Recensie 2115

Origineel en uniek. Dat zijn de twee termen die na de hedendaagse voorstelling van compagnie Lune bleven hangen. Bij binnenkomst stonden de dansers in doorschijnend pak al op het podium op een spacy deuntje te wachten. Het publiek was nog plaats aan het nemen toen de voorstelling abrupt begon. Even verschieten, maar de aandacht was meteen gevangen. De sierlijke Leen De Clercq, de krachtige Anna Karenina Lambrechts, de gecontroleerde Cliff Pots en de stoere Gerrit Deschuyteneer. De vier dansers kregen elk een verhaal toegeschreven en lieten hun eigen karakter zien, maar waren heel goed op elkaar ingespeeld. Ze hielden elkaar constant in het oog. De muziek werd verzorgd door Gasper Piano die mee op het podium stond en af en toe live zijn gitaar liet horen. En dan was er nog dat extraatje dat de performance compleet maakte. De ‘schrijver’ die de dansers commandeerde wat ze moesten doen. De ietwat akelige stem die als dictatuur, heerser, schrijver… van de nieuwe toekomst fungeerde en zijn boek ‘2115: En we leefden niet lang en gelukkig’ schreef.

Danscompagnie Lune werd in 1999 opgericht door choreografe Jennifer Regidor. Zij studeerde aan het Hoger Instituut voor Dans en specialiseerde zich in hedendaagse dans. Dat combineerde ze met een opleiding bij P.A.R.T.S. (Performing Arts Research and Training Studios) van Anna Teresa De Keersmaeker. Als afgestudeerde danseres werkte ze zowel mee aan binnen- als buitenlandse projecten met onder andere Roberto Olivan en Aimé de Lignière. Compagnie Lune is al enkele keren in de prijzen gevallen. Zo werd de groep al twee keer Ambassadeur voor Hedendaagse Dans in 2006 en 2009. Regidor werkt voor Lune steeds samen met andere artiesten. Voor de voorstelling 2115 koos ze de performer,regisseur en muzikant Gorges Ocloo die de dramaturgie en teksten voor zich nam.

Door het abrupte begin was iedereen meteen wakker. Onder flitsende spots sprong, kroop en tuimelde het kwartet over de witte vloer. En zo plots als het begonnen was, zo snel was het weer gedaan. We kregen een diepe stem te horen die onder andere bazelde over verschillende theorieën over hoe de wereld zal eindigen. Ondertussen slopen de dansers rond onder het licht van een tiental peertjes. Eentje scheurde los van de grond. De dansvoorstelling was nu echt ingezet. Stilletjes aan ontwaakten ze alle vier. Geschminkt als black swan. Maar dan werden ze onderbroken door de schrijver. ‘Stop, stop maar’, roept Gorges Ocloo. Hij laat zien dat hij de touwtje in handen heeft en laat de performers ‘Who let the dogs out’ van Baha Men zingen. Een gezamenlijke lach komt uit het publiek gerold en ze doen zelfs even mee. Maar al gauw wordt zijn gebrul naar de dansers irritant en beseffen we dat het eigenlijk niet oké is dat ze zo worden gecommandeerd.  Tot dat besef komen ze zelf ook en eentje begint zich voorzichtig te verzetten. Als snel beginnen anderen ook tegen te werken wat niet naar de zin is van de schrijver, maar het verzet heeft zich al verspreid en is niet meer tegen te houden. Alle vier krijgen ze een glimlach op hun gezicht en werken ze samen zodat ze zelf over hun lot kunnen beslissen.

< Caro Dralants >