulding-nummer ook dat halfweg de muziek wat op de achtergrond plaatst en haar kopstem laat horen waarna het nummer terug stevig opentrekt.  

Met “Love me like you do” uit de film “Fifty shades of grey”, haar grootste hit totnogtoe, neemt ze afscheid van het publiek.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Intro (Delirium)
2. Aftertaste
3. Holding on for Life
4. Goodness Gracious
5. Something in the Way You Move
6. Outside (Calvin Harris)
7. Around U
8. Devotion (akoestisch)
9. I Do What I Love (Intermezzo)
10. Keep on Dancin‘
11. Don‘t Need Nobody
12. Heal (Intermezzo)
13. Explosions
14. My Blood
15. Army
16. Lights
17. Lost and Found (akoestisch)
18. Figure 8
19. On My Mind
20. Codes
21. Don‘t Panic
22. We Can‘t Move to This
23. I Need Your Love (Calvin Harris)
24. Burn

Bis:

1. Anything Could Happen
2. Love Me Like You Do