Recensie Rock the Kasbah

De Oscar-winnende regisseur Barry Levinson stelt teleur met zijn nieuwe prent ‘Rock the Kasbah’. Ondanks de vele personages, heeft de film niet veel om het lijf. Er zit een mooie boodschap achter, maar helaas wordt die te niet gedaan door alle gekte van de film. Het personage van afgeleefde muziekmanager die aan de grond zit, is op het lijf geschreven van Bill Murray. Alle acteurs hebben zich duidelijk geamuseerd bij het maken van de film. Helaas komt de humor niet tot bij het publiek.

Richie Lanz (Bill Murray) is een uitgebluste muziekmanager. Hij bedriegt goedgelovige mensen en pikt hun geld. De enige klant die hij nog heeft is rockzangeresje Ronnie (Zoey Deschanel) die enkel geboekt wordt om covers te zingen in rokerige bars. Wanneer hij hoort dat er geld valt te scheppen met touren door Afghanistan, neemt hij haar mee om op te treden voor de Amerikaanse soldaten. Helaas voor Richie ziet Ronnie het al snel niet meer zitten en neemt ze de benen samen met Lanz’ paspoort en portefeuille. Wanneer hij vastzit in oorlogsgebied heeft hij het gevoel dat hij voor een reden in Afghanistan is beland.  Die reden blijkt de prachtige stem van Salima (Leem Lubany) te zijn. Lanz wil haar vertegenwoordigen. Maar er is een probleem. Het is verboden voor Salima om te zingen. Toch  is de wil van Richie sterk en kan hij haar inschrijven voor Afghan Star, de Afghaanse versie van Idool. Met behulp van  prostituee Merci (Kate Hudson), wapenhandelaars Nick (Danny McBride) en Jake (Scott Caan) en huurmoordenaar Bombay Brian (Bruce Willis) wint Salima de zangwedstrijd en komt alles weer tot een goed einde.

Rock the Kasbah begint goed. Bill Murray en Zoey Deschanel  passen perfect in het trashy plaatje van motels en rokerige bars. Jammer genoeg vertrekken ze na het eerste halfuur naar Afghanistan om daar dromen na te jagen. Wanneer Deschanel verdwijnt, draait alles rond Afghan Star. De film is gebaseerd op waargebeurde feiten, maar die feiten hadden beter in een drama dan in een komedie gepast. En een talentenshow in een film is iets waar niemand op zit te wachten. Het samenraapsel van bijverhalen is al helemaal onnodig. Zo heb je nog het verhaal van het hoofdpersonage en zijn dochter en dat van het Afghaanse dorp dat bedreigd en aangevallen wordt. Niet de meest fantastische film die Barry Levinson al heeft gemaakt dus.

< Caro Dralants >