Recensie Perpetuum Jazzile

Een uitverkochte zaal Elckerlyc in Antwerpen dat laaiend enthousiast reageerde met luid applaus én staande ovatie. Dat was het knappe resultaat na een ijzersterke passage van het Sloveense koor Perpetuum Jazzile. Geen typisch koor overigens, ze doen namelijk alles live, a capella, inclusief het beat boxen door Sašo Vrabič. Naar verluidt had het koor de dag ervoor enkele technische uitdagingen gehad in het Koninklijk Circus in Brussel. In Antwerpen voelde je dan ook dat de groep de puntjes op de “i” wou zetten, en er voluit voor ging. Dat in combinatie met zeer straffe arrangementen en vooral erg veel goesting, veel spelplezier op het podium maakte dat het publiek in no time mee was en er chemie ontstond tussen performers en publiek.

Met “Don’t worry” van Madcon opende het rode doek en meteen werd al duidelijk dat het een zorgeloze avond ging worden vol feelgood muziek. Een gloed vol instant happiness gaat doorheen ons ganse lijf en meteen voel je dezelfde vibe doorheen de ganse zaal gaan. Dan al klapt het publiek danig mee in de handen. Perpetuum Jazzile weet ook als geen ander koor hoe je een nummer moet arrangeren, het opbouwen, dynamiek toevoegt door de volumeknop open te draaien, dan weer wat zachter te zingen. Het is die strakke spanningsboog – toegegeven de bindteksten in het Engels komen soms nog wat stroef en ingestudeerd over hoewel die “k”-klank op het einde van elk Engelstalig woord dat met “ng” eindigt wel iets sexy heeft – die ervoor zorgt dat de toeschouwers een sterke show voorgeschoteld krijgen naast de geweldige harmonieën en meerstemmige samenzang die de Slovenen laten horen. True Colors en een sublieme versie van Life on Mars met een subtiel scheutje toneel in tussen mannen en vrouwen dat ons tot tranen toe wist te beroeren zijn daar maar enkele voorbeelden van. Veruit een van de strafste odes aan Bowie die we de voorbije weken live te horen kregen, was dat overigens.    

Na een ABBA-medley kiest beat boxer Sašo Vrabič al meteen voor interactie met het publiek. Hij verzekert ons dat alles live is, ook als we een auto, een helikopter horen voorbij komen of het straks lijkt of we regen horen (bij Africa van Toto). Al die geluiden bootst hij ook even na wat al meteen erg indrukwekkend overkomt. Het publiek geeft ie even een workshop beatboxen op de klanken “p”, “t” en “k” en zo volgt zelfs even een spelletje imaginaire pingpong. Een elektrische gitaarsolo horen we uit een mond komen bij “Jump” van Van Halen. Ook hier trekt de song halfweg volledig open, crescendo, met succes. De zaal gaat uit de bol.

Perpetuum Jazzile is niet alleen een koor. De koorleden brengen de nummers ook, en laten wat acteerwerk sluipen in songs. Zo probeert iemand iets te vroeg “Thank you for the Music” in te zetten bij de ABBA-medley, maar wil de rest daar voorlopig nog niet van weten. Bij “Ona bo moja” zien we dan weer iemand de rol van trompettist voor zijn rekening nemen terwijl de ander speelt dat zijn trombone maar niet meewil.  Het zijn die vaak kleine zaken die je als toeschouwer bij de les houden, ook al versta je niet waarover het liefdesnummer “ze wordt de mijne” of Jovano Jovanke (een song over verboden liefde, onbeantwoorde liefde) gaat. 

De hype van vorig jaar: mermaidhaar is nog lang niet weggespoeld. Dat blijkt wanneer we vooraan Nastja Vodenik aan het werk zien. We zien de meerwaarde van haar haarkleur, een andere sopraan heeft exact dezelfde kleur overigens, wanneer ze in de Aquatic Medley een erg knappe versie van “Part of your World” brengt uit The Little Mermaid. Dat zorgt voor zodanig veel kippenvel bij ons dat je op z’n minst kan stellen dat Perpetuum Jazzile via deze keuze voor musical de Disneymagie treffend wist over te brengen. 

Over magie gesproken, die was er ook toen Sašo Vrabič het geluid nadeed van het afstellen van je radio. Het krakende geluid liet ie opvolgen door een fragment gesproken woord om daarna het ganse koor een kort fragment van een song te laten zingen. Op die manier toonden de Slovenen ook eventjes hoe veelzijdig ze wel zijn. Van “Ain’t no mountain high enough” van Marvin Gaye gingen ze over “Single ladies” van Beyoncé naar Formidable van Stromae om te eindigen bij Macklemore and Ryan Lewis’ “Can’t hold us”. Faut-le faire. 

Afsluiten deed Perpetuum Jazzile met een magistrale versie van “Don’t stop me now” van Queen. Een nummer waarvan je hoopte dat het effectief nooit zou stoppen en het theaterdoek niet zou sluiten. “We love all feedback. We delete the negative anyway” klonk het grappend op het einde van de show. Voor wie op deze fenomenale prestatie van de Slovenen negatieve kritiek heeft, is alle hoop te laat, denken we. 

< Bert Hertogs >        

De setlist:

Deel 1:

1. Don’t worry (Madcon)
2. ABBA Greatest Hits (Gimme Gimme / Mamma Mia / Thank you for the Music / Lay all your love on me / Dancing Queen / Thank you for the Music)
3. Beatbox workshop
4. Jump (Van Halen)
5. Ona bo moja
6. Jovano Jovanke
7. True Colors
8. Titanium (David Guetta / Coldplay)
9. Avsenik medley 

Deel 2:

1. Footloose
2. Radio tuning (Ain’t no mountain high enough / Single ladies / Formidable / Can’t hold us)
3. Aquatic medley (Beyond the sea – Frank Sinatra – Part of your world – The Little Mermaid – Under the sea – The Little Mermaid)
4. Sai dessa
5. Life on Mars (David Bowie)
6. Africa (Toto)
7. Celebration (Kool and the Gang)
8. Don’t stop me now (Queen) 

Bis:

1. Jump (for my love) (Pointer Sisters)
2. Pastirče