Recensie Joe The Ripper | Paaspop 2016

Zoals de mannen van Joe The Ripper het zelf zo mooi kunnen omschrijven. Deze set was een platenkast die omver gevallen was en terug in elkaar werd geknipt en geplakt. Verschillende dansplaatjes werden, niet altijd even goed, aan elkaar geregen. Tot grote feestvreugde van de al wat beschonken menigte die zich verzameld had in de Roxy tent. Nog nooit zo een mengelmoes van genres in een set gehoord, maar het smaakte wel. Meer zelfs, het was een geslaagd feestje. Zeker om de vrijdag van Paaspop mee af te sluiten.

Joe The Ripper is een DJ duo dat bestaat uit Joost van Bellen en RipTidE. De Amsterdammers staan er om bekend om het kot af te breken met hun aan elkaar geregen remixen. ‘No boundries, no labels: no style is the right style’ is waar van Bellens ons voor waarschuwt. Hun logo bevat zwarte latex condooms van de hand van New Yorker Bad Brilliance en spreekt ook boekdelen. De mannen staan voor ruigheid en kennen geen schaamte.

Met een technische fout wordt de set ingezet, maar die is al gauw vergeten wanneer er kloppende klanken de  tent binnen stormen. Terwijl ze roken en bier drinken, houden ze hun draaitafel in toom tot daar plots het bekende deuntje van ‘Silver screen’ van Felix Da Housecat binnen sluipt. Maar de set wordt al na een kwartier stilgelegd. Technici komen het podium op gerend om het probleem op te lossen. Het publiek blijft bemoedigend fluiten en juichen en dan pikken de twee mannen de draad weer op. Duitse techno wordt gemixt met rockende drums en een soul stem. Dan krijgen we weer te maken met wat hip hop gewikkeld in een techno jasje. Op het leadback nummer ‘Jump Around’ van House of Pain gaan de handen ritmisch omhoog. ‘Around the world’ van Daft Punk wordt al snel vervangen door een Bollywood getint liedje. Heupen worden volop in de strijd gegooid. Iedereen hier komt aan zijn trekken. Ook het iets oudere publiek met ‘I wanna dance with somebody’ van Whitney Houston. Laser beats, gitaar riffs en rockabilly deuntjes. Iedereen krijgt wat wils terwijl het duo vooraan de ene sigaret na de andere aansteken. Kleppers als ‘Sweet dreams (are made of this)’ van Eurythmics en ‘Hey girl, hey boy’ van The Chemical Brothers passeren de draaitafel van Joe The Ripper. Soms vallen de overgangen wel wat tegen en valt er een stilte. Maar van voor tot achter staat er geen been meer stil. Met de begintonen van ‘Seven nation army’ van The White Stripes wordt de set abrupt geëindigd. Jammer maar helaas. De bezwete lichamen druipen nog in de feeststemming terug af naar de wei.

< Caro Dralants >