Recensie Le Coeur Regulier

Regisseuse Vanja d‘Alcantara laat ons nadenken over het leven met haar tweede langspeelfilm ‘Le Coeur Régulier’. In tegenstelling tot haar vorige prent ‘Beyond the steppes’, die eerder hard uit de hoek kwam, koos ze nu voor een iets kalmere, maar nog steeds doordingende aanpak. Het verhaal is gebaseerd op de gelijknamige roman van Olivier Adam. De hoofdrol is weggelegd voor Isabelle Carré die een verwarde vrouw vertolkt die ronddwaalt in haar eigen leven. Niels Schneider speelt de levensgenietende broer die zijn zus tot inkeer probeert te brengen en Jun Kunimura is een Japanse leermeester die te hulp schiet.

Le Coeur Régulier gaat over Alice (Isabelle Carré)  die op automatische piloot door een leeg leven wandelt tot haar bon vivant broer, Nathan (Niels Schneider), op bezoek komt en zijn zus probeert wakker te schudden. De twee krijgen slaande ruzie. Niet veel later krijgt Alice te horen dat Nathan met zijn motor is omgekomen in een accident net na hun discussie. Haar oogkleppen vallen af en impulsief vlucht ze naar Japan waar ze de vriendin van haar broer opzoekt. Zij vertelt Alice over een plek waar Nathan zichzelf vond en tot rust kwam bij een zekere Daïsuke (Jun Kunimura). Alice treedt doordrongen van verdriet in de voetsporen van Nathan en trekt naar het rustig dorpje aan de voet van een klif. Ze wordt gastvrij ontvangen, maar ontdekt als snel dat de plaats ook al vele levens eiste. Alice bevindt zich in een tweestrijd: springt zij ook van de rotsen of geeft ze het leven nog een kans? Gelukkig reikt Daïsuke haar de hand en vangt haar op. Alice ontmoet verschillende gebroken personen, keert nog een paar keer terug naar de klif en beseft met de hulp van haar Japanse leermeester, dat ze nog niet wil gaan. Uiteindelijk gaat ze nog voor een laatste keer terug naar de rand van de rots, maar nu als een nieuw persoon dat, net als haar broer, rust vond.

‘We zijn hier om te leven.’ De woorden van Daïsuke zijn duidelijk. Le Coeur Régulier doet je stilstaan bij het leven en wat het eigenlijk betekent om te leven. Toch haperde de film enkele keren. In het begin werd er van de hak op de tak gesprongen. We zagen hoe Alice haar leven onderging, hoe haar broer haar wilde wakker schudden, hoe zijn dood er voor zorgde dat ze daadwerkelijk naar haar leven keek en plots stonden we op de luchthaven van Japan. Een beetje onrealistisch, maar misschien was dat dan ook de bedoeling. Iemand die op zo’n donkere plek zit als Alice, denkt ook niet na bij de dingen die ze doet. Jammer dat de film zo snel startte want in het midden was er tijd te veel. Het werd te langdradig met fragmenten die vaak vreemd en ongemakkelijk aanvoelden. Bijvoorbeeld wanneer het onbekende Japanse meisje de rugzak van de hoofdrolspeelster afpakt en haar commandeert dat ze haar moet volgen, wat de vrouw zonder enig protest ook doet. Toch waren niet alle ongemakkelijke scènes slecht. Wanneer Alice zich niet langer kan houden en even moet proesten van het lachen omdat ze zich in een ongemakkelijke situatie bevindt, begrijpen we allemaal haar situatie. Een leuk detail in de film was het haar van Alice. In het begin was het glad naar achter gekamt en werd het onder aan de nek samengehouden met een speld of een elastiek. Wanneer ze al een tijdje in Japan verblijft, draagt ze een paardenstraat waar enkele lokken los zitten. En op het einde draagt ze een losse rommelige knot. Hiermee wordt de weg die het karakter aflegt heel duidelijk weergegeven.

< Caro Dralants >