Recensie Hatebreed

Hatebreed is een aanrader voor fans van het hardere werk. Ideaal dus voor op de Monster Energy mainstage van Groezrock. ‘Are you ready’ werd de favoriete zin van de avond. Helaas werd het concert tegen het midden aan meer een reclameshow voor hun nieuw album dat binnenkort zal uitkomen. De mannen dropten geregeld bommen, maar de muziek bleef op een constant ritme. Ook de belichting was te veel hetzelfde. Flikkerend en hard, wel passend bij de muziek. Het was high level hardcore waarbij eentonigheid overheerste.

De Amerikaans hardcoreband Hatebreed zag het levenslicht in 1994. De band wisselde al vaak van groepsleden, maar de huidige muzikanten zijn zanger Jamey Jasta, gitaristen Lou ‘Boulder‘ Richards en Matt MacIntosh, drummer Matt Byrne en bassist Chris Beattie. De mannen stuurden al zeven platen de wereld in en in 2008 brachten ze ook een dvd uit genaamd ‘Live Dominance’. Dit jaar komt hun nieuwste album ‘The Concrete Confessional’ uit. Het vijftal is momenteel bezig aan hun ‘The Concrete Confessional World Tour’. Na Groezrock stoppen de mannen onder ander nog in Nederland, Zwitserland, Italië en Canada.

Een spookachtig deuntje dat uit een muziekdoosje lijkt te komen, betekent het begin van het concert van Hatebreed. ‘Belgium are you ready?’ horen we vanuit de backstage. Meteen wordt duidelijk dat deze mannen geen katjes zijn om zonder handschoenen aan te pakken. De nummers lopen aan één stuk door. Elk duren ze ongeveer één minuut. Kort maar zeer krachtig. ‘Make some fucking noise!’ kan Jamey Jasta er nog net tussen persen. ‘Can you feel it? Can you dig it?’ De fans van het donkere harde genre roepen instemmend. ‘Nobody stands still!’ Een moshpittende massa is het gevolg. Bommen worden gedropt tot vreugde van de headbangende menigte. Een harde bass en gitaarriffs zorgen ervoor dat het grootste deel van de tent mee is. ‘The 13th of May our new album ‘The Concrete Confessional’ will come out. I hope you’ll like the new songs,’ maakt Jasta tussendoor reclame.

De resem one-minute songs loopt verder. Harde eentonigheid is het overheersende genre. ‘Let me see your fist!’ Het volgende moment pompt het publiek verschillende gaten in de lucht. Een deuntje dat verdacht veel op ‘Killing In The Name’ van Rage Against The Machine lijkt, klinkt door de tent. Even gunt de groep het publiek een adempauze. Zelf kunnen ze dat duidelijk ook gebruiken om hun batterijen op te laden. De nummers duren steeds wat langer. Niet veel, maar toch. Moshpits blijven als paddenstoelen uit de grond komen. Weer wurmt Jasta reclame tussen de liedjes. ‘Bring it on Belgium!’ Een zee van handen gaat op en neer. Stampend als wilden leeft het publiek op. Zo hard als ze begonnen, zo hard sluit Hatebreed ook weer af.

< Caro Dralants >