Recensie Sirius Plan

De girls only band Sirius Plan bracht country, folk en rock met girlpower. Helaas bleef die power af en toe steken in de kelen van de drie zangeressen. Wat niet wegnam dat hun stemmen stuk voor stuk karakteristiek waren. De zwoele vocals van gitarist Skye, de rock ’n roll stem van drumster Gaelle Mievis en het zachte timbre van gitarist Claire Joseph pasten goed bij elkaar. Jammer genoeg waren zowel de Engelstalige als de Franstalige nummers vrij eentonig. Een eenheidsworst waarbij punten werden gescoord op de intieme sfeer, maar die geen uitschieters bevatte.

Sirius Plan is een Franco-Belgisch trio dat folk en country brengt met een rockkantje. De drie madammen ontmoeten elkaar op een festival in een hotelkamer waar ze beginnen te jammen. In 2011 volgt er een concert dat een succes wordt en een live filmpje op Facebook brengt veel media-aandacht met zich mee. Het trio beslist om zelf een EP getiteld ‘Sirius Plan’ op te nemen. In 2013 toeren ze door Alabama en New York. Ze worden gevraagd als voorprogramma van de Franse zangers Laurent Voulzy en Emmanuel Moire en mogen mee toeren met de Algerijn Louis Bertignac. Vorig jaar kwam hun eerste langspeelplaat ‘Dog River Sessions’ uit waarvoor ze samenwerkten met de Amerikaanse componist Rick Hirsch.

Het optreden van Sirius Plan begint met een geprojecteerd introductiefilmpje dat werd opgenomen in Alabama waar ze hun plaat ‘Dog River Sessions’ in elkaar knutselden. Niet veel later gaat het witte schermen omhoog en komen de drie dames in een blauwe schijn het podium op. Meteen beginnen ze er aan. Drumster Gaelle Mievis zet het eerste nummer ‘Du Rose Dans Les Veines’ in. Drie goed bij elkaar passende stemmen klinken door de kleine ruimte van de AB Club. ‘Bonsoir. Nous sommes Sirius Plan.’ ‘In The City’ en ‘Big River’ volgen elkaar op. Alle songs hebben dezelfde countryrock feeling en lijken wat op elkaar, maar toch juicht en klapt het stilstaand publiek na elk nummer. Na ‘Moi L’Animal’ beginnen de drie dames een praatje te slaan met het publiek. Omdat de zaal niet zo groot is, hangt er een ontspannen en intieme sfeer.

‘Old Man’ krijgt een leuke twist wanneer gitarist Claire Joseph een lepel boven haalt en gebruikt als instrument. ‘Oehoe aha’, ‘Yeah baby’ en andere keelgeluiden worden gebruikt in ‘Là’ en ‘Sur Les Rails’. Bij ‘Wish I Could’ stijgt het tempo en wordt er te pas en te onpas een ‘Jiha’ tussen gesmeten. Het lijkt wel of we in een western zijn beland, in een achtervolgingsscène te paard. Het trio doet het met een cover van ‘Come Together’ terug iets rustiger aan. ‘L’Autre Et Son Regard’ begint weer kalm met de gitaarakkoorden van Skye. Bij ‘Beauté’ komt het publiek eindelijk op dreef. De madammen doen even een bedankrondje. Tijdens de intro van het laatste nummer stelt het trio ook elkaar voor waarna ze ‘Plus Que Parfait’ brengen. Voor de bisnummers neemt het trio helemaal vooraan op het podium plaats. Zij aan zij brengen ze een cover van ‘When Doves Cry’ van Prince, geven ze een mooie boodschap mee met ‘Being Is Beautiful’ en sluiten ze intiem af met ‘La Complainte De La Butte’. Met glinsterende ogen neemt het trio hun applaus in ontvangst.

< Caro Dralants >

De setlist:

1. Du Rose Dans Les Veines
2. In The City
3. Big River
4. Moi L’Animal
5. Old Man
6. Là
7. Sur Les Rails
8. Wish I Could
9. Come Together (cover D6Bels)
10. L’Autre Et Son Regard
11. Beauté
12. Plus Que Parfait

Bis

1. When Doves Cry (cover Prince)
2. Being Is Beautiful
3. La Complainte De La Butte