Recensie They might be giants

Clean en strak, zelfs abstract, was de solo ‘They might be giants’ van Steven Michel. Bewegingen werden steeds groter, werkten naar een hoogtepunt toe en doofden daarna weer uit. Het menselijke lichaam was al snel niet meer. Wat we enkel nog zagen waren ledematen die zich lieten meevoeren door de muziek. In het begin zeer interessant, maar na een tijdje uitgeblust. De muziek, het licht en de choreografie vloeiden  samen tot één geheel. We zagen niet één keer zijn gezicht wat ervoor zorgde dat je toch nog bleef zitten en wachten. Het begin bleven we geboeid en gefascineerd kijken, tegen het midden aan was het en duw en trek spel van aandacht behouden.

De Fransmans Steven Michel studeerde mime, circus en percussie waarna hij naar Brussel verhuisde en in 2010 aan P.A.R.T.S. afstudeerde. Het jaar daarvoor, in 2009 vertoefde Michel nog in Johannesburg, Zuid-Afrika, waar hij samen met Nicholas Aphane de choreografie ‘Even but odd’ creëerde. Terug in Brussel knutselde hij zijn afstudeerproject in elkaar genaamd ‘The desert of milestones’. Vier jaar later zet de Fransman zijn eerste stappen als choreograaf met ‘They might be giants’. Een solo waarbij de focus op het audiovisuele ligt.

Niets vermoedend wandelt het publiek de zaal binnen en kiezen ze een plek uit. Wanneer de lichten uitgaan en de spots geleidelijk aan gaan, beseffen we dat er al de hele tijd een lichaam op de vierkante dansvloer ligt. Compact met zijn benen in zijn nek waarbij enkel zijn blote