Recensie Noe Soulier

Zonder muziek en met een sober decor gaf Noé Soulier ons twee korte, experimentele solo’s die samen uit vier deeltjes bestonden. In een grijs T-shirt en met een korte sportbroek aan legde hij telkens uit wat hij ging doen. Technisch zaten de stukken helemaal goed, maar je kon moeilijk spreken over een echte dansvoorstelling. Daarvoor was het veel te kort. Een leerrijke ervaring die aan een snel tempo voorbij vloog.

Noé Soulier (29) studeerde aan het Conservatorium van Parijs, genoot een balletopleiding in de National Ballet School van Canada, studeerde af aan P.A.R.T.S. in Brussel en behaalde tot slot een Master Filosofie aan de Sorbonne in Parijs. Een filosofische, klassiek opgeleide danser die al eens durft te experimenteren met hedendaagse dans is wat daaruit voort vloeit. De jonge kerel maakte in 2009 het stuk ‘Kingdom Of Shades’. Die choreografie vormt nu het eerste deel van de voorstelling en gaat over het doorbreken van de interne logica door het isoleren van stappen en het herschikken van sequenties en dansfrases. Soulier becommentarieert tijdens de dans live zijn acties. Het tweede deel ‘Signe Blanc’, dat hij in 2012 creëerde, hanteert hetzelfde concept, maar focust op de pantomime en de relatie tussen beweging en betekenisgeving.

De 29-jarige Parijzenaar komt rustig het podium op gewandeld. Hij zet zich klaar in het midden van de zaal, kijkt zijn publiek aan en begint in het Engels uit te leggen wat hij voor ons in petto heeft. ‘I will show you four sequences.’ In het eerste stuk voert hij ballettermen uit in alfabetische volgorde. Meteen wordt het duidelijk dat Noé Soulier heel wat techniek in zijn mars heeft. Hij vliegt voor twee minuten over het podium met een zekere naturel. Daarna legt hij uit wat hij in zijn tweede experiment zal doen. Hij maakt verschillende voorbereidingen zonder de sprong of draai daadwerkelijk te doen. Een grappig tafereel waarbij je beseft hoeveel een danser eigenlijk moet werken. Voor het derde en laatste deel van ‘Kingdom Of Shades’ neemt hij verschillende stukken uit bekende balletten uit de 19^de eeuw. Terwijl Soulier even op adem komt, legt hij zijn publiek uit welke balletten hij zal brengen. Onder andere ‘Giselle’ en ‘Sleeping Beauty’ passeren in een snel tempo. Eindigen doet hij met ‘Swan Lake’.

Voor het laatste stuk ‘Signe Blanc’ zegt hij niets meer. Rustig begint hij van alles uit te beelden. Eerst met kleine bewegingen en daarna maakt hij ze steeds groter. Soulier begint halverwege uit te leggen wat hij juist uitbeeldt. ‘Baby, kiss, dead, queen, prince…’ Mooi in volgorde volgen willekeurige termen elkaar op tot hij plots iets anders zegt dan hetgeen hij uitbeeldt. Dan beginnen zijn handen ieder een verschillende beweging te maken. Met deze botsing van emoties en gracieuze chaos sluit Noé zijn korte, maar krachtige voorstelling af.

< Caro Dralants >