Interview Harts

Harts is het pseudoniem van zanger en multi-instrumentalist Darren Hart. Hij maakt al zijn muziek, produceert het zelf en speelt alle instrumenten in. In 2014 werd hij uitgenodigd door Prince om bij hem in de studio te jammen. De funky invloed van Prince werd meteen duidelijk toen hij op 5 september 2014 zijn debuutplaat in Australië uitbracht. Een jaar later op 5 juni 2015 bracht hij zijn “Breakthrough” EP uit waarmee hij funk achterliet voor meer blues. Op 14 maart 2016 kwam zijn debuutplaat “Daydreamer” uit in de Benelux. Nu is hij volop aan het werken aan zijn nieuwe plaat.

www.musicnews.be had een gesprek met Harts.

De naam van uw project is Harts. Is het belangrijk voor u om liefdevol te klinken?

Aanvankelijk was dat de bedoeling niet, maar ik denk wel dat ik erg zoete muziek maak. Toch wil ik het liefst een artiest zijn die diverse muziek brengt. Ik hou er van om rock, funk en blues te brengen maar evengoed de zachte muziek.

Op de plaat speelt u alle instrumenten zelf. Is het moeilijk om zoiets live te vertalen?

Dat is wel zo. In het begin speelde ik alles zelf maar toen realiseerde ik me hoe moeilijk het zou zijn om dat live te brengen. Met de hulp van de hedendaagse technologie, bijvoorbeeld de sequenties en looppedalen die ik gebruik, gaat alles wel wat makkelijker. Ik heb momenteel een drummer bij mij zodat ik live drums kan brengen. Het is een verschillende mix live maar het werkt nog steeds. Het blijft entertainend en is vooral erg energiek.

Ik heb veel tijd gespendeerd om het loopen echt onder de knie te krijgen. In het begin was het erg moeilijk om dit op een juiste manier te gebruiken. Naarmate je het meer doet, geraakt het ritme beter en klinkt het natuurlijker. Het was moeilijk maar ik heb er lang aan gewerkt waardoor het nu beter klinkt.

Hoe heeft u geleerd om al die instrumenten te bespelen?

Ik leerde het aan mezelf door mijn liefde voor muziek. In het begin nam ik het niet zo serieus. Het eerste instrument dat ik leerde bespelen was de drum. Daarna wilde ik iets melodischer spelen en leerde ik gitaar spelen. Ik had geen interesse om een muzikant te zijn. Ik werd verliefd op de kunst van muziek. Het voelde hierdoor nooit moeilijk aan om die instrumenten te leren.

Wanneer bent u uw muziek serieus beginnen nemen?

Na een tijdje begon ik mijn eigen nummers te schrijven en liet ik dat horen aan vrienden. Dat bleef in het begin enkel een hobby. Mijn familie en vrienden waren erg ondersteunend en moedigden me aan om die nummers op het internet te zetten. Ze hielden van wat ik deed en mijn gitaarspel kreeg verschillende complimenten. Rond 2009 heb ik dan mijn eerste demo’s online gezet. Die werden opgepikt door verschillende mensen over de hele wereld. Ze begonnen mij te vergelijken met Prince en veel andere artiesten waar ik naar opkijk. Door die goeie feedback begon ik het serieus te nemen. Ik heb me sindsdien steeds meer ontwikkeld richting een echte artiest.

Uw debuutplaat kwam begin maart uit in België en nu bent u bezig aan de tweede plaat. Vindt u het belangrijk om telkens nieuwe muziek te blijven maken?

Voor mij als onafhankelijke artiest is dat erg belangrijk. Tegenwoordig is er overal muziek te vinden dus moet je iets uniek doen om er uit te springen. Om tegen die andere artiest te kunnen concurreren ben je verplicht om veel content uit te brengen. Het hoort consistent te zijn zodat je een vaste fanbase kan ontwikkelen. Ik werk altijd aan nieuwe muziek in mijn vrije tijd. Ik heb al veel nieuwe nummers gemaakt waarvan ik niet kan wachten om ze uit te brengen.

Afsluiter “Last Two Three” is een nummer van maar liefst acht minuten. Was dit vanaf het begin het idee om uw debuutplaat daarmee af te sluiten?

Ik wilde een lange en epische rit hebben om de plaat mee te eindigen. Het merendeel van de plaat ging over surrealisme en ik wilde ook op die manier afsluiten. “Last Two Three” heb ik om die reden geschreven. Het voelde comfortabel aan omdat er geen grenzen waren bij dat nummer. Het hoefde geen popnummer of single te zijn. Ik voel me comfortabeler om zo’n nummers te schrijven omdat ik me geen zorgen hoef te maken over de lengte van nummers. Op de nieuwe plaat heb ik veel lange nummers waarvan ik nog niet weet of ik ze zal inkorten. Anders zou het wel eens een zeer lang album kunnen worden. 

