Recensie Rauw

Rauw gaat over spelen, dromen en doen alsof. Over het opgroeien in soms moeilijke omstandigheden. Over kinderen die zich willen nestelen in hun speelwereld, maar genoodzaakt teruggetrokken worden naar de harde realiteit. Met veel emotie zetten acht jonge kinderen een soms vrolijke, maar eigenlijk harde choreografie neer. De dansstukken werden niet altijd perfect uitgevoerd, maar perfectie kan je ook niet vragen van een kind. Wild en levendig bewogen ze zich soms hand in hand en soms afstandelijk met twee volwassenen over de zwarte vloer. Door het verhaal kwam het dansen meer op de achtergrond terecht waardoor het eerder een stilzwijgend toneelstuk werd, begeleid door een gitaar. Het was duidelijk dat het grut plezier heeft gehad bij het maken van het stuk, maar dat ze ook wel diep zijn moeten gaan. Zeer confronterend, maar heel mooi.

De choreografie van Rauw werd verzorgd door Joke Laureyns en Kwint Manshoven. Samen vormen ze de breinen achter Kabinet K. Ze willen met dit stuk het kind zijn intact houden, ook als het niet kan en dat vanuit het perspectief van het kind zelf. Zoals wel vaker gebeurt bij Kabinet K wordt deze dansvoorstelling gedanst door kinderen. Samen met twee volwassenen staan ze alle acht op de planken. Volwassenen die  voor hen moeten zorgen, maar toch niet altijd even aansprakelijk zijn. De choreografen zetten al eerder energieke dansvoorstellingen neer met jonge dansers zoals ‘Unfold’ en ‘I See You’. Voor dit stuk werden de kinderen begeleid door live muziek van Thomas Devos.

De muzikant die in het donker is gehuld, laat het publiek met een tokkel op zijn gitaar weten dat de voorstelling gaat beginnen. Rook en duisternis omringen het podium dat bedekt is met kleine keien. Gruis valt vanuit het platfond neer op de zwarte vloer en een witte spot gaat aan. Een meisje komt vanuit het donker het toneel op gesprint en grist een steen weg. De andere kinderen volgen al snel en samen dansen ze een speelse choreografie waarbij het grut duidelijk in hun eigen speelwereld leeft. Ze bewegen zich vol energie op de snelle gitaarsnaren van Thomas Devos. De kroost krijgt gezelschap van een man en op een oude versleten matras volgt een duet tussen de jongste en de volwassene. Stilaan wordt het duidelijk dat de kinderen niet in een ideale omgeving leven, maar dat het eigenlijk om een straatarme kroost gaat. Toch vinden de kinderen hun plezier in de kleinste dingen, maar worden ze jammer genoeg verplicht om vaak terug te keren naar de realiteit. Ook de muziek maakt diezelfde beweging en wisselt steeds tussen een vrolijk tempo en de trieste realiteit. Een oude dame verschijnt op het toneel en de kinderen vragen ook haar aandacht. Hoewel het dansen soms wat klungelig en stuntelig verloopt, past dat bij het stuk. Het gaat tenslotte over kinderen en die lopen niet altijd netjes in de pas dus dat hebben Joke en Kwint goed gespeeld. Het is soms wel verschieten om te zien dat zo’n jonge mensen met zo veel emotie kunnen bewegen. Soms zelfs angstaanjagend, maar wel triestig en vrolijk mooi.

< Caro Dralants >