Recensie So Pitted

Lichtgevende oorbellen, kleurrijke tenues en vooral een vuil en donker geluid. So Pitted nodigde in La Péniche de duivel uit voor een onderonsje op de boot. Voor een minuscuul publiek van om en bij de veertig man bracht de band donkere grunge met een sterke punkinvloed. Hun album Neo werd integraal gespeeld samen met een nieuw nummer als intro. Het zorgde voor een blend van post-punk die af en toe wat eentonig werd maar vooral strak werd gespeeld.

So Pitted komt uit Seattle, de geboortestad van de grunge. Hun gedeelde liefde voor Rage Against the Machine, Th Smashing Pumpkins, Nine Inch Nails, en the Mars Volta zorgde er al snel voor dat de band in dat genre verder ging. Het trio bestaat uit de multi-instrumentalisten Nathan Rodriguez, Liam Downey en Jeannine Koewler. De naam van de band komt van een YouTube filmpje waarin een surfer op een wel heel speciale manier So Pitted uitspreekt . Begin 2016 bracht de band hun debuutplaat “Neo”uit.

Het concert begint met een onheilspellende en in bas gedrenkte gitaar. Het laat de boot meteen trillen. Het klinkt als een soort doom/sludge geluid waarna een duivelse stem het geheel vervolledigt. “Off The Deep End” bouwt gezapig maar zeer dreigend op waarna de gitaren en drums steeds luider en uitbundiger worden. Het eerste nummer is het enige dat niet te vinden is op de plaat. Dat is duidelijk hoorbaar want wanneer “Cat Scratch” begint, gaat alles sneller vooruit. Het nieuwe nummer is duidelijk bedoeld als een intro.

Voor de stevige punk die de band voortbrengt, staan ze nogal statisch op het podium. Enkel frontman Nathan Rodriguez valt op. Zo gaat hij bij “Pay Attention To Me” op wandel met zijn gitaar en laat hij de feedback zegevieren. Zeer chaotisch, maar het werkt bij dit soort muziek. Wanneer drummer Liam Downey en zanger Nathan Rodriguez op een bepaald moment bij “Woe” wisselen van plaats, ontstaat er een andere sfeer. De nieuwe frontman Liam Downet is grappiger en uitbundiger. Hij danst stijf, alsof hij een robot is en ook zijn stem wordt zo vervormd.

Nathan Rodriguez die bijna gedurende het volledige concert zingt, heeft wat mee van Henry Rollins. Zijn grimas en bewegingen zijn gelijkaardig alleen de zonnebril is verschillend. Hoewel de meeste nummers eenzelfde opbouw kennen, wordt alles verschillend gespeeld. Het ene nummer krijgt namelijk een grotere vernietigingsfactor dan het andere. Zo klinkt “Feed Me“ erg monotoon tijdens de strofes maar haalt So Pitted tijdens het refrein een killerriff boven. Toegankelijke muziek maken ze niet maar dat lijken ze niet erg te vinden.  Zelfs wanneer slechts veertig personen applaudisseren, is de band zeer dankbaar. De muziek van So Pitted komt van diep in de onderwereld en wordt op het podium vertaald door de duivel himself. Wie dacht dat grunge uit de jaren ‘90 ooit dood was geweest moet So Pitted checken. Hun mix van grunge en hardcore post-punk is een must voor fans van die periode.

< Niels Bruwier >

De setlist:

1. Off The Deep End
2. Cat Scratch
3.  Pay Attention To Me
4. Woe
5. Holding The Void
6. No Nuke Country
7. The Sickness
8. Feed me
9.  I‘m Not Over It
10. Rot In Hell
11. Get Out Of My Room

Bis

12. Chop Down That Tree