Recensie Blick Bassy

Blick Bassy liet de Botanique kennismaken met het bassa, een Kameroense taal. Het leek een spreuk waarmee hij zijn publiek betoverde. De Kameroener begon met swingende feel good muziek op z’n inheems die meteen goed in de smaak viel. Daarna nam hij ons mee naar een ietsje te lange experimentele reis waarbij hij verschillende instrumenten bovenhaalde. De betovering werd compleet gemaakt door de schizofrene stem van Bassy die zowel hoog als laag en zacht en krachtig aankon. Soms zelfs met een kleine grunge. Een kort optreden dat veelbelovend en vrolijk begon, heel lichtjes dalend ons in een trance bracht en ons terug naar de Botanique zoog met het laatste nummer ‘One Love’.

Blick Bassy komt uit Kameroen waar hij al van jongs af aan in contact kwam met muziek. Op zijn tiende ging hij bij zijn grootouders wonen waar hij traditionele gezangen leerde. Zeven jaar later richtte Bassy zijn eerst band ‘Jazz Crew’ op die Afrikaanse melodieën mengde met jazz en het Braziliaanse bossa nova. In 1996 startte de Kameroener een andere groep ‘Macase’ waarmee hij de albums ‘Etam’ (1999) en ‘Doulou’ (2003) uitbracht. In 2005 besloot Bassy om naar Parijs te trekken waar hij met het Franse label World Connection in zee ging en aan zijn soloalbum ‘Léman’ kon werken dat in 2009 uitkwam. Vorig jaar bracht hij zijn tweede soloplaat ‘Akö’ uit dat goed werd ontvangen door onder andere The Guardian. De multi-instrumentalist zingt in het bassa, een taal uit Kameroen, terwijl hij de gitaar, de viool of de trombone bespeelt.

De rustige mysterieuze eerste ‘Aké’ brengt ons al meteen naar een ander continent. ‘Kiki’ is al wat meer up tempo en klinkt vrolijk swingend met een vleugje jazz. ‘Bonsoir, comment ça va?’ Gehuld in het zwart met rode kniekousen en een pilotenbril op het hoofd begroet Bassy ons. De Kameroener wordt geflankeerd door een cello en een trombone. Zelf speelt hij op een gitaarbanjo. Het kalme ‘Lon’ brengt het zonnetje in de witte tent. De zonnestralen blijven schijnen bij ‘Mout’ terwijl er ondertussen een grote glimlach verschijnt op de gezichten van het publiek. Het tempo schiet weer omhoog en de spreuk van Bassy wordt in werking gezet. Een luid applaus volgt, maar de menigte blijft toch nog houterig staan terwijl deze muziek dansmuziek is om eens goed gek op te doen.

Bij ‘Ndjé Yèm’ wordt het iets experimenteler wanneer enkel de lage stem van Bassy en de cello hun werk doen en de Kameroener verschillende blaasinstrumenten boven haalt. Een zachte stem fladdert uit de keel van Bassy. Jammer dat het publiek te druk bezig is met babbelen en niet doorheeft dat er een magisch moment gaande is op het podium. ‘Merci!’ roept hij na afloop en hij stelt zijn twee compagnons voor, op de cello Clément Petit en op de trombone Fidel Fourneyron. Die laatste zet zich voor het volgende nummer aan het keyboard. ‘Tell Me’ klinkt futuristisch en neemt ons verder mee in het experimentele avontuur van Blick Bassy. Hij tokkelt verder op een speelgoedversie van een elektrische gitaar. De chaotische rust van de cello en de trombone bouwen ‘Ndjel’ op.

 ‘L’amour, c’est quoi qu’on est vivant. Regardez votre voisin et leur donnez un sourire sur leur visage. Il est gratuit.’ Een liefdesnummer volgt. ‘One Love’ doet ons ontwaken uit de trance van het experimentele en creëert terug een happy deuntje. Tegen het einde van het nummer neemt Bassy afscheid. ‘Merci beaucoup!’ Hij bedankt heel de ploeg en vraagt aan het publiek om ‘one love’ mee te zingen. De menigte klapt op de maat en zingt mee waarna de drie mannen naar voor komen en hun applaus in ontvangst nemen.

< Caro Dralants >

De setlist:

1. Aké
2. Kiki
3. Lon
4. Mout
5. Ndjé Yèm
6. Tell Me
7. Ndjel
8. One Love