Recensie Lara Fabian

Meerdere staande ovaties. Een klok van een stem. Maar vooral een zeer goeie show. Dat bracht Lara Fabian voor het eerst in haar carrière in Antwerpen. Met stip is ze de best verkopende Belgische artieste, maar nauwelijks worden haar nummers gedraaid op de Vlaamse radiostations. Fabian is vooral gekend om haar eigen nummers “J’y crois encore”, “Je t’aime” en “I will love again” dat onder andere haar doorbraak betekende in de States. Recent bracht ze een nieuwe plaat uit: “Ma vie dans la tienne” die ze kwam voorstellen aan haar Vlaamse fans. Voor Disney zong ze “Que dieu aide les exclus” en nam de stem van Esmeralda voor haar rekening in de Franse versie van de Disneyklassieker “The Hunchback of Notre Dame” in de jaren ’90. In Antwerpen had ze een boodschap bij: “we zijn allemaal Belgen. Leve de eenheid.”

Twee gitaristen, een toetsenist en een drummer begeleiden Lara Fabian live. Iets na kwart na acht volgt de intro waarna de artieste plaats neemt om het verhoogde podium op te gaan. Dan al hebben de fans haar silhouet in het halfduister gezien wat voor hen reden genoeg is om te juichen of te gillen. De ledschermen , enkele langwerpige links en rechts, een paar vierkanten onderaan en centraal een groot rechthoekig exemplaar tonen vlinders in de visuals die van het ene scherm naar het andere fladderen. Ook de onderwaterbeelden bij “Relève toi” en het spel met zonlicht zijn indrukwekkend. Het moet gezegd: deze show is tot in de puntjes verzorgd, zowel muzikaal als visueel.

In blauw tegenlicht komt de blonde zangeres op en al meteen dankt ze haar publiek in “Ma vie dans la tienne” dat visueel wordt ondersteund door honderden fanfoto’s van diverse meet and greets. Ook na de show in Antwerpen neemt Lara Fabian haar tijd om enkele fans backstage te begroeten, een hartelijke babbel met hen te doen en iets te signeren. Zeker, dat openingsnummer komt voor een scepticus al snel wat cheesy over. Maar het werkt. De eerste mensen staan al meteen recht na de openingssong. Bij “Le désamour” zien we dan weer ramen waardoor de grootstad te zien is met zijn wolkenkrabbers terwijl “Immortelle” begeleid wordt door straffe bliksemschichten. “Het is een heel speciale avond voor mij. Ik ben zeer blij hier te mogen zijn. Aan al mijn Vlaamse vrienden: bedankt dat jullie gekomen zijn om te komen luisteren naar mijn Franstalige muziek.” laat Lara Fabian optekenen.

Heel wat artiesten binnen het genre van Fabian geloven we voor geen meter wanneer ze op een podium staan, omdat alles zo ingestudeerd overkomt, tot de bindteksten toe. Bij Fabian ligt dat anders. Wanneer ze zegt dat “Maniac” uit Flashdance een inspiratiebron van haar is, straalt ze dat ook gewoon uit. Geweldig is het dan ook om haar tijdens “Elle danse” de gekende scène even te zien spelen: het ter plaatse lopen, net zoals in de film gebeurt. Dat is ongetwijfeld haar sterkte: die naturel in combinatie met een zeer goede stem. Al is “Elle danse” een uptemponummer dat voor ons weliswaar iets te repetitief is. 

Fabian zingt ook niet gewoon haar nummers. Ze brengt ze, vaak met erg veel gevoel en inleving, wat een absolute meerwaarde is. Zoals tijdens “Ton désir” waar ze even cabaretesk de beentjes in de lucht zwiert, of de accordeon in “Envie d’en rire” weemoedig laat klinken terwijl ze beide nummers op het einde voor een stuk laat meezingen door het publiek. Voor “S’il ne reste qu’un ami” laat ze zich enkel begeleiden door de toetsen.

Lara Fabian legt de lat van het optreden net dat ietsjes hoger wanneer ze “La différence” inzet dat al meteen op gejuich onthaald wordt. Een nummer dat gelijkheid tussen mensen nastreeft los van seksuele voorkeur. Een anti-homofobie nummer dus dat erg gesmaakt wordt. In zwart-wit foto’s zien we hoe liefdevol holebikoppels elkaar kunnen koesteren.    

Met “I will love again” tekent de Belgische zangeres na een uurtje voor het eerste ab-so-lute hoogtepunt van de avond, maar niet het laatste. De ganse zaal veert recht om mee te dansen op dit uptemponummer. Fabian zelf springt op en neer. De versnelling halfweg het nummer doet haar werk zodat de toeschouwers ook meeklappen. Met stip is dit hét nummer dat het grootste internationale appeal heeft.  Zeker, Fabian glijdt al eens naar een noot in plaats van die te plaatsen. Maar ze weet wel dynamiek te combineren met toonvastheid.

Ze wisselt even van vest, en gaat voor een glitterexemplaar om haar droom te verwezenlijken. Opnieuw krijgt ze het publiek moeiteloos op haar hand met een uitstekende ABBA-medley al moet gezegd dat ze minder sterk is in haar lage noten die wel eens durven verzanden. Ook de overgang tussen Dancing Queen en Money Money Money komt onvoldoende soepel over. Maar dat is detailkritiek waar het publiek in de Stadsschouwburg lak aan heeft: feesten doen de fans.

“Tapez un ou tapez moi” vraagt ze aan het publiek wanneer ze een risico neemt: een onuitgegeven uptemponummer brengen. De fans lijken “Mon coupable” wel te smaken en de duimpjes gaan dan ook omhoog na de song. Dat duimpje van ons gaat vreemd genoeg niet omhoog bij “J’y crois encore” dat een zeer vreemd arrangement meekreeg en iets lager gebracht werd dan normaal. Maar vooral: de band leek iets sneller te spelen en voor te staan op de zangeres die dan weer het tempo lager wou. Het ganse nummer hadden we ook het gevoel dat band en zangeres in een andere toonaard bezig waren. Dat gaf ons een zeer bizar gevoel.

Lara Fabian liet zich de kreetjes die het publiek slaakte na elk nummer welgevallen, al was het niet altijd duidelijk of die “Je t’aime” die fans slaakten, een uitdrukking van liefde en bewondering voor hun idool was, dan wel simpelweg een verzoeknummer. “Je t’aime” spaarde de Franstalige zangeres dan ook op als eerste toegift wat haar een tweede staande ovatie opleverde, net zoals ze die had gekregen op het einde van “L’oubli”. Met een heerlijke pianoriff en drumpartij van “Quand je ne chante pas” nam ze na iets meer dan anderhalf uur afscheid van Antwerpen.

Conclusie: Lara Fabian zette een sterke show neer in Antwerpen waar weinig op af te dingen viel.  

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Ma vie dans la tienne
2. Le désamour
3. Immortelle
4. Elle danse
5. Ton désir
6. Envie d’en rire
7. Tu es mon autre
8. La différence
9. S’il ne reste qu’un ami
10. I will love again
11. ABBA medley (The winner takes it all // Dancing queen // Money money money // Gimme gimme gimme)
12. Le coeur qui tremble
13. Relève toi
14. Mon coupable
15. J’y crois encore
16. L’oubli

Bis:

1. Je t’aime
2. Quand je ne chante pas