Recensie No Fun At All

No Fun At All bracht grappig genoeg wel fun naar de Impericon Stage op Groezrock. Het vijftal wist het vermoeide toch energiedrank zuipende publiek wakker te houden. De oude rotten van het vak gaan al lang mee wat toch een beetje te merken was. Gelukkig hadden ze een stagedivende mascotte mee die de energie hoog hield. Helaas veranderde het veelbelovende begin in een spiraal van herhaling waardoor sommigen afdropen. Meer variatie in de muziek zou de oplossing zijn geweest.

No Fun At All is een Zweedse punkrockband die in 1991 ontstond. In 1994 brachten ze hun eerste plaat ‘No straight Angles’ uit. De tweede ‘Out Of Bounds’ verscheen in ’95. 1997 was een druk jaar voor het vijftal. De mannen brachten maar liefst twee platen uit, ‘The Big Knockover’ en ‘Throw It In’. In 2000 volgde de voorlopig laatste cd ‘State Of Flow’. De groep bleef tien jaar actief waarna ze in 2001 uit elkaar ging. Verschillende reünieconcerten werden georganiseerd en in 2008 kwam er toch nog een nieuw album ‘Low Rider’. Het vijftal bracht die laatste uit via hun eigen, onafhankelijk label ‘Beat ‘Em Down Records’. De huidige band bestaat momenteel uit gitaristen Stefan Neuman en Krister Johanssen, zanger Ingemar Jansson, bassist Henrik Sunvisson en drummer Kjell Ramstedt.

‘How you’re doing?’ We’re No Fun At All.’ Snelle gitaren en up tempo drums geven het startsein. Meteen is het immense publiek mee. Deze mannen hadden ze beter op de mainstage gezet want de tent barstte uit zijn voegen. De hoofden van het publiek worden hevig door elkaar geschud. ‘So how many saw us back in 1989?’ vraagt Ingemar Jansson ons al lachend. De hevige en snelle ritmes houden aan. Met een zwaar Zweeds accent vraagt Jansson het al wat vermoeide publiek hoe het gaat waarop ze niet zo heel veel respons krijgen. Bierbekers en kartonnen dragers worden in het rond gesmeten. Het tempo blijft hoog en pauzes worden niet voorzien. Geen probleem voor het meekelende publiek. Het wordt een zottenkot zowel op het podium als ervoor. Na een heel kort intermezzo, valt de herhaling in herhaling en wordt hetzelfde tempo nog steeds aangehouden. Kleine moshpitjes verschijnen tot achteraan in de tent. Sommigen krijgen er zelfs een gratis bierdouche bij. Als zotten wordt er gedanst, maar er druipt ook heel wat volk af. ‘Are you guys excited for tomorrow?’ probeert zanger Jansson zijn publiek wakker te houden. Vooraan zijn ze alleszins nog mee, stagedivend als gekken. ‘Are you ready for a giant circle pit?’ daagt hij verder uit. De festivalgangers blijven nog even zoet aan stevige up tempo muziek waarna de mannen afdruipen en de show over is.

< Caro Dralants >