Recensie Bloc Party

“Laten we nog een tweede ronde doen”, zegt Kele Okereke na drie kwartier spelen. Het is nodig om nog eens het verleden boven te halen in de bis-ronde. Met de nieuwe songs kan Bloc Party de zaal niet in beroering brengen. Het is te saai en vooral te eentonig. Op de laatste halte van hun tour ontbreekt het de band aan spelplezier. Daarnaast mist Kele Okereke een zuivere stem.

Bloc Party is niet meer de band die het enkele jaren geleden was. Eerst verliet Matt Tong de band en daarna bassist Gordon Moakes. Het werd opgelost door fris bloed: Justin Harris en Louise Bartle.  “Hymns”, dat eind januari 2016 uitkwam, leek in niets op wat Bloc Party in het verleden al deed. De vraag was dus: Kan de band overtuigen met die nieuwe, meer elektronisch getinte nummers? Van het publiek moet Bloc Party het alvast niet hebben, slechts de helft van La Madeleine is volgelopen met fans.

Openen doet de band met “Only He Can Heal Me“ van de nieuwe plaat. Het is een nummer dat het dichtst aanleunt bij hun vorig werk en nog net die gezapige sfeer van Bloc Party bevat. De tekst is weinig origineel maar bevat wel een leuke intro. De synths worden al snel geruild voor meer gitaren bij “Octopus”. De nieuwe nummers hoeven niet in deze set. Ze zijn anders, klinken meer als het solowerk van Kele en bevatten de vreemdste melodieën. Het lijkt alsof ze hun geluidjes van op de kermis haalden. Vooral bij “Virtue“ & “The Love Within“ komt dit voor. Gelukkig weet de band dat ze die elektronica best vermijden. Live spelen ze die met meer gitaren.

Het publiek snakt naar een meezingbaar nummer en krijgt dit in de vorm van “Waiting For The 7:18”. Een gouwe ouwe die nodig is om het concert weer op de rails te krijgen. De muziek en gitaren klinken straf maar de zang van Kele is ondermaats. Vooral bij rustige songs zoals “So He Begins To Lie” & “Into The Earth” is het duidelijk dat hij moeite heeft om zijn stem op toon te houden. Het publiek maalt er niet om en brult ieder nummer aan elkaar. Wanneer “Banquet“ al vroeg in de set komt, krijgt Bloc Party het publiek pas helemaal mee. De vernieuwde band kijkt beteuterd en speelt hierdoor niet met de nodige vreugde die bij dit concert hoort. Het lijkt alsof ze verplicht worden om muziek te spelen zonder veel passie. Enkel bij de jongedame aan de drum kan er af en toe een lachje vanaf.

Wanneer de sfeer volledig in het concert komt, slaagt de band er in om een nieuw en traag nummer te spelen. Het is alsof Bloc Party “Hymns“ er wil indrammen. Toch zijn het de nummers uit de beginjaren die op het meeste bijval kunnen rekenen. Uiteindelijk eindigen ze hun set met het meest foute nummer uit hun volledige repertoire: “The Love Within“. Dit wreed dansnummer wordt door de fans met springen onthaald maar klinkt vooral als een marteling voor de oren. In de lange bisronde teert Bloc Party vooral op oude nummers, met “Helicopter“ als hoogtepunt. Bloc Party is duidelijk een band op zijn terugkeer. Zonder veel plezier en met hoofdzakelijk nieuwe, atmosferische nummers is vooral één iets duidelijk: Dit is Bloc Party niet, maar gewoon een nieuwe band met Kele Okereke als frontman.

< Niels Bruwier >

De setlist:

1. Only He Can Heal Me
2. Octopus
3. Virtue
4. Waiting For The 7:18
5. Song For Clay (Dissapear Here)
6. Banquet
7. One More Chance
8. My True Name
9. Into The Earth
10. So He Begins To Lie
11. She‘s Hearing Voices
12. The Love Within

Bis:

13. Signs
14. Two More Years
15. Helicopter
16. Ratchet