PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie Refused | Paaspop 2016

zondag 27 maart 2016Festivalwei Schijndel

Refused

“I gonna give 75%, most of the time“, Dennis Lyxzén gaf zich vooral het hele concert door. Refused weigerde om rustig te spelen. Geflankeerd door enkele reusachtige witte doeken, doet Refused een angstaanjagende en chaotische sfeer ontstaan enkel en alleen door de belichting. De band geeft Paaspop een les in moraal en tenten afbreken. Op de laatste show van hun tour laat Refused niets heel van alles wat op dat moment nog recht stond. Lyxzén liet al zijn demonen los en schreeuwde er op los.

Refused is een hardcorepunkband uit Zweden die in 1992 werd opgericht. In 1994 kwam de debuutplaat “This Just Might Be the Truth” uit. Vier jaar later in 1998 hield de groep er met “The Shape of Punk to Come” mee op. Die laatste plaat wordt tot op de dag van vandaag gezien als een van de meest invloedrijke new-school hardcore albums allertijden. In 2012 deed de band een reünietour en dat smaakte duidelijk naar meer. In 2015 werd “Freedom” de vierde plaat van Refused uitgebracht. “Refused Are Fucking Alive“ zeiden ze toen, en dat zijn ze nog steeds.

Een constant getuut weerklinkt zo‘n vijftien minuten voor de set. Refused wil het publiek duidelijk voorbereiden op een stevig potje herrie. Dat begint ook met “Elektra“. De zanger laat het publiek meteen kennis maken met zijn beste schreeuw. Lyxzén is iemand die niet weet wat stilstaan is. Hij zwaait zijn microfoon in het rond, krijst de longen uit zijn lijf en slaagt er nog eens in om te dansen ook. Hij is de ceremoniemeester die alles bepaalt wat zijn band mag en kan doen. De punknummers zijn erg melodieus, maar worden toch gevaarlijk als de zanger ze vol gilt. Al vrij vroeg in de set verdwijnt de zanger voor het eerst in het publiek. Hij start zelf de moshpit waarna hij het podium terug beklimt. Bij “The Deadly Rhythm” speelt de groep een nummer dat erg van tempo wisselt. Daar gaat de band zelfs zo ver dat ze de solo van Slayers Raining Blood spelen en de metal gitaristen nabootsen door op een erg stoere manier te staan.

Na “Destroy The Man“ doet de zanger zijn zegje over gendergelijkheid, iets waar hij erg fel achter staat. Als een echte punker roept hij de mannen in het publiek op om daar iets aan te doen. De zaal staat vol mannen dus de boodschap komt aan. In de tussenstukken bij “Worms of the Senses / Faculties of the Skull” speelt er telkens een ander instrument. De groep toont dit zeer mooi door telkens de muzikant in kwestie in de spotlight te plaatsen. Letterlijk welteverstaan. Vlak voor het laatste nummer maakt Refused een statement door te zeggen dat ze muziek maken om de politiek aan de kaak te stellen. Ze vertellen dat iedereen iets moet doen aan de problemen in de wereld, want anders zal hij vergaan. De quote van Patti Smith: “Rock ‘n roll is supposed to liberate“ gebruiken ze om hun beweegredenen samen te vatten. Op het eind gaat de band voor een laatste keer in hoogste versnelling en schreeuwt Lyxzén alles wat nog in hem zit eruit. Hij eet zijn microfoon op en smijt de versterkers in het rond. Refused zijn hardcore punk veteranen maar staan als veteraan nog steeds zeer actief en bewust op het podium.

< Niels Bruwier >

De setlist:

1. Elektra
2. The Shape Of Punk To Come
3. Dawkins Christ
4. Servants of Death
5. The Deadly Rhythm
6. Destroy The Man
7. Refused Are Fucking Dead
8. Servants of Death
9. Worms of the Senses / Faculties of the Skull
10. Summerholidays vs. Punkroutine
11. New Noise
12. Tannhäuser / Derivè


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter