Recensie CROWD

Wat gebeurt er als je verschillende individuen bijeen zet en hen een landschap laat vormen? Choreograaf David Hernandez zocht dit uit en creëerde een experiment rond het lichaam. In vier delen liet hij armen, benen en andere ledematen de show stelen. De voorstelling was goed, maar af en toe te langdradig. De lichtbundel met verschillende lichamen die door elkaar kronkelden op muziek van Björk doorbrak de sereniteit van de voorstelling. Een lichamelijk experiment waarbij je de verbeelding de loop kon laten gaan.

De danser en choreograaf David Hernandez studeerde studio music & jazz en opera aan de Universiteit van Miami en genoot een dansopleiding aan de New World School of the Arts. Hij raakte al snel bevriend met de Amerikaanse choreografe Meg Stuart waarmee hij naar België trok om Stuarts compagnie ‘Damaged Goods’ mee te ondersteunen. Later creëerde Hernandez zijn eigen dansgezelschap ‘Edwardvzw’ in Brussel. De Amerikaan ontwikkelde The Performance Education Program in het STUK in Leuven en geeft nog steeds les bij P.A.R.T.S. in Brussel. Hij werkt ook vaak samen met gevestigde waarde Anne Teresa de Keersmaeker. Voor ‘CROWD’ werkte hij de afgelopen drie dagen intensief met amateurdansers in het STUK.

Terwijl het weinige volk de studio van het STUK binnen wandelt, staan de dansers zich op het podium op te warmen. Het schaarse publiek en de warme gelige spots zorgen voor een intiem gevoel. Er hangt dan ook een ontspannen sfeer wanneer David Hernandez ons begroet met een ‘Happy day of dance!’ en een brede lach. ‘We tried to create a decor of human bodies,’ legt de choreograaf uit. Een paar weken geleden begon het project ‘CROWD’ waarbij amateurdansers in vier dagen tijd werkten rond de vraag ‘Hoe kunnen we met een massa een human landscape creëren?’ Op die vragen kreeg het publiek nu een antwoord.

Een tiental dansers verspreiden zich over de zaal. Op klassieke muziek bewegen ze om de beurt steeds een klein beetje. De dansers zakken stilletjes in, groeien of sterven af, net als bloemen en planten in de natuur. Daarna wordt alles donker. Één spot gaat aan en op muziek van Björk woelen de lichamen van de dansers soepel binnen de lichtbundel. In slow motion gaan ze verder. Één voor één verdwijnen de lichamen in het donker tot er maar eentje overblijft. Het volgende moment is alles pikdonker. Gsm lichtjes verlichten verschillende delen van het lichaam, handen, voeten, gezichten, kuiten… op klassieke opera muziek. In het laatste stuk vormen rollende lichamen een woestijnlandschap waarbij sommigen tegen de wind in de grote zandoppervlakte oversteken. Dezelfde muziek houdt aan. Alles wordt weer donker en valt stil en dan is de voorstelling gedaan en nemen de dansers hun applaus in ontvangst.

< Caro Dralants >