Recensie Sage

Een groot en fel licht geflankeerd door twee drumstellen, waarvan één akoestisch en één elektronisch, vult het podium. Het blauwe licht is de met drama gevulde piano. Sage is een samensmelting van het minimalistische in James Blake en het theatrale van Gotye. Sage brengt gevoelige indiepop die op bepaalde momenten groots uitpakt maar tegelijk ook kwetsbaar kan zijn. Live blijkt al meteen dat een zaal als Le Grand Mix te klein is voor het grootse geluid van de zanger.

Sage is het soloproject van de Fransman Ambroise Willaume. De man zat sinds 2008 in de rockgroep Revolver. Die groep zit momenteel voor een onbepaalde tijd in een pauze. Ambroise Willaume kon niet blijven stilzitten en bracht in 2014 “In Between” uit, zijn eerste solo-EP. Het geluid op deze plaat werd voor een groot deel bepaald door Benjamin Lebeau van The Shoes. Lebeau werkte eerder al samen met Woodkid en daar kwamen beide heren elkaar tegen. De samenwerking leverde twee jaar later een eerste album op: “Sage”, dat op 11 maart 2016 uitkwam. 

Ambroise Willaume begint met een somber pianoliedje om de emoties los te krijgen. Hij toont meteen wat hij met zijn stem kan door zowel hoog als laag te zingen. Daarna doen de drummers Antoine Boistelle en Victor le Masne hun werk en weerklinkt een zwaar, pompeus geluid. Tijdens het refrein ontpopt “Don’t Tell Me” zich tot een echt dansnummer. De treurige emoties van in het begin spoelt de band weg door dit vrolijk en opgewekt nummer. Het unieke samenspel van de twee drummers zorgt voor een trommelig geluid. Door de synths er te laten uitspringen tijdens de refreinen, lijkt het bij bepaalde momenten op een drum and bass concert. Na dit opgewekt begin, komt Sage met een minimalistisch nummer. Bij “Only Children”wil Willaume het geluid van Phil Collins nabootsen. Hij doet dit door het kenmerkende Collins-effect van bij Genesis op zijn piano te zetten en zo een ballad te zingen. Het explodeert in een bombastisch geluid van synths en drums.

Net zoals de meeste Franse artiesten verlangt Sage te veel. Hij wil rustige nummers brengen, de mensen laten dansen en de synths laten overheersen. Door dit te combineren wordt de set soms wat kitscherig. Toch bevat ieder nummer een potentiële hit. Dit valt nog het meest op bij “One Last Star” waarin melancholische geluiden de bovenhand nemen. Bij “Time Never Lies“ neemt Sage zijn gitaar in de handen en verdwijnen de drummers. Plots verschijnt de rasechte singer-songwriter op het podium.  Zijn trage nummers zijn iets wat niet echt in de set past. De bombast verdwijnt en het monotone overheerst. Dit slaapwekkend intermezzo wordt fijn opgelost met een kleine drumsolo als intro op “Focus”. Het brengt de instrumentalisten en het majestueus gevoel terug. Bij “In Between“ toont de zanger zijn kunsten nog eens. Hij bewijst voor een laatste keer wat zijn stem allemaal aankan en brengt een gevoelig nummer dat iedereen raakt. Sage is een singer-songwriter die op het podium nog zoekt naar de perfecte balans tussen zijn bombastische en minimalistische songs maar uiteindelijk wel een broze stem heeft waar de meesten van dromen.

< Niels Bruwier > 

De setlist:

1. Summer Rain
2. Don’t Tell Me
3. Fall In Love With A Friend
4. To The River
5. Only Children
6. Time Never Lies
7. Focus
8. August In Paris
9. One Last Star

Bis:

10. In Between