Recensie Simple Plan

Simple Plan is een grote naam in het pop punk genre en dat bewees de groep in L’Aéronef. De band richtte zich tijdens het concert vooral op het punkgedeelte met voornamelijk stevige songs. Toch slopen er in het midden enkele luchtige en funky songs in de set. Deze legden de evolutie bloot naar de nieuwe, poppy richting die de band insloeg. Uiteindelijk ging Simple Plan op het eind nog eens vol en lieten ze enkele klassiekers uit hun oeuvre op het publiek los. Dat publiek bestond uit twintigers die hun jeugdjaren herbeleefden. Ze stonden van de eerste tot de laatste noot uitbundig mee te springen, te klappen en te zingen. Simple Plan was een groot feestje met gitaren.

Simple Plan werd in 1999 opgericht in Montréal. Net na de eeuwwisseling kwam de debuutplaat “No Pads, No Helmets... Just Balls” uit dat invloeden van Blink-182 en Good Charlotte bevat. De band zette deze lijn door op volgende albums maar kwam in 2011 met een album dat zich meer richtte op pop. Begin februari 2016 kwam de groep met hun vijfde plaat “Taking One for the Team” dat invloeden van zowel hun beginperiode als popnummers bevat. Dat album is de reden om terug een wereldtournee te ondernemen.

Nog voor het concert begint, smeren de Fransen hun stembanden door enkele Franstalige classics mee te zingen. Met een bombastische klank en felrode lichten komt de band het podium op. Na het eerste nummer “Opinion Overload” verdwijnt het zwarte doek achter de drummer en verschijnt een doek met de naam Simple Plan in reusachtige witte letters op. Het feestje begint nu echt want het nummer “Jump“ wordt erg letterlijk genomen en laat de zaal voor een eerste keer beven. Frontman Pierre Bouvier staat nooit stil en dit werkt duidelijk aanstekelijk. Het spelplezier druipt er van af bij Simple Plan. Drummer Chuck Comeau drumt ieder nummer uitbundig aan elkaar en de drie gitaristen lopen voortdurend heen en weer om hun energie kwijt te kunnen. Die energie wordt geabsorbeerd door het publiek dat constant zingt, danst en meeklapt.

De band doet ook veel moeite om het Franse publiek persoonlijk aan te spreken en houdt de Franse taal aan. Zo vertelt de zanger een verhaal over een brood dat hij bestelde in het Frans en de serveuse die antwoordde in het Engels. Er ontstaat hierna een discussie tussen Bouvier en zijn muzikanten over het verschil tussen het Frans en het Canadees-Frans. Na een stevig begin is het tijd voor een adempauze met “Welcome To My Life“. Het nummer wordt uitbundig meegezongen, dansen lukt even niet.

Het is duidelijk een concert gericht op amusement. De groep springt zo enthousiast weg en weer dat er af en toe vergeten wordt om juist muziek te spelen. Het publiek laat dit niet aan hun hart komen en blijft uitbundig dansen. Zelfs bij de minder bekende nummers van de nieuwe plaat zoals “Kiss Me Like Nobody‘s Watching“ en “Boom!“, die wat meer funkinvloeden hebben, beweegt het publiek mee. Dat funky aspect wordt voortgezet bij een korte mashup van Mark Ronsons “Uptown Funk“ & The Weeknds “I Can‘t Feel My Face“ waarbij de dames worden benaderd om op de schouders van de mannen te kruipen.

Hierna verdwijnt het zwarte doek met de naam van Simple Plan op en rijzen er drie rode rechthoekige doeken op met de naam net als bij een rugbyteam. De drie sterren onder de naam zijn een voorbode van de score voor hun concert. Bij “Summer Paradise“ wil de groep de zomer in de zaal halen en brengt ze daarvoor reusachtige strandballen mee. Wanneer ze “Nostalgic“ spelen, mag dat letterlijk genomen worden. Wat volgt zijn classics uit de eerste platen, nostalgie voor de meeste mensen in de zaal. “I‘m Just A Kid“ toont dat de muzikanten hun puberteit nog steeds niet ontgroeid zijn. De leden maken ondeugende mopjes met elkaar, zo praten ze over de vele studentes in Rijsel en durven ze al eens, niet al te onduidelijk, aan hun geslachtsdelen zitten. Het lijkt even of Simple Plan op een anticlimax afstevent met “Astronaut“, hun traagste nummer. Met “Perfect“ begint de zanger akoestisch een gevoelig vierde bisnummer dat de perfecte afsluiter is. Wanneer de muzikanten invallen, perst Simple Plan nog voor de laatste keer alle energie uit zich. Het einde van een explosieve set van een band die iets meer dan vijftien jaar bestaat maar zich nog steeds even jong gedraagt als in de beginjaren. Een gigantische sprong is het laatste wapenfeit van de mannen die duidelijk niet minder kwiek worden met hun leeftijd.

< Niels Bruwier >

De setlist:

1. Opinion Overload
2. Jet Lag
3. Jump
4. I‘d Do Anything
5. Boom!
6. The Rest Of Us
7. Welcome to my life
8. Take My Hand
9. Kiss Me Like Nobody’s Watching
10. Mashup: Uptown Funk (Mark Ronson cover) & Can‘t Feel My Face (The Weeknd)
11. Can‘t Keep My Hands Off You
12. Summer Paradise
13. Nostalgic
14. Crazy
15. I‘m Just A Kid

Bis:

16. Shut Up
17. Perfect World
18. Astronaut
19. Perfect