Recensie Rudra Béjart ballet

In 1992 richtte wijlen Maurice Béjart een school op. Na de Mudra Béjart dansschool in België, kwam er ook een in Lausanne, Oostenrijk. Dit keer onder de naam Rudra. Belangrijk om weten is dat Béjart een humanist en altruïst was. Studenten aan deze scholen volgen gratis intensieve lessen van 9 tot zeven. Enkel hun verblijf dienen ze zelf te bekostigen. Tijdens zijn leven was Béjart al meer dan liefhebber van de Indiase tradities en waarden. Ook in de voorstelling die het Rudra Béjart Ballet in Antwerpen bracht, viel dat op.

Het ballet begon met Japanse gevechtskunst (kendo). De dansers stonden op rij, hadden Japanse traditionele kleren aan. Elk van hen had een griffel met hun naam erop. Zo zagen we de enige Belgische, Tine Stoop rechts vooraan. Het leek wel alsof de dansers zo solliciteren om bij een compagnie te kunnen geraken.

Toegegeven, sommigen onder hen –zowel jongens als meisjes –benaderen de perfectie in houding en bewegingen. Al van bij het begin zagen we een groep die bruist van energie en zeer overtuigend met hout krachtdadige energiestoten weet uit te delen.

De voorstelling bestond uit drie delen, het tweede deel was een klassieke balletdans, en het laatste bracht ons in een reis naar verschillende dansinvloeden terwijl we luisterden naar Stravinsky en klassieke muziek waartussen enkele zeer hedendaagse lijntjes staken. Dat is meteen de enige kritiek die we kunnen opwerpen in deze voorstelling. De drie delen staan los van elkaar, en hebben weinig met elkaar gemeenschappelijk.

Oerklassiek, maar o zo mooi zagen we de meisjes dansen terwijl we enkel pianobegeleiding hoorden. Zowat alles kwam aan bod: plié, saute, arabesque, spagat, pointe, soubresaut, en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Maar des te interessanter werd het wanneer de dansers het klassieke ballet als basis gebruikten en daar moderne (soms grappige) danspassen in integreerden. Zo zagen we in deel 3 steeds een jongen met rode bal het klassieke ‘verstoren’, waardoor iedereen bewegingen aannam die in balsporten aan bod komen (wegstoten, aannemen, enz.).

Dansvoorstellingen zijn al lang niet meer louter gericht op dansen. Ook zo bij het Rudra Béjart Ballet. De studenten krijgen immers ook zangles en lessen in percussie. Ronduit fascinerend is het wanneer we hen een meerstemmig lied piekfijn horen zingen. En wanneer ze later ook meerkleurige cajons en Braziliaanse percussie (met graffititekeningen) zien bespelen, zijn we helemaal onder de indruk. Hun ritmegevoel en timing is perfect. Niet voor niets, de twee belangrijkste eigenschappen van een danser.

De voorstelling integreert de cajons ook als een soort troon. We zien de mannen op de opgestapelde cajons zitten, met een perfecte  houding, rug een beetje gebogen. We hebben de verwijzing naar de hofdansen begrepen. Ballet immers voornamelijk zijn wortels in Frankrijk. Verder trekken we ook naar Venetië voor een gemaskerd bal. Nu ja, slechts 1 iemand, een man is gemaskerd. Maar de pas de deux die hij samen met danseres Dévi Selly uitvoert is knap. Achter ons horen we de woorden “technisch perfect” vallen. De soepelheid die Selly aan de dag weet leggen, is tot in de kleinste puntjes verzorgd. Wanneer naar het einde toe een Oosterse dans wordt uitgevoerd, toont ze net als enkele anderen van het gezelschap, de soepelheid van armen, handen en vingers terwijl die cirkelbewegingen maken.

Kortom, hoewel sommigen nog een dik jaar les zullen volgen aan de Rudra Béjart balletschool, lijkt het ons dat sommigen al zo ver staan, al zo rijp zijn in hun houding en bewegingen, dat het ons zou verbazen mochten sommige talenten van hen problemen ondervinden om na hun studies bij een of ander gerenommeerd dansgezelschap terecht te komen.

< Bert Hertogs >