Recensie Vok

Feeërieke muziek, mystieke sfeer en vooral erg hoopgevend. Vök bracht La Péniche op een tocht richting onbevaren wateren en plekken boordevol mysterie. Het begon met “Við Vökum” waarbij de boot richting een donkere grot voer en het kwam tot een hoogtepunt met “Waterfall” waar de dansbare synths de bovenhand namen. De bandleden zien er zelf uit als elfen die slechts één pijl nodig hebben om het volledig publiek te betoveren. Al was niet iedereen zomaar in extase te brengen.

Vök is een trio afkomstig uit Hafnarfjörður in IJsland. Margrét Rán en saxofonist Andri Már richtten de band op in 2013 om deel te kunnen nemen aan “Músíktilraunir”, de rock rally van IJsland. In datzelfde jaar wonnen ze die wedstrijd en werden ze vervoegd door gitarist Ólafur Alexander. Begin 2015 bracht de band zijn eerste EP “Tension” uit, niet veel later volgde de “Circles” EP. De band serveerde in La Péniche zowel nieuw als oud werk.

Het lijkt alsof de wind in een IJslandse grot het publiek wekt wanneer Vök aan de set begint. De intro “Við Vökum“ zingt de band volledig in het IJslands. De beats gaan door merg en been en brengen een bepaalde geheimzinnige geest met zich mee. De stem van zangeres Margrét Rán heeft iets mee van Björk bij de mysterieuze nummers en van Ellie Goulding bij popnummers zoals “Waiting“. Tegelijk doet het minimalistisch sfeertje wat denken aan The XX maar evengoed aan London Grammar. Door af en toe een live saxofoon bij de nummers te brengen, ontstaat er tegelijk een zeer melancholische sfeer. Het publiek heeft duidelijk minder respect voor de band die staat op te treden. Ondanks de zeer rustgevende stemming, praten sommige mensen erg luid door de nummers heen. Hierdoor heeft de band het moeilijk om mensen te raken.

De rest van het publiek vaart mee op de obscure tonen van Vök. Het is alsof het schip richting een donker punt boordevol mist vaart bij “No Direction” of “Floating”. De zaal is snikheet en verhit steeds meer wanneer de zwoele elektronica uit de synths van Vök komt. Bij de instrumentale intro van het “Polar” kiest de band resoluut voor de dansvloer. Ze geven dreigende synths met een penetrerende bas om zo de boot tot zinken te brengen. De zalvende stem van Margrét Rán laat het publiek wel nooit angst kennen maar eerder hoop. Telkens wanneer de saxofoon zich in de muziek mengt, gaat het schip richting een schimmige plaats op het water. Naast de synths, saxofoon en de unieke stem van Rán heeft Vök gitaren die een dromerige stemming neerzetten om zo wat meer weemoed te creëren. Dit komt vooral tot zijn uiting bij “Before”, een bescheiden popnummer. De groep eindigt zoals ze begon, in het IJslands met “Ég Bíð Bín”. Vök is een unieke band die zowel in het Engels als in hun moedertaal dweperige en vooral ijle indie electro brengt.

< Niels Bruwier >

De setlist: 

1. Við Vökum
2. If I Was
3. Waiting
4. Tension
5. No Direction
6. Floating
7. Waterfall
8. I Want To Feel
9. Circles
10. Polar
11. Adrift
12. Before
13. Night And Day

Bis:

14. Show Me
15. Ég Bíð Bín