Recensie I Muvrini

De Roma mocht het bordje “uitverkocht” bovenhalen voor het concert van I Muvrini. De Corsicaanse band passeerde in Borgerhout met zijn “Invicta Tour” en kreeg het publiek moeiteloos op zijn hand. Sterke meerstemmige zang van de mannen, trage nummers die aanvoelden als lamenti en uptempo nummers (niet zelden begeleid door accordeon en doedelzak overigens), zeer straf en prachtig meezingende toeschouwers, en een krachtige ecologische én sociale boodschap zorgden ervoor dat het publiek meer wou én dat ook kreeg. I Muvrini bracht een derde bisronde – eigenlijk een echte toegift want die stond niet op de setlist – en stuurde zijn aanhangers pas na half twaalf, na een sterk optreden van twee uur en half naar huis.

Openen deed I Muvrini met een oude zwart-wit film van Pathé, uit de tijd dat er journaals te zien waren in de bioscoop voor de hoofdfilm begon. Thema van de “reportage sensationnel” hier was uiteraard Corsica. Na opener “U to piu bellu ghjornu”, een solo aan de toetsen door Jean François Bernardini, komt de rest van de groep het podium opgewandeld tijdens “Una notte”. Elke muzikant heeft een kaarslampje bij en plaatst die op de piano. Het geeft meteen de ingetogen sfeer weer dat een groot deel van het optreden karakteriseert. Bij “Pieta” zien we een glasraam vertoond op de visuals. Kenmerkend is de samenzang van Alain Bernardini, Jean François Bernardini en Stéphane Mangiantini, soms ook aangevuld door de stem van hun bassist. De drie wisselen de lead vocals af zodat je niet meteen kan zeggen wie nu precies de frontman is al neemt over de ganse show bekeken vooral Jean François Bernardini het voortouw, legt nummers uit, en staat eigenlijk in de Roma ook als een soort predikant. Zijn ecologische en vredesboodschappen worden erg goed onthaald. “Eterna” zet ie even om naar parlando. Als er al een punt van kritiek te uiten valt, dan is het wel dat de man na elk nummer iets te hard hengelt naar applaus, naar erkenning, en ons steeds oppookt om enthousiaster te applaudisseren door zijn handen achter de oren te plaatsen of gewoon met beide handen om meer te vragen. Het legt het al kabbelende ritme van het optreden steeds stil. Aan de andere kant haalde hij er wel resultaat mee.

Fijn was de special guest die I Muvrini mee had in deel één. Bernardini zong er “le tango Corse” samen met Fernandel op de zwart-wit videoprojectie. “Un ti ne scurda” kreeg vervolgens visuals mee met enkele citaten uit de Talmoed (een Joods heilig geschrift): “Let op je gedachten, want ze worden je woorden. Let op je woorden, want ze worden je acties.  Let op je acties, want ze worden je gewoontes. Let op je gewoontes, want ze worden je karakter. Let op je karakter, want het wordt je lot.” terwijl I Muvrini de “yeah ho” op het einde liet nazingen door het publiek en de sitar mee de klank bepaalde.

De bouzouki en de ukulele bepaalden die van “Quandu sentera” terwijl de zwarte bassist César Anot de zanglijn voor zijn rekening nam. Met “Gologaru” liet de groep zijn ecologische kant zien, een ode aan alle stromen op aarde is het, begeleid door onder andere doedelzak en akoestische gitaar. Die boodschap ging verder in “Si natu paisanu” waarbij de Corsicaan een pleidooi gaf voor ecologische landbouwers en hij zich uitsprak tegen de industriële landbouw van Monsanto.  Maar het was vooral met “Imagina” en de versnelling door de doedelzak erin ook, dat het publiek laaiend enthousiast reageerde. Ook de boodschap die de groep meegaf was best idealistisch: “een journalist vroeg aan een kind hoeveel buitenlanders er in zijn klas zitten. Daarop zij het kind: “er zitten geen buitenlanders in mijn klas. Er zijn hier alleen maar kinderen.” Zo gaf hij de boodschap aan ons mee om het kind niet te vergeten dat we ooit zijn geweest.

