Recensie Lapsley

Mooi rustig en soulvol met een elektrisch sausje over. De set van de Britse Lapsley uit York betoverde de uitverkochte AB. Voor een dame van 19 jaar oud, klonk haar stem zeer volwassen. Het was wel duidelijk dat de blondine zenuwachtig was. Af en toe maakte ze een slippertje. Vooral wanneer ze de hoogte in ging, klonk haar stem niet altijd even toonvast. ‘Painter’ was het eerste hoogtepunt van de avond. Volledig solo en met veel emotie wist ze het publiek te raken. Het nummer ‘Love Is Blind’ deed de ogen van de fans sluiten en ‘Hurt Me’ was de afsluiter waarop iedereen zat te wachten.

Holly Lapsley Fletcher bracht nog maar begin deze maand haar eerste full-lenght album ‘Long Way Home’ uit. De 19-jarige blondine spitst zich toe op elektronische soulvolle muziek en schrijft haar eigen nummers. In oktober 2013 bracht ze zelf haar debuut EP ‘Monday’ uit. In 2014 stond de Britse op het Glastonbury Festival waar ze haar singles ‘Station’, ‘Painter’ en ‘Falling Short’ mocht spelen. Datzelfde jaar tekende ze een contract bij XL Recordings en in 2015 kwam haar tweede EP ‘Understudy’ uit met onder andere het nummer ‘Brownlow’. In de zomer stond ze dan bij ons op Pukkelpop. Dit jaar werd ‘Long Way Home’ uitgebracht waar haar hit ‘Hurt Me’ op pronkt. Binnenkort zal ze ook op de festivalweide van Lollapalooza te vinden zijn.

Volledig in het duister gehuld, duikt Lapsley het podium op. Met haar hese stem begint zij aan haar eerste nummer ‘Burn’. Het licht achter haar gaat aan en creëert een mysterieuze sfeer. De jonge Britse wordt vergezeld door drie mannelijke muzikanten. Verlegen en wat onwennig groet ze het publiek met een ‘Hi Brussels’. Betoverende klanken galmen door de zaal wanneer ‘Cliff’ wordt ingezet en we een power stem te horen krijgen van deze nog maar 19 jaar oude dame. Hoe verlegen ze ook is wanneer ze de menigte aanspreekt, hoe vol zelfvertrouwen ze zit wanneer ze zingt. ‘I didn’t expect so many people. I‘m a bit overwhelmed.’ Dat verklaart waarom de blondine toch niet volledig op haar gemak op het podium staat. Af en toe klinkt de zangeres ook niet helemaal toonvast. Vooral als ze de hoogte in moet.

Geometrische driehoeken prijken achter de groep wanneer Lapsley het nummer ‘Dancing’ speelt. Eindelijk krijgen we een beetje meer tempo. Daarna begint ze solo op de keyboards aan ‘Painter’. Een mooi rustig en betoverend moment. Lapsley blijft solo verder gaan met ‘8896’. Met ingehouden adem luistert de AB. Het tempo wordt opgedreven met ‘Tell Me The Truth’ dat meer elektronische beats bevat. Hoofden knikken mee op het ritme en ogen worden gesloten. Bij ‘Silverlake’ komt de zangers eindelijk zelf ook een beetje losser. Even is het verschieten wanneer de stem van Lapsley plots heel laag en mannelijk klinkt, maar als snel heeft iedereen door dat ze vals speelt met een vervormde stem.

Met ‘This is my favorite of the album’ begint ze aan het swingende ‘Operator’. Haar energie weerspiegelt zich aan het publiek, dat ook losser begint te bewegen. Even wordt de Britse emotioneel ‘This song brought me to this point right here’. ‘Station’ was het eerste nummer dat ze zelf opnam en online zwierde. Iets minder toonvast, begint ze aan ‘Love Is Blind’. Het tempo stijgt weer en Chinese deuntjes maken het nummer af. Het meerstemmige refrein wordt genietend meegezongen door de fans. Na ‘Seven Months’ neemt Lapsley afscheid, maar al snel keert ze terug met nog twee nummers. Enkel zij en de keyboardspeler brengen de cover ‘This Woman’s Work’ van Kate Bush waarna de grand finale volgt met haar hit ‘Hurt Me’. Gsm’s gaan nog een laatste keer omhoog om toch maar een filmpje te hebben van de jonge, maar soulvolle Lapsley.

< Caro Dralants >

De setlist:

1. Burn
2. Cliff
3. Falling Short
4. Dancing
5. Painter
6. 8896
7. Tell Me The Truth
8. Silverlake
9. Operator
10. Station
11. Love Is Blind
12. Seven Months

Bis:

1. This Woman’s Work
2. Hurt Me