Recensie Ladies of Soul in het Sportpaleis

Drie keer vulden Ladies of Soul de Ziggo Dome in Amsterdam dit jaar. Als kers op de taart verhuisden ze in ons land van de Lotto Arena vorig jaar naar het Sportpaleis dit jaar samen met Natalia. Dat leverde een aardig aantal extra bezoekers op. Ladies of Soul zag zijn publiek zowat verdubbeld tegenover vorig jaar.  Sterren van de avond waren Edsilia Rombley en Glennis Grace, hoewel die laatste om onverklaarbare reden – ze was nochtans goed bij stem – het op één solonummer hield en very last minute “Halo” van Beyoncé liet schrappen van de setlist. (nvdr. een dag na de show verklaarde Glennis Grace op Facebook dat ze ziek op het podium stond.) Beide dames bleken erg compleet als artiest: ze zongen niet alleen erg goed, ze brachten hun nummers ook of ze dat nu vertaalden naar subtiel acteren of een stukje sensationeel dansen.

Je moet het Glennis Grace nageven, dat ze van de vijf vrouwen op het podium met stip diegene is die het meest internationale uitstraling heeft. Haar middel stevig ingesnoerd in het tweede deel, zodat die wespentaille nog sterker tot haar recht komt, die krullenbos die dat speelse, frivole en dynamische onderstrepen. De lengte ook: van alle zangeressen steekt ze er letterlijk ook het sterkst bovenuit. Dat geldt ook voor haar zang. “Emotions” van Mariah Carey bracht ze feilloos en haalde alsof het een fluitje van een cent was de hoge noten. Daarmee legde ze meteen ook de lat een aardig stuk hoger van het optreden dat wat stoffig begonnen was en waarbij de nummers van de medleys niet altijd even mooi en smoothly overliepen in een ander nummer (daar kwam na verloop van tijd gelukkig wel verbetering in overigens). Bij de start van de show lieten medleys soms veel te versnipperde nummers horen (zoals in de Sly Stone medley) of zagen ze na een hoogtepunt (“Uptown funk” in de finale van het eerste deel) de sfeer terug inzakken door de stijlbreuk van “Everybody dance now” en kon zelfs “Kiss” van Prince die situatie niet rechttrekken. Het was ook Glennis Grace die een soul en Supremesmedley de nodige dosis pit gaf met “Dancing in the street” van Martha and the Vandellas, maar vooral gekend in de versie van David Bowie en Mick Jagger overigens.

Een van de sterktes van deze Nederlandse is dat ze zowel in haar lage, midden en hoge register even veel volume laat horen waardoor het geheel zeer naturel in het oor binnenkomt. Dat is niet zo bij Natalia. Die perst als het ware haar hoge noten zeer sterk uit haar strot, zet zo gigantisch veel druk op haar stem dan, dat ze neigt naar roepen waardoor het nummer ironisch genoeg aan kracht verliest zoals bij “Ain’t nobody”.

Ladies of Soul startte overigens behoorlijk gezapig met “Feel good” en “Night to remember” (Shalamar) waarna Natalia haar eerste van vijf solo’s mocht brengen. In “Empire State of Mind” van Alicia Keys veranderde ze “New York” naar “Antwerp”. Dat werkt wel voor even, maar niet voor het ganse nummer. Sterker was geweest om pas op het einde die verandering te doen, wat overigens zeer veel (inter)nationale artiesten doen. Ook bevroor ze tijdens “Got to be starting something” op het einde van de show waarna ze met haar ene hand om meer publieksreactie vroeg én dat ook kreeg. Showtrucs die ze al eerder met succes uitvoerde overigens.

Het grootste nieuws van de dag was vooral dat Natalia geen enkel eigen nummer bracht. Geen “Risin”, geen “I’ve only begun to  fight” dus op de setlist. Enkel covers. Over het ganse concert bekeken, bleek Natalia een stuk sterker in het tweede deel. En ook al schreeuwde ze die hoge noten uit, haar versie van “The Greatest Love of All” van Whitney Houston kon het publiek erg bekoren. Een nummer dat haar 21 jaar geleden voor het eerst op een podium bracht, in een zaal van de school waar ze toen studeerde was dat overigens. Natalia lachte op het einde van het optreden tijdens “Never can say goodbye“ even weg dat ze haar tekst kwijt was. Op dat vlak is de Kempense nog steeds haar relativerende zelf.

