Recensie Frank Turner and The Sleeping Souls

Het was net of je een Irish pub binnen wandelde en de zattemansliederen je om de oren werden gesmeten. Frank Turner & The Sleeping Souls waren één grote brok energie. Jammer dat de nummers zo snel voorbij vlogen. De hardere folk met soms een verrassende piano op de achtergrond kon de menigte wel smaken. Er werd luid meegezongen, gedanst en gesprongen. Een hoogtepunt werd de stagedive van ene Ricky die zo van Turner moest beslissen welk deel van de tent het beste was. De wedstrijd werd uiteindelijk door niemand echt gewonnen, maar was een leuk intermezzo. Turners ruwe stem kon verrassend genoeg ook heel zacht uit de hoek komen. Een mooie en evenwichtige afwisseling.

Frank Turner begon zijn carrière als zanger van de post-hardcore band Million Dead, maar besliste na vier jaar om solo te gaan. De groep ging uit elkaar in 2005. In 2007 kwam zijn debuutalbum ‘Sleep Is For The Week’ uit. Het jaar daarop lanceerde hij ‘Love Ire & Song’ en in 2009 ‘Poetry Of The Deed’. 2011 was een topjaar voor de Engelsman. De vierde plaat ‘England Keep My Bones’ verscheen en hij mocht twee AIM Awards verzilveren voor ‘Best Live Act’ en voor ‘Hardest Working Artist’. In 2013 werd ‘Tape Deck Heart’ de wereld ingestuurd. Vorig jaar kwam de zesde uit, ‘Positive Songs For Negative People’. Naast zijn zes studio albums, creëerde hij tussendoor ook nog vijf EP’s. Turner wordt tegenwoordig vergezeld door een eigen band met de naam ‘The Sleeping Souls’ en bestaat uit drummer Nigel Powell, bassist Tarrant Anderson, gitarist Ben Lloyd en pianist Matt Nasir.

The Sleeping souls vallen meteen met de deur in huis. Stuk voor stuk gekleed in een wit hemdje hebben ze duidelijk te veel energiedrank op. De rauwe stem van Turner zet het eerste nummer in. Het lijkt net of we een Irish pub zijn binnen gestapt, maar met het volume net iets hoger. Al zingend verwisselt Turner van gitaar. Er volgt een kampvuurmoment waarbij de folk harder klinkt dan normaal. ‘How you’re fucking doing?’ vraagt de Engelsman. Vervolgens splits hij de tent in twee, team a en team b. Ze moeten tegen elkaar strijden door om ter hardst mee te springen, dansen en zingen. Te winnen: een ingekaderde setlist en een T-shirt. Geen tijd voor te lange pauzes, denkt de band want de nummers vliegen aan een snel tempo voorbij. ‘Team a is on the win right now,’ laat Turner weten waarna hij het publiek commandeert ‘Jump the fuck up and down for loving.’

Op het deuntje van The Muppet Show wordt ene Ricky het podium opgeroepen. Hij krijgt van Turner de opdracht om te stagediven en als hij terug is, moet hij beslissen welk team de grote prijs wint. Een up tempo zattemanslied geeft het startschot. ‘Bring him home before the next song starts,’ roept Turner. Ricky springt euforisch het podium op. Ondertussen is de tent alweer luidkeels aan het meekelen. ‘Everybody put your dancing shoes on! We’re down for two more songs,’ laat Turner weten. ‘Time for one more sing along.’ Er wordt nog een mondharmonica in de strijd gegooid en dan wordt de finale ingezet. Turner en The Sleeping Souls laten nog voor een laatste keer de boel ontploffen en dan is het concert gedaan.

< Caro Dralants >