Recensie Nekka Nacht 2016

Toon Hermans zou dit jaar honderd geworden zijn en dat was voor de organisatoren aanleiding genoeg om deze 23-ste Nekka-Nacht voor het eerst op te dragen aan een overleden artiest. Met zo’n naam op de affiche en o.a. Warre Borgmans, Bart Peeters, Johan Verminnen, Els De Schepper, Rocco Granata, Pieter Embrechts, Bart Cannaerts, Riet Muylaert en Bert Verbeke om zijn werk te vertolken, hadden we er weer naar uitgekeken. Het was dan ook een grote teleurstelling toen bleek dat de sfeer op menig begrafenis opgewekter is dan in het eerste, veel te lange deel van deze Nekka-Nacht. Gelukkig had men voor de tweede helft een vrolijker repertoire gevonden, maar dat mocht nog weinig baten. Het kalf was al verdronken en het publiek zat al in de depressie. Best wel jammer, want er zaten toch echt wel mooie dingen in deze voorstelling.

“Fantastisch dat u er bent. Anders stonden we hier te zingen voor een lege zaal.” Pieter Embrechts’ gevoel voor humor was al helemaal afgesteld op deze avond en hij had er duidelijk zin in. Zijn vertolking van “Ik heb dit lied al honderd maal gezongen” had een aangenaam tempo en hij speelde lekker theatraal. Dat stond in schril contrast met “De appels op de tafelsprei” van Riet Muylaert. Dit liedje klonk juist weer erg zacht, fijn en liefdevol. Het was een hele mooie cover, maar het gevoel zat net naar de negatieve kant waar Toon er altijd wel in slaagde om in de uitvoering toch ook een positief gevoel mee te geven. Hetzelfde probleem dook op bij Johan Verminnens “Café Biljart”.

Bart Cannaerts moest vervolgens voor de vrolijke noot zorgen als “mislukte Toon Hermans-imitator op een talentenwedstrijd”. De sketch bulkte van de verwijzingen naar de humor en conferences van Toon Hermans, bevatte een stevige knipoog naar “The Voice van Vlaanderen” en jurylid Natalia, maar ontbrak het meest essentiële ingrediënt: de timing. Daarvoor moesten we wachten tot Warre Borgmans tegen het einde van het eerste deel enkele gedichtjes van Toon kwam brengen. Uiteraard liep de voorbereiding “zo gezegd” mis en moest het publiek wachten tot hij van start kon gaan. Maar het was in de timing van dat wachten dat de humor zat. De verwijzing naar “De voorzitter van Ons Genoegen” werd vakkundig uitgevoerd en het publiek was echt mee. Ze hadden dan ook weinig aanmoediging nodig om het gedicht “Een vriend” woord voor woord mee op te zeggen. Het leek wel alsof we in een kerkdienst waren waar de geloofsbelijdenis door de hele congregatie werd afgedreund. Het toonde aan hoezeer Toon Hermans nog in het collectieve geheugen gegrift stond.

Herman Van Hove , voormalig manager van Toon, vertelde over het grote respect tussen Toots Thielemans en Toon Hermans. Het verhaal werd bekroond met Lissa Meyvis’ vertolking van “Lieverd” waar de mondharmonica mee in het arrangement was opgenomen. Het klonk helder en ingetogen en werd gevolgd door “Lente me”.  Het eerste stukje zong ze zonder instrumentale begeleiding waarna de piano, de warme klank van de marimba en het zuiderse tintje van de mandoline haar kwamen ondersteunen. De mandoline werd trouwens bespeeld door Benny Ludemann die jarenlang de vaste gitarist van Toon was. “Lente me” had een mooi arrangement, maar klonk te traag en te slepend. Het miste opnieuw het sprankeltje hoop in de uitvoering.

“Stiletto” van  Jeroen Kant was geen succes en “Jam” van Riet Muylaert en Bert Verbeke kreeg het publiek niet op gang. Het nummer had alles meegekregen om wat sfeer te brengen, maar de Lotto Arena reageerde niet. “Kolderliedjes” deed het al niet beter. Het was een compilatie van typische Toon Hermans-onzinliedjes. Lissa Meyvis en Riet Muylaert klonken ondanks de medewerking van Bert Verbeke mooi a capella en meerstemmig. De refreintjes kregen wel een vlotte muzikale begeleiding en de tekst werd geprojecteerd op de schermen, maar … de sfeer bleef doods.

