Recensie Doornroosje

De namiddagvoorstelling van Doornroosje was een schot in de roos. Zo vond ook de aanwezige jeugd. Kreten als ‘Bravo’ en ‘Wow’ rolden uit het jonge publiek. Zeker de kostuums en de decors, afkomstig van de hand van de Chileense ontwerper Pablo Nuñez, vielen in de smaak. Het houten bed versierd met bloemen en uitgesneden krullen was prachtig detailwerk. Maar niet alleen dat. We kregen feilloze techniek op het hoogste niveau. Iets anders verwachtten we ook niet van Ballet Vlaanderen. Hoogtepunten waren de verschijningen van de slechte fee Carabosse als androgyne zwartharige schoonheid. Het ene moment op een immense troon, het andere als een reus omringd door zwarte doeken. Alain Honorez zet een bangelijke balletprestatie neer, maar ook de goede Seringenfee gespeeld door Ana Carolina Quaresma is het academische voorbeeld van hoe een ballerina sierlijk over het podium moet dartelen.

Doornroosje wordt al sinds 1890 opgevoerd. Oorspronkelijk was het een creatie die uit de samenwerking tussen choreograaf Marius Petipa en componist Tsjaikovski vloeide. In 1987 werd het ballet herwerkt door de Braziliaanse choreografe Marcia Haydée. Die laatste versie werd al in 2006 en 2011 door het Ballet van Vlaanderen op de planken gebracht. Het grote verschil tussen de twee is de rol van de slechte fee Carabosse die bij de choreografie van Haydée een centrale en virtuoze figuur speelt. Het Ballet van Vlaanderen wordt voor deze klassieke opvoering live begeleid door het Symfonieorkest van Vlaanderen.

De voorstelling begint een beetje in contrast. Het ene moment komt de dirigent van onder het podium piepen om ons er al lachend aan te doen herinneren dat er hier ook nog een orkest zit. Het andere moment vragen artistiek co-directeur Tamas Moricz en toneelmeester Dirk Van Oerle ons om een minuut stilte ter nagedachtenis van de aanslagen in Brussel en Zaventem. Na dat eerbetoon zet het orkest de opvoering in en verschijnt de hofmeester op het balkon. Wanneer het gordijn openschuift, reageert iedereen in de zaal enthousiast op het indrukwekkende decor. De hofdans wordt ingezet door de Seringenfee en haar helpers. Een groot feest ontketent zich op het Koninklijk Hof want er is een nieuw prinsesje geboren. Maar een ongenodigde gast komt roet in het eten gooien. De slechte fee Carabosse bestijgt de planken op een gigantische troon en vervloekt de jonge prinses Aurora. Zij zal zich prikken aan een spinnenwiel en sterven. Maar Aurora wordt ouder en er gebeurt niets. Het ensemble begint te dansen en het bal is geopend. Wanneer Aurora haar prins moet kiezen, ontvangt ze een boeket van rode rozen van de vermomde Carabosse. Aurora, perfect neergezet door Cristina Casa, prikt zich aan het verstopte spinnenwiel. De goede Seringenfee kan er gelukkige nog voor zorgen dat ze niet sterft, maar in een diepe slaap valt. Aurora valt al tokkelend op haar pointes in slaap, samen met heel het Hof.

In het tweede deel maken we kennis met prins Désiré. Hij raakt verdwaald in het verwilderde bos, maar de Seringenfee vindt hem en leidt hem de weg naar de slapende Aurora. Natuurlijk wil Carabosse dit tegenhouden en al zwevend probeert hij de prins weg te jagen. Een technisch sterk duel tussen de Seringenfee en Carabosse volgt. Helaas voor de slechte fee vindt prins Désiré toch de weg naar Aurora en kust hij haar wakker. Het Hof ontwaakt. Kroonluchters dalen neer vanuit het plafond en het finalebal kan beginnen. Majestueuze muziek kondigt het koningspaar aan. Genodigden komen van overal uit de sprookjeswereld. Alladin betreedt het bal met krachtige dubbele attitude sprongen en fouettés. De gelaarsde katten zijn de volgende genodigden. Speels en humoristisch worden ze geïntroduceerd met toepasselijke pas de chats. Jammer dat deze humor niet vaker wordt gebruikt doorheen heel het stuk. Daarna komt Roodkapje op het podium gerend met de boze wolf achter haar aan. In paniek weglopend met behulp van attitudes, kan de wolf haar niet pakken. Ook de ijskoning en –koningin zijn van de partij. Met sierlijkheid en energieke assemblés komen zijn mee feest vieren. Tot slot verschijnt het nieuwe prinsenpaar ten tonele. Een romantisch duet met moeilijke lifts en gracieuze techniek volgt. Het bal komt op zijn hoogtepunt wanneer het ensemble begint te dansen en het voltallige gezelschap op de planken staat. Ja, zelfs Carabosse. Wanneer hij naar voor treed om zijn applaus in ontvangst te nemen, wordt hij een beetje uitgejouwd. Grappig hoe kinderen zo kunnen opgaan in een verhaal, maar dat is juist zo mooi. Het wil zeggen dat het verhaal duidelijk en meeslepend was.

< Caro Dralants >