Recensie Tordre

Twee danseressen, Lora Juodkaite en Annie Hanauer, kwamen met behulp van beweging en dans hun getuigenis vertellen. De levende spinnende tol Lora Juodkaite gaf een duizelingwekkende solo, maar na lange tijd verloor het zijn glans. Annie Hanauer bracht wat meer emotie in de voorstelling. Ondanks haar armprothese weet ze zich met veel vrijheid te bewegen. Helaas was ook dit weer aan de lange kant. Het volledig van de pot gerukte einde paste helemaal niet bij de sfeer die gecreëerd werd tijdens de rest van het tafereel. Een soms ongemakkelijke, af en toe indrukwekkende, maar veel te langdradige voorstelling werd ons voorgeschoteld.

Rachid Ouramdane is een Franse danser en choreograaf gespecialiseerd in hedendaagse dans. Hij studeerde aan ‘Le Centre National de Danse Contemporaine’ in de Franse stad Angers waar hij in 1992 zijn diploma haalde. Ouramdane werkte samen met onder andere Meg Stuart, Alain Buffard en Julie Nioche. Met die laatste richtte hij dansgezelschap Association Fin Novembre op in 1996. In datzelfde jaar creëerde hij zijn eerste choreografie ‘3, avenue de l’Espérance’. De Franse choreograaf werkte ook al samen met grote gezelschappen zoals het Ballet de l‘Opéra de Lyon. Het stuk ‘Tordre’ maakte hij in 2014. Sinds begin dit jaar is hij co-directeur van ‘le Centre chorégraphique national’ van Grenoble.

Bombastische muziek springt aan en twee danseressen komen het podium op gewandeld. Ze verdwijnen terug in de coulissen om dan weer in snel tempo op te komen. Het decor is een witte box waarbij twee bars uit het plafond komen. Danseres Lora Juodkaite blijft staan. Ze begint gecontroleerd en rustig rond haar as te draaien. Steeds sneller en sneller maakt ze soepele bewegingen. Net een slangenmens. Plots horen we weer de pompeuze muziek en wisselen de dansers. Nu is het de beurt aan Annie Hanauer. Ze danst een robotachtige solo waarbij ze in slow motion eindigt. Wat juist de bedoeling is, is niet duidelijk. De palenconstructies beginnen te draaien. Juodkaite vergezelt al spinnend rond haar eigen as Hanauer op het podium. Soms botsen ze tegen elkaar aan waarna Juodkaite haar duizelingwekkende toeren verder zet. Hanauer druipt af en Juodkaite begint aan een spinnende solo. Na een tijdje zien we geen mens meer, maar een spinnende tol. In het begin zeer indrukwekkend, na een tijdje slaapverwekkend.

Daarna wisselen de dames terug en mag Annie weer een solo brengen. Op een nummer over gevoelens lijkt ze te improviseren. Weer duurt het te lang vooraleer er iets anders gebeurt. Een tollende Juodkaite komt weer op. Ze heeft een micro en vertelt waarom ze spint. ‘When I start spinning, I feel calm.’Met de ogen toe blijft ze ronddraaien over het podium. Ze vertelt denkbeeldige verhalen over bomen, haar zus en een rode mat. Een heel ongemakkelijk gevoel komt bij het publiek naar boven. Uiteindelijk stopt Juodkaite met spinnen en roept ze Hanauer op het podium. ‘Let’s finish together!’ De bombastische muziek van het begin van deze voorstelling speelt weer. De twee dames voeren een choreografie in Broadway jazzstijl op die helemaal niet past bij het geheel. Na de dwarsliggende clash nemen de danseressen hun applaus in ontvangst. Wanneer de lichten in de zaal aangaan, zijn er veel onbegrijpelijke gezichten. Het is duidelijk dat het algemene gevoel verwarring is.

< Caro Dralants >