Er volgde nog een wedstrijdje “om ter zwaarst” tussen Els De Schepper en Bart Peeters waarbij Els de voorsprong nam met “Ze dekte de tafel”. Het was al een trage, dramatische uitvoering, maar op het einde viel het tempo bijna stil  en werden de woorden nog extra uitgerokken om het nog donkerder te maken. Bart beende langzaam bij met “Als de liefde niet bestond”, maar werd finaal verslagen door  “M’n engel Gabriël”. Versta ons niet verkeerd: het waren twee heel mooie uitvoeringen, maar ze waren absoluut nefast voor de sfeer. Het verwonderde ons dan ook niet dat de “Vrolijke medley”, die het veel te lange eerste deel moest afsluiten, niet echt voor een uitbundige sfeer kon zorgen.

Voor het tweede deel van de voorstelling hadden ze duidelijk uit een ander stuk van het repertoire van Toon geput en liedjes mochten nu ook vrolijk klinken. Pieter Embrechts kon zich volledig laten gaan in “De tango van het blote kontje” en leverde mooi theater af. Hij zong het nummer niet alleen, hij speelde het ook en kreeg zo het publiek op zijn hand. Ook Bart Peeters had zijn draai gevonden in “Il pleut” en proclameerde: “Ik voel mij hier levensgevaarlijk in thuis.” terwijl hij 100% trouw aan zichzelf van de ene kant naar de andere kant van het podium huppelde en sprong.

Men zou nu al bijna gaan denken dat het tweede deel alles kon rechttrekken, maar dat was helaas buiten Bart Cannaerts, Jeroen Kant en Rocco Granata gerekend. Bart Cannaerts is geen echte zanger en dat viel tijdens “Méditerranée” veel te hard op. Hij probeerde nog te scoren door verschillende accenten in de strijd te gooien, maar dat maakte de uitvoering er helaas niet beter op. Jeroen Kant viel opnieuw tegen, maar de grootste teleurstelling van de avond was toch Rocco Granata. Zijn interpretatie van “Handen” mocht dan wel erg doorleefd zijn en vooral ook heel persoonlijk voor zijn vriend Toon Hermans, muzikaal was het echt niet mooi. Het was te traag, kwam met horten en stoten, klonk te somber en gitzwart, schuurde wat qua klank, … De tweede helft kon met ander woorden de meubelen niet meer redden: de 23-ste editie van de Nekka Nacht kon onmogelijk nog een groot succes genoemd worden.

Els De Schepper had samen met Circus Ronaldo nog een vertederende mime-act met twee tuba’s, maar het was te weinig om de sfeer op te krikken. Het bleef dan ook verbazend stil toen als laatste nummer “24 rozen” werd ingezet. Alle artiesten van de avond verschenen op het podium en samen sloegen ze er dan uiteindelijk toch in om het publiek stilletjes mee te laten zingen. De Nekka-Nacht versie 2016 zat er eindelijk op.

< Sascha Siereveld >

De setlist:
Deel 1:

Ballonnetje - Warre Borgmans & De Wamblientjes
Ik heb dit lied al honderd maal gezongen - Pieter Embrechts
De appels op de tafelsprei - Riet Muylaert
Café Biljart - Johan Verminnen
Wat ruist er door het struikgewas - Bart Cannaerts
Ik ben iemand van een kleine stad - Els De Schepper
Toots en Toon - Herman Van Hove
Lieverd - Lissa Meyvis
Lente me - Lissa Meyvis & Benny Ludemann
Stiletto - Jeroen Kant
Jam - Riet Muylaert & Bert Verbeke
Kolderliedjes - Lissa Meyvis, Riet Muylaert & Bert Verbeke
Ze dekte de tafel - Els De Schepper & Benny Ludemann
Kuieren - Warre Borgmans
C’est l’amour - Bart Cannaerts
Als de liefde niet bestond - Bart Peeters
M’n engel Gabriël - Els De Schepper
Jongleer act van Circus Ronaldo
Gedichtjes - Warre Borgmans & Bart Peeters
Vrolijke medley - Els De Schepper, Bert Verbeke & De Wamblientjes

Deel 2:

Ratata- Els De Schepper
Als de zon schijnt - Lissa Meyvis
Ik ben blij - Riet Muylaert
De tango van het blote kontje - Pieter Embrechts
Handen - Rocco Granata
Ik heb je lief - Lissa Meyvis
Il pleut  - Bart Peeters
Ik heb het leven lief - Jeroen Kant
Als het circus in de stad komt - Herman Van Hove
Hoempa Hoepa Hoempapa - Bert Verbeke
Tuba-act - Els De Schepper & Circus Ronaldo
Méditerranée - Bart Cannaerts
Jij bent mijn hemel - Riet Muylaert
Altijd zal ik van je houden - Jeroen Kant & Riet Muylaert
24 rozen - Bart Peeters & Lissa Meyvis