Recensie Foals

Foals is live één brok energie. De band verbrijzelde iedere onschuldige ziel in de zaal dankzij de oerschreeuw van Yannis Philippakis. Op de laatste show van hun tournee leefde de band zich volledig uit. Vooral nummers uit de eerste plaat “Antidotes” en de nieuwe plaat “What Went Down” slopen in de setlist. Met de nadruk op hun stevigere songs en vette riffen verzwakte de band nooit. Het begon met een verwoestende intro en eindigde in een afgebroken Zenith van Rijsel.

Foals is in het Verenigd Koninkrijk uitgegroeid tot een echte stadionband. Op het Europese vasteland verloopt die verovering net iets minder snel. De nieuwste plaat van de mannen uit Oxford “What Went Down” kwam vorig jaar uit en bevat hun meest sfeervolle songs tot nu toe. Die sfeer wordt dan ook doorgetrokken in het concert. Met een instrumentale intro die alsmaar luider klinkt, krijgen ze het publiek, nog voor er iemand op het podium staat, volledig opgefokt. Het eindigt in de intro van het pompeuze “Snake Oil“. Al snel brengt Foals hun meest funky nummer en grootste hit “My Number“. Die opgewekte toon blijft behouden met enkele hoge tonen die de gitaar van Yannis Philippakis voortbrengt. Het is zwoel, sexy en vooral erg dansbaar.

Het concert gaat als een sneltrein vooruit. Met “Give It All“ probeert Foals om wat rust op te bouwen. Het duurt niet lang want het opgewekte en meezingbare “Mountain At My Gates“ volgt. Dit ontaardt echter in een samenspel van gitaren waarin Yannis Philippakis zijn beste schreeuw bovenhaalt. De lichten zijn even chaotisch als de samenkomst van de gitaren en zorgen voor de eerste moshpits. Het publiek springt bij iedere opgewekte noot die de band speelt. Het is pas bij “Providence“ dat er voor het eerst bloed wordt geproefd. Het geluid dat uit Yannis Philippakis komt, kan niet anders dan al zijn ingewanden mee naar boven halen. Dit compenseert Foals met de rustige ballad “Spanish Sahara“. Het bouwt een feeërieke stemming op bij het publiek dat zich in hogere sferen bevindt.

Het mondt uit in een spel van zware bassen en donkere gitaren in “Red Socks Pugie”, waarbij iedereen vermorzeld wordt. De basgitarist verzorgt meestal zang op de achtergrond en drukt steeds meer zijn eigen stempel wanneer Philippakis het publiek induikt. Die springt weg en weer op het podium en gebruikt zijn gitaar als zijn slaaf. Wanneer de toeschouwers “Late Night” blijven verder zingen weet de band even niet wat gedaan. Ze zetten dan maar snel “A Knife In The Ocean“ in. Rustige gitaren met een bombastisch en gevaarlijk refrein waarbij Philippakis nog eens als een bezetene brult. Het lijkt alsof hij zijn kind aan het opeten is. Hij schreeuwt: “Are you fucking ready“, waarna de intro van “Inhaler” weerklinkt. De zware gitaren, doordringende bassen en vette riffen worden in overvloed geïnhaleerd. Met de bisnummers in aanslag laat Foals voor een laatste keer een bom vallen. Philippakis spant nog één keer al zijn aders op en laat zich als een wildeman bij “What Went Down” & “Two Steps Twice” behandelen. Hij springt in het publiek en danst met zijn fans. Foals zijn dolle honden die de energie van het publiek opneemt en afgeeft om zo een energiebom te laten ontstaan.

< Niels Bruwier > 

De setlist:

1. Snake Oil
2. Olympic Airways
3. My Number
4. Birch Tree
5. Give it all
6. Mountain At My Gates
7. Balloons
8. Providence
9. Spanish Sahara
10. Red Socks Pugie
11. Late Night
12. A Knife In The Ocean
13. Inhaler

Bis:

14. London Thunder
15. What Went Down
16. Two Steps Twice