Recensie Meg Stuart - Do Animals Cry

Vrienden kies je, je familie niet. Het is een cliché van formaat, maar er zit een grond van waarheid in. Wie kent ze niet, die familiebijeenkomsten waarbij plezier en verveling even snel kunnen toeslaan.

Iedereen is zoon of dochter, vader of moeder, zus of broer. Voor haar laatste productie gaat de van oorsprong Amerikaanse choreografe Meg Stuart dieper in op deze familiale relaties. Een ouder die z’n kinderen goede raad geeft, een kind dat eindeloos vragen stelt. Zoals: Do Animals Cry?

Wanneer de lichten aangaan zien we onder andere een tunnel van takken die de volledige scène in beslag neemt en een gigantisch roze hondenhok. Boven de scène werpt een prachtige luchter (zo ééntje waarvoor je een nieuw huis zou kopen om hem tot z’n recht te laten komen) z’n licht op de performers. Zij staan blootsvoets en in pyama en scanderen hun namen. We zien 5 familieleden, maar het zijn er eindeloos meer. Allemaal wisselen ze in hun rol. Geliefden en minnaars, vrienden en vijanden.

Er is plaats voor tragedie, maar ook voor humor. De obligatoire wandeling met de hond van de familie bijvoorbeeld brengt talloze lachsalvo’s in het publiek teweeg. Het mooiste en misschien ook meest herkenbare moment is het nemen van de familiefoto. Dat ene moment, die precieze momentopname waarop moet lijken dat alles rooskleurig is. Maar ondertussen krijgen de onderhuidse relaties meer dan eens de bovenhand.

Plots verschijnt ook, al was het een Messiasfiguur of een duiveltje uit een doosje een nieuw personage. Is hij de verloren zoon die na jaren terug thuiskomt? Brengt hij stilte in de chaos of onrust in de vrede? Het is niet altijd even duidelijk.

De kracht van deze voorstelling ligt in het feit dat Stuart de vaak héél herkenbare situaties naar een hoger niveau kan tillen. Zij wordt hierin zeker geholpen door componist Hahn Rowe die elke scène weet te voorzien van de nodige relevante klanken. Wat vaak begint met herkenbare taferelen ontaardt

in overdreven gevoelens en onthechte emoties. Wie zijn die mensen? Wat doen ze? En vooral waarom? Tijdens de voorstelling zagen we veel mensen de zaal verlaten. Zij gingen zich vast thuis onderwerpen aan de taferelen die op scène zo werden uitvergroot.

Do Animals Cry werd afgerond met één van de performers die met een frêle stemmetje REM’s It’s The End of the World as we know it…and I feel fine zingt. Evenals deze voorstelling die even fijn was.

< Nathalie Charlier >