Recensie Afrika! Afrika!

“The Magical Circus adventure” daarmee prikkelde Afrika! Afrika! onze interesse. Heel vaak vragen we aan een organisator om een ticketje voor de première te krijgen. Je kan er dan donder op zeggen, dat je als redacteur in de watten wordt gelegd, en dat je een adembenemende avond meemaakt. Immers, wat de dag nadien op tv, radio en in de krant wordt verteld is belangrijk. Soms gunnen we een show wat voorstellingen. Zodat ze zeker af is. Ook nu gunden we Afrika! Afrika! voldoende speeltijd in Antwerpen, er volgen immers nog maar 5 optredens in Antwerpen, waarna de karavaan verder trekt naar Brussel.

Op een donderdagavond gingen we dus naar deze voorstelling. Deze was langs geen kanten uitverkocht. Achter me hoor ik mensen verbaasd reageren. “We dachten dat het een groot succes was, en dat alles vol zat.” Niet dus.

Al wie een plekje in blok C heeft besteld, krijgt een betere plaats omdat de organisatie deze blok sloot (wegens te weinig bezoekers). Blok C is achteraan waardoor deze mensen het optreden steeds van de achterzijde zouden bekijken. Niet echt ideaal dus. Ook nu horen we gemopper op de tribunes. Deze mensen krijgen een gelijkwaardige plaats voor een fractie van de prijs die hun buurman of –vrouw hebben betaald. Enkele groepjes mogen zelfs plaats nemen in de loges (een upgrade van maar liefst 20 euro die ze gratis krijgen). Wanneer het begin van de show zich aankondigt schuiven mensen zelf op, wat tijdens de eerste act nog behoorlijk storend is.

Afrika! Afrika! is een mix van circus, muziek en dans. Vandaar ook dat concertnieuws.be ernaartoe ging. Alle landen uit het continent en hun traditionele klederdracht lijken wel aanwezig te zijn. De show opent veelbelovend, in een witte cirkel danst een man in wit tegenlicht. Dat geeft mooie effecten op het witte scherm. Kort nadien zien we meteen het hoogtepunt van de show. Een man die zijn schouder uit de kom kan halen, toont zijn souplesse. Wanneer hij toont dat hij door een tennisraket (zonder snaren) kan, zijn we zeer sterk onder de indruk. Breakdance passeert, en ook een stukje tapdans tussen mijnwerkers en tapdansers die op een roze achterste van een Cadillac staan, is fijn om te zien, maar niet wereldschokkend. Maar wat volgt op de tonen van “Pata Pata” is adembenemend. De acrobaten klauteren op elkaar, buigen en maken zo torens, waarvan er een 4 man hoog gaat, ondersteund door 2 kerels. Zeer indrukwekkend is het wanneer drie torens met mannen tegelijk dreigen om te vallen. Het publiek houdt zijn adem in.

Het tempo is als de temperatuur in de tent: verschroeiend. Nauwelijks gunt men ons de tijd zodat iets kan doordringen. Er zijn nauwelijks rustige momenten die ingelast worden. Zo heb je het gevoel als kijker dat je op een roetsjbaan zit, die maar blijft over kop gaan en zijn snelheid nooit verliest. Aan de andere kant, snak je ook soms naar adem.

Die komt er na een uurtje. Een pauze van ruim een half uur wordt ingelast. Daarna concentreert de show zich vooral op Afrikaanse dans. Op acrobatisch vlak stippen we vooral de act aan de 4 palen aan. Het is duidelijk dat er dan iets begint te haperen aan de opbouw van de show. Deel 2 duurt immers maar een half uur. We zien steeds minder acrobatieën, en horen meer live muziek en dans. Dit lijken vullertjes. En dat zou best wel eens kunnen. Want, hoewel de mediacampage voor een stuk in Antwerpen draaide rond een slangenmeisje (een zeer lenige 19-jarige) kregen we haar en de act niet te zien. Ook niets met hoola hoops, of tafeltjes zoals in de persfoto’s te bewonderen valt. Verschijnen de topartiesten enkel in het weekend? Of maakt men zich nu al klaar voor de première volgende week in Brussel en moeten daarom enkele acts het rustiger aan doen? Uiteraard kan het zijn dat er eens een act (wegens ziekte of blessure) wegvalt. Maar dat Afrika! Afrika! dit niet communiceert, is onbegrijpelijk.

< Bert Hertogs >