Candy Dulfer kreeg een rol in de marge toegewezen, en viel pas op na de pauze met het effect op haar micro tijdens “California love / No diggity”. Ook Berget Lewis zette zich pas op onze radar in het tweede deel van de show. Dat had niets met haar overigens te maken. Haar solo’s zaten nu eenmaal allemaal in dat tweede deel. Met “Hello” van Adele zette ze al een behoorlijke versie neer maar als Tina Turner in “Nutbush City Limits” kreeg ze het publiek in no time aan het dansen. Over de ganse lijn was het Edsilia Rombley die de andere Ladies of Soul het nakijken gaf. Met “I will survive” van Gloria Gaynor kreeg ze het publiek als eerste uit de stoeltjes tijdens de show. Aanvankelijk bracht  ze het nummer lekker plagerig als een jazzy ballad, en nam ze haar tijd. Haar “First I was afraid” was nog niet helemaal afgerond en het publiek zong het antwoord “I was petrified” een behoorlijk stuk sneller al. Rombley liet zich niet doen, bleef hetzelfde trage ritme houden, bleef acteren (met dat vingertje naar haar oog) om pas halverwege het ritme gevoelig op te drijven naar de uptemposong waar iedereen in het Sportpaleis zo naar verlangde. Ook dat hoort er bij als artieste, het publiek wat teasen, iets geven wat ze niet verwachten maar op een bepaald moment die eigenzinnigheid ook durven ruilen om het publiek te geven wat het wil weliswaar door zelf de touwtjes in handen te houden en zelf beslissen over het wanneer en hoe.

Haar versie van “Hello” van Lionel Richie, zittend op de witte piano, ook hier weer met dat snuifje acteerwerk,  bleek nog steeds een meezinger van formaat en veel sterker dan het stoffige “When I need you” van Leo Sayer dat al snel uitgewerkt was hoewel het publiek de smartphones bovenhaalde om de kuip te verlichten. Het was overigens Edsilia Rombley die een wat saaie tribute aan overleden artiesten (inclusief traag voorbijschuivende foto’s in de visuals) boeiend maakte met haar doorleefde versie van “Fever” van Little Willie John.  Dát samen met een magistrale salsa-act samen met Glennis Grace (die haar lichaam moeiteloos wentelde rond die van een mannelijke danser) op “Conga” en “Let’s get loud” rekenen we tot enkele van de hoogtepunten in de show die beduidend sterker was dan die van vorig jaar.

< Bert Hertogs >

De setlist:

Deel 1:

1. Ouverture: stars
2. Feel Good – LOS
3. Night to remember – Shalamar
4. Empire State of Mind (Alicia Keys) – Natalia
5. Soul and Supremes medley - LOS
6. Emotions (Mariah Carey) – Glennis Grace
7. Sly Stone medley – Berget Lewis en Candy Dulfer
8. I will survive (Gloria Gaynor) – Edsilia Rombley
9. Baby love / Ain’t nobody / Can’t jiggy with it – Natalia
10. Tribute medley A - LOS
11. Tribute medley B – Donna Summer - LOS
12. Finale medley eerste deel - LOS

Deel 2:

1. Licence to kill (Gladys Knight) – Natalia
2. Hello (Lionel Richie) – Edsilia Rombley
3. Hello (Adele) – Berget Lewis
4. California Love / No diggity – Candy Dulfer
5. Up till now – LOS
6. When I need you (Leo Slayer) – LOS
7. The greatest love of all (Whitney Houston) – Natalia
8. Salsamedley – Glennis Grace en Edsilia Rombley
9. Band & dans intro
10. Addicted to love / Nutbush city limits (Tina Turner) – Berget Lewis
11. Michael Jackson medley – Natalia
12. Final medley - LOS
13. Ain’t no mountain high enough – LOS
14. Never can say goodbye (The Jackson 5) – LOS
15. Outro Feel Good