Recensie Ezra Furman

Met felrode lippen en een stijlvol blauw hemd maakt Ezra Furman van de AB een seventies roadcafé. Met zijn opgewekte gitaren en een saxofoon staat dit concert garant voor een verscheiden allegaartje. Furman doet het publiek zowel dansen als even tot rust komen. Als een echte frontman houdt hij dit geheel samen en brengt hij een mix van funk, rockabilly, punk en pop. Zelfs een ruis in het begin van de set houdt de groep niet tegen waardoor de band steeds professioneel overkomt.

Ezra Furman is een jongeman van 29 jaar uit Chicago. Zijn eerste platen bracht hij uit met de band The Harpoons. In 2011 deed hij het voor het eerst solo en in juni vorig jaar kwam zijn recentste worp “Perpetual Motion People” uit. Ezra Furman komt helemaal alleen het podium op maar het duurt niet lang voor hij vergezeld wordt door vier muzikanten die hij The Boyfriends noemt. Furman vliegt er meteen in met het opgewekte en vrolijke “Restless Year“. Hij schreeuwt er onmiddellijk op los. Het wordt meteen duidelijk dat de zanger stukken steviger klinkt live. Toch is er een irritante ruis uit de versterkers te horen die zich doorheen de eerste nummers mengt.

De ruis blijft aanwezig maar de band speelt zo luid dat hij bijna onhoorbaar is. Een saxofoon in het concert is de referentie naar fifties skiffle, vooral bij rustigere nummers als “And Maybe God Is A Train“ en “The Prisoner“. Dat is zeer sterk. Tegelijk krijgen we ook echte punknummers geserveerd zoals het korte maar zeer krachtige “Hark! To The Music“. Ezra is een echt podiumbeest. Zijn bindteksten zijn telkens zo gewoon dat ze hilarisch worden. Maar hij steekt ook erg veel energie in het zingen, heeft sensuele moves en behandelt zijn microfoon alsof het zijn lief is.

Het optreden gaat van de stevigste punknummers tot de kalmste rockballads zoals “ Watch You Go By“ of “Ordinary Life“. Er komt zelfs bij “Lousy Connection“ wat doo-wop aan te pas. Ezra Furman vindt het evenwicht tussen al deze ideeën waardoor hij er nog mee wegkomt ook. Soms horen we wel enkele foute noten op gitaar en klinkt de stem niet altijd even zuiver. Maar dit is nodig voor de samenhang van het concert. Het is de punk-attitude die afstraalt van het vijftal. Naar het einde toe is het toch de kracht die overheerst, bij bijvoorbeeld “I Wanna Destroy Myself”, met extra rock and roll als gevolg. Hij vernietigt zichzelf gelukkig niet en komt terug met een Nirvana-cover. Die krijgt ook zijn eigen saxofoon en funky invloed. Ezra Furman is een kleurrijk figuur die er van houdt om een unieke set te brengen met een smeltkroes van genres.

< Niels Bruwier >

De setlist:

1. Restless Year
2. Anything Can Happen
3. Can I Sleep In Your Brain?
4. And Maybe God Is A Train
5. Hark! To The Music
6. Wobbly
7. Teddy I‘m Ready
8. Haunted Head
9. Tip Of A Match
10. Watch You Go By
11. Ordinary Life
12. The Prisoner
13. My Zero
14. Body Was Made
15. Lousy Connection
16. Walk On In Darkness
17. I Wanna Destroy Myself

Bis:

18. In Bloom (cover Nirvana)
19. Tell Em All To Go To Hell