De plaat is erg funky, de “Breakthrough” EP die later kwam, ging meer richting blues. Was dit een bewuste evolutie?

Ik wilde een volledige rockplaat maken. Uiteindelijk dacht ik dat het beter zou uitkomen als ik er een EP van maakte. Ik heb dan vijf soliede, bluesy rocktunes uitgebracht. Wanneer ik met mijn debuutplaat door Australië toerde, merkte ik dat mensen echt van mijn gitaarspel genoten. Vanaf daar was het een natuurlijke evolutie om meer blues te gaan spelen. Ik wilde een release maken waarin ik echt terug ging naar mijn roots als gitaarspeler. Ik ben altijd fan geweest van Buddy Guy en Jimi Hendrix en hun invloed is groot geweest. De EP was letterlijk een doorbraak in Australië want de nummers werden veel op de radio gespeeld. Het opende veel deuren voor mij.

Op mijn nieuwe plaat zal ik proberen om die richting te behouden. Het maakt gebruik van veel funk maar het leunt op de zwaardere grooves die ik maak. Ik heb geleerd om goeie rockmuziek te maken. Het zal vanzelfsprekend meer doorkomen op deze plaat dan op het Daydream album.

Op “Leavn It All Behind” zingt u dat u alles beu bent. Was het een bepaald gevoel van onmacht dat u hiermee probeert te omschrijven?

Op dat moment in mijn leven voelde ik mezelf niet in controle met dingen. Ik zat bij een platenmaatschappij die erg moeilijk deed. Ook mijn leven op dat moment was erg hard en er waren bepaalde keuzes die ik niet meer kon veranderen. Het was een moeilijke tijd waarin ik mezelf niet in controle voelde. Wanneer ik er dan uiteindelijk uit geraakte, voelde het aan alsof ik alles achter me liet, vandaar de titel van de song. Ik schreef een funky en opgewekt nummer over alles achterlaten.

Op “Angels Walk Below” bezingt u de schoonheid van deze wereld. Dit is iets wat u ook doorheen de plaat doortrekt. Zijn gelukkige teksten iets wat het best bij uw muziek past?

Niet voortdurend maar ik hou er wel van om over dezelfde thema’s te schrijven zoals de schoonheid van de wereld en hoe mensen daar mee omgaan. Het zijn niet noodzakelijk allemaal opgewekte teksten maar het zijn ook geen verdrietige lyrics. Het gaat vooral over escapisme en dingen die ons verontrusten in het leven. Veel van de lyrics kunnen dubbel geïnterpreteerd worden. 

In 2015 werd u verkozen tot beste gitarist van Australië. Voelt u hierdoor meer druk om muziek te maken?

Ik ben nooit in muziek gegaan om de beste gitarist te worden. Ik geloof niet dat er een beste gitaarspeler is. Het is alvast een grote aanmoediging om nog beter met mijn muziek bezig te zijn. De druk is nu iets groter als ik gitaar speel omdat mensen veel verwachten van mij. Ze vergelijken mij met Jimi Hendrix en Prince en iedereen wil me zoals hen zien spelen. Ik probeer om er niet aan te denken, maar soms is dat onmogelijk.

U heeft samengewerkt met Prince. Hoe was het om met zo’n grote naam in de studio te zitten?

Het was surrealistisch. Op het moment zelf voelde het erg normaal aan. We waren op dezelfde golflengte op vlak van muziek. Wanneer ik terug thuiskwam, werd het pas abnormaal voor mij. Verschillende media pikten dat verhaal op en daardoor voelde het meer aan als een droom. Prince was erg vriendelijk en hij moedigde mij ook voortdurend aan waardoor het niet leek alsof ik met een ster samenwerkte. Hij was voor mij niet de muzieklegende waar ik altijd naar opkeek maar meer een gelijke. Hij is erg nederig en heeft mij echt geholpen. Toen hij me hoorde spelen, was hij onder de indruk. Hij vertelde me dat ik op dezelfde manier speelde als toen hij mijn leeftijd had. Dat heeft me aangemoedigd om door te gaan en muziek te zien als een levensmissie.

U bent nu volop aan het werken voor uw tweede plaat af te krijgen. Waar hoopt u hiermee te geraken?

Ik wil de wereld zien. Het belangrijkste is om in Europa te kunnen spelen en ook in de VS. Ik wil gewoon overal spelen waar mensen zich aangetrokken voelen door mijn muziek. Mijn muziek verspreidt zich zeer snel via het internet dus in bijna ieder continent heb ik fans en die wil ik allemaal ontmoeten.

< Niels Bruwier >