Recensie Xavier Rudd

Gehuld in een salopet en met de bekende blonde knot op zijn hoofd creëerde Xavier Rudd een ontspannen, maar bij momenten ook uitgelaten sfeer in de AB. Geflankeerd door twee muzikanten verlangden we toch een beetje naar de onemanshow waarbij de Australiër omringd werd door al zijn instrumenten. Gelukkig had hij zijn keyboardspeler en drummer zorgvuldig uitgekozen want de twee mannen zorgden elk voor een hoogtepunt in de avond. Xavier Rudd nam meteen een goede start met onder andere ‘Flag’ en ‘Food In The Belly’. Het midden van het concert was wat rustiger waardoor de aandacht van het publiek soms even zoek was. Gelukkig wist hij die telkens terug te vangen. Het einde werd een knaller met de didgeridoo in ‘Bow Down’, een meekelend publiek bij ‘Follow The Sun’ en een intieme sfeer bij ‘Spirit Bird’.

De Australische Xavier Rudd is een singer-songwriter, multi-instrumentalist en activist. Dat laatste hoor je duidelijk aan zijn nummers waarin vaak een maatschappijkritische noot terug te vinden is. In 2002 bracht de Australiër zijn eerste album ‘To Let’ uit. Daarna volgde zo wat elk jaar een nieuwe plaat. Het bracht de blauwogige man naar de Belgische festivalweides van Couleur Café, Esperanzah! en Les Ardentes. In 2012 kwam en veroverde zijn zomerhit ‘Follow The Sun’ de wereld. Vorige jaar bracht hij zijn jongste plaat uit onder de naam ‘Nanna’ waarvoor hij zich een achtkoppige band aanmat. De onemanshow is dus niet meer. Hij doet het nu met ‘The United Nation’ band waarvan de leden ook echt vanuit alle hoeken van de wereld komen.

Omhuld door het witte licht van één spot begint Rudd rustig aan zijn set met ‘Solace’. Doorheen heel de zaal klinkt een gezamenlijke ‘shhhh’. Het is duidelijk dat de verwachtingen hoog liggen. Het tweede nummer ‘Flag’ zorgt meteen voor een goede sfeer. Wanneer de muziek even stopt, wordt de massa wild. Het lijkt of ze hun grootste idool in geen jaren meer hebben gezien. Ondertussen krijgt de Australiër gezelschap van een keyboardspeler en een drummer. Met de harmonica begint ‘Come Let It Go’. Halverwege het lied vraagt Rudd ‘How you’re doing Belgium?’. De activist vindt het mooi dat er toch nog zo veel mensen naar zijn concert komen ondanks de aanslagen van vorige maand. ‘Tonight we’re celebrating respect for creation!’ Een ‘ooh-eeh’ rijst op uit het publiek. Het tempo wordt opgedreven met ‘Food In The Belly’, ‘The Mother’ sluipt zwoel de zaal binnen en de reggae vibes van ‘While I’m Gone’ en ‘Come People’ zorgen voor een ontspannen sfeertje. De cover van ‘No Woman No Cry’ krijgt een staartje met een indrukwekkende pianosolo gevolgd door een luid applaus.

‘Messages’ en ‘ The Letter’ passeren rustig de revue, maar dan barst het feest weer los op ‘Bow Down’. De didgeridoo wordt als een vredespijp in de lucht gestoken en een chaos van ledematen vormen een wildendans. Ook de drummer krijgt een solo, en wat voor een. Achteraf neemt hij verlegen lachend zijn immens applaus in ontvangst. Kelen worden snel gesmeerd wanneer de eerste klanken van ‘Follow The Sun’ door de zaal galmen. Omgeven door een gele gloed zingt het publiek uit volle borst mee. ‘Creancient’ begint totaal onverwacht met zware bassen en een vleugje drum and bass, maar keert als snel terug naar het leadback reggae deuntje. Xavier Rudd en zijn muzikanten brengen daarna nog drie bisnummers. Op ‘Let Me Be’ roept hij vier kinderen het podium op die in een kring speels beginnen dansen. Bij het laatste nummer ‘Spirit Bird’ omarmen vrienden elkaar en wordt er voor een laatste keer meegezongen. Dat magisch moment vormt het perfecte einde voor het peace-and-love concert van Xavier Rudd.

< Caro Dralants >

De setlist:

1. Solace
2. Flag
3. Come Let Go
4. Food In The Belly
5. The Mother
6. While I’m Gone
7. Come People
8. Breeze (Xavier Rudd & Izintaba cover)
9. No Woman No Cry (Bob Marley & The Wailers cover)
10. Messages
11. The Letter
12. Bow Down
13. Follow The Sun
14. Creancient

Bis

1. Fresh Green Freedom
2. Let Me Be
3. Spirit Bird