Recensie De Mens

De Mens een versleten en uitgemolken band? De oude rockers bewezen absoluut het tegenovergestelde op de mainstage van Gladiolen. De mannen van middelbare leeftijd leken nog jonge twintigers met bakken energie. Al vanaf het eerste nummer krijgen ze de tent mee. De a capella versie van ‘Irene’ zorgt voor kippenvel en de oude hits ‘Zonder Verlangen’, ‘En in Gent’ en ‘Maandag’ werden stuk voor stuk met open armen ontvangen door de festivalgangers. Een diepgeworteld rock-‘n-roll concert gebracht door de oude rotten van het vak, De Mens.

In 1992 ontstond de rockgroep De Mens met zanger en gitarist Frank Vander Linden, bassist Michel De Coster en drummer Dirk Jans. Meteen na hun debuutsingle ‘Dit is mijn Huis’ lanceerde ze hun eerste plaat ‘De Mens’ met de bekende nummers ‘Irene’ en ‘Jeroen Brouwers (schrijft een boek)’. Aan een snel tempo volgde het ene album na het andere. ‘Seks verandert alles’ (1998), ‘Liefde’ (2001), ‘Akoestisch’ (2004), ‘In het gras’ (2005)… Het trio was op dreef en kon niet meer stoppen. In 2009 proefde Frank Vander Linden even van het sologebeuren. 2010 betekende een reünie-cd getiteld ‘Is dit mijn hart?’. In 2011 namen de mannen even een pauze waarna ze in 2012 en 2013 een twintigste verjaardagstoer brachten. In 2015 kwam er dan toch nog een dertiende plaat met de passende titel ‘Nooit Genoeg’. In datzelfde jaar strikten ze toetsenist David Poltrock die nu een vaste waarde is bij De Mens.

‘Gladiolen, is dat hier met lawaai?’ vraagt Vander Linden en de oude rockers zetten meteen hun set in met ‘Pijn’. De romantische rock van ‘Dit lawaai’ wiegt de tent binnen. ‘Het is misschien het moment om ne ruitenwisser te doen’, stelt Vander Linden voor en handen schieten omhoog. Ze blijven in de lucht hangen om al klappend ‘Irene’ in te zetten dat a capella verder gaat. Een mooi en intiem moment met op het einde een ‘applaus voor uzelf’. Vervolgens schieten de mannen weer omhoog met ‘Jeroen Brouwers (schrijft een boek)’. De kuif van keyboardspeler Poltrock wordt wild door elkaar geschud. Ook De Costers hoofd dreigt er af te vallen. ‘Ik zeg maar één ding, dit is beter dan het songfestival’, grapt Vander Linden. ‘Beter dan tien songfestivals!’ De rust keert even terug met het liefdesliedje ‘Angst’. ‘Het volgende wordt ingezet door de schepenen van seks, Dirk Jans aan de drums.’ En ‘Sex Verandert Alles’ is het volgende nummer.

‘Alsof We Belangrijk Zijn’ en ‘Haat je me nog? (Of ben je mij al vergeten)’ worden aan elkaar gepraat. Poltrock krijgt de spotlight en geeft een hoogstandje aan pianoskills. Het rock-‘n-roll gehalte stijgt met ‘Kamer in Amsterdam’ en ‘Zonder Verlangen’. ‘Het is dansmuziek dus…’ en inderdaad een dansbare nieuwe genaamd ‘Nooit Genoeg’ laat de voeten van het publiek stampen op de houten planken. De stevige muziek wordt er daarna weer tegenaan gesmeten met ‘En in Gent’. ‘Laat eens wat handjes zien! 1 2 3 en…’ Vander Linden krijgt de menigte helemaal mee en het dak wordt eraf gespeeld. ‘Olen, dankuwel!’ en de vier mannen gaan met een grote grijns van het podium. Al gauw staan ze er terug. Een groot tsjoeketsjoeke tuutuut gehalte vult de tent met het nummer ‘Maandag’. De band heeft nog een tweede bisnummer in petto met ‘Ergens Onderweg’. Een groot applaus volgt, maar dat is nog niet aan de orde volgens bassist De Coster. Een ‘Ohohoh’ golft door de tent waarna de vier mannen hun publiek achterlaten met een grote smile en een goed gevoel.

< Caro Dralants >

De setlist:

1. Pijn, Dronkenschap, Verdriet
2. Dit Lawaai
3. Irene
4. Jeroen Brouwers (schrijft een boek)
5. Angst
6. Sex Verandert Alles
7. Alsof We Belangrijk Zijn
8. Haat je me nog? (Of ben je mij al vergeten)
9. Kamer in Amsterdam
10. Zonder Verlangen
11. Nooit Genoeg
12. En in Gent

Bis

1. Maandag
2. Ergens Onderweg