Recensie Gerolimenos

Het labyrint als metafoor voor de vrouw:  je kan er eindeloos in verdwalen, je kan ervan overtuigd zijn dat je op de goede weg bent, tot je vastzit en als je denkt dat je het hart bereikt hebt, blijkt het uiteindelijk anders uit te draaien: dan blijkt dat ze niet is wie je dacht dat ze was. Dan blijkt dat ze je misleid heeft. Daar draait Gerolimenos van auteur Geert Genbrugge in een regie van Frans Van der Aa om. “Ze blijft verrassen of stelt teleur. Daar ben ik nog niet helemaal uit” zegt  Sus Slaets die de monoloog voor zijn rekening neemt in hetPaleis, en het verhaal vertelt vanuit het standpunt van Gerolimenos. Een verhaal over ontdekken hoe goed tongzoenen wel kan proeven, jaloezie en liefdesverdriet.

Met een bruine aktetas komt Slaets het podium opgewandeld, alsof ie aan zijn volgende shift is begonnen. De thermoskan haalt ie er uit om alvast wat koffie uit te schenken. Koffie die hij doorheen de ganse voorstelling overigens drinkt. “Ooit al eens een draak tegengekomen? Die u zo hard doet schrikken dat uw aarsspier het bijna begeeft,weet ge wat ge dan moet doen?” zo betrekt de acteur de jongeren in de zaal al meteen. Terugbrullen blijkt het beste middel te zijn. Weglopen is nooit een goed plan blijkbaar.

Gerolimenos houdt samen met zijn vrienden Chili en de Oezbeek, de enige overgebleven labyrintenbouwers, jaarlijks een congres. Het is zo dat hij aan zijn opdracht komt bij de Gravin van Schotland en haar zeven bloedmooie dochters. Daar zal hij – gespecialiseerd in haaglabyrinten- een exemplaar maken waar je eeuwig in kan rondlopen en verdwalen. Elena is de oudste en wil meteen verstoppertje met hem spelen. “Als je me vindt dan draai ik u een tong zoals niemand je nog een tong gedraaid heeft.” klinkt het. Ze blijkt verliefd te zijn, want Elena komt zelf tevoorschijn.

Tongzoenen – wat nu eenmaal een onderwerp is waar 12-plussers mee bezig zijn – beschrijft Genbrugge erg goed zoals in die ene zin: “die tong draaide en keerde. Als wervelende derwisjen walste ze rondjes in de balzaal van mijn mondholte “ waarna hij meegeeft dat je met gevoel moet kussen al is techniek ook wel belangrijk. Elena’s gedrag doet weliswaar vragen oproepen. Iemand die je nog niet kent zomaar een tong draaien, kan dat wel? En wat te denken van het moment wanneer zij hem verwijt dat hij geprofiteerd heeft van de situatie?

John, de tuinjongen blijkt jaloers, het kamermeisje heeft ook verlangens, maar de rest van de personages komen nauwelijks uit de verf. De Oezbeek trouwt met een lelijke vrouw en scheidt uiteindelijk omdat liefde blijkbaar blind maakt. Maar veel meer dan enkele zinnen over dit personage sluipt er nauwelijks in de tekst, waardoor het evengoed geschrapt kon worden. Ook Chili komt maar heel even ter sprake als de man die steeds weet te verrassen. Robbert is dan weer de wat saaie specialist in boomstamwerpen, hier een beeld voor “weggestoten worden” voor het hoofdpersonage. Robbert weet Elena aan de haak te slaan, waardoor Gerolimenos van streek is. “Maar als je wilt, maak ik het uit” zegt Elena die dat ook doet. Elena is dus een hartenbreker die uiteindelijk toch voor Robbert kiest. Daardoor loopt het hoofdpersonage een blauwtje en schiet hij over als verliezer. Vervolgens aanvaardt hij een nieuwe opdracht zodat het verhaal zich kan herhalen.

Dat – samen met de gebrekkige uitwerking van de nevenpersonages Chili en den Oezbeek, eigenlijk zijn ze niet essentieel in het verhaal – maakt dat deze monoloog zijn zwakheden kent. De introductie van Robbert na vijftig minuten voorstelling komt wat aan de late kant zelfs.

Sus Slaets staat als “de expert” Gerolimenos op het podium, en komt vaak in de buurt van dezelfde vertelstijl die Geert Hoste hanteert in zijn eindejaarsconferences:  zelfgenoegzaam dus. Dat is op zijn zachtst gezegd een vreemde emotie om te koppelen aan iemand die eigenlijk verloren heeft. Ook inhoudelijk hebben we soms onze bedenkingen wanneer de tekst de metafoor omdraait:  “een labyrint is als een vrouw. Het heeft veel ingangen maar slechts één is de goede.” of vinden we de verwijzing naar “een derwisj” wat te hoog gegrepen voor de doelgroep. Wat wel sterk is, is de integratie van muziek in de voorstelling. Zo kondigt “Kiss” van Prince een hoofdstuk tongzoenen aan, waarbij Gerolimenos voor het eerst Elena proeft. “Kiss and say goodbye” van The Manhattens, uit 1976 luidt dan weer het afscheid in. Afscheid van een meisje waar je bij haar gedrag en keuzes toch wel kanttekeningen kan plaatsen. In onze ogen is ze gewoon een bitch die op twee paarden tegelijkertijd wedt en is het hoofdpersonage effectief misleid. Elena en de vrouw in het algemeen dus, komen er dus absoluut niet al te best uit in deze voorstelling die niet louter zoet proeft maar ook een wat bittere nasmaak heeft hoewel Gerolimenos dat anders laat uitschijnen. Een nieuwe opdracht volgt. Nieuwe kansen, en niet alleen op professioneel vlak…  Inwisselbaarheid van ervaringen en mensen. Daar gaat het dus ook over. Ook dat voelt wat wrang aan bij ons.

< Bert Hertogs >