Na de pauze hernam de groep die samen met Sting de song “Terre d’Oru” (Fields of Gold) heeft ingeblikt “Imagina” en bleek de sfeer nog steeds top in de pas vernieuwde De Roma. “Quadrigliu” en “Fandango”, opnieuw met een levendige doedelzakpartij waarbij Loïc Taillebrest ook even een gek folkloredansje deed, kreeg de handen van het publiek moeiteloos op elkaar. Ook bij tweede bis “Tri Martolod” van Alan Stivell (waar Manau met “La tribu de Dana” zich in 1998 op baseerde) zorgt het instrument voor publieksparticipatie, zingt de Roma de “oho”’s zacht en stemmig mee. In die mate dat wanneer de band van het podium is, de toeschouwers gewoon verder zingen. Ook “La ballade irlandaise” van de Fransman Renaud werd een knap staaltje samenzang tussen band en publiek waarbij de zaal even de zang ook exclusief voor haar rekening mocht nemen: “J‘ai voulu planter un oranger...” net als “Daï Daï” overigens.

De eerste noten van  het meerstemmige “Pace Santa” zijn nog maar te horen of het nummer krijgt al applaus mee.  Niet dat I Muvrini het ganse publiek altijd meekreeg overigens. Wanneer de groep opriep om tijdens “Hazia” de smartphones boven te halen, deden maar een tiental mensen mee. Een iets te commerciële reflex was het waardoor het nummer, dat nochtans pleitte voor geweldloosheid en onder andere Ghandi en Martin Luther King op zwart wit beelden toonde, aan kracht verloor. “O Ishma” is dan weer wél een sterk betoog voor een wereld zonder geweld. I Muvrini verwijst er naar de documentaire film “Heart of Jenin”. Ahmed Khatib, een Palestijnse jongen wordt doodgeschoten door Israëlische soldaten wanneer hij met een speelgoedwapen aan het spelen is. Hij wordt aanzien als een terrorist. Zijn vader beslist om de organen van zijn zoon te doneren waardoor hij het leven van vijf Israëliërs redt. “Het bestaat al lang en het gebeurt aan beide kanten van de muur” verzekert Bernardini het publiek.

Na een straf concert van twee uur en half, en een ecologisch en humaan pleidooi, beloonde het publiek I Muvrini niet meer dan verdiend met een zoveelste staande ovatie en luid applaus, dat de groep niet anders kon dan een extra toegift te brengen. Dat is al even uitzonderlijk dezer dagen als het niveau van het concert was. Eén met een boodschap ook. Als er al iets is wat we erg veel artiesten en bands durven kwalijk nemen, is dat ze dezer dagen (vaak om commerciële redenen) hun mond houden en maatschappijkritiek achterwege laten, zelfs in de huidige tijden die net behoefte heeft aan wat tegenwind. Alleen die durf van I Muvrini verdient niets dan lof. Want toegegeven: dat spandoek dat de Corsicanen uitrolden op het einde, vatte alles samen: “C’est maintenant que tout commence. (Nu begint alles)”

< Bert Hertogs >

De setlist:

Deel 1:

1. U to piu bellu ghjornu
2. Una notte (binnenkomst van muzikanten)
3. Elli a sanu
4. Eterna
5. Dormi o bella
6. Le tango Corse
7. Planet’s spring
8. Un ti ne scurda
9. Quandu sentera
10. Pieta
11. Gologaru
12. Si natu paisanu
13. Imagina

Deel 2:

1. Imagina (reprise)
2. Quadrigliu + Fandango
3. Pace Santa
4. Celle que to crois
5. Hazia
6. La ballade irlandaise
7. O Ishma

Bis 1:

1. Medley Alain + A te Corsica
2. Tri Martolod

Bis 2:

1. Daï Daï
2. A voce rivolta

Bis 3:

1. Bona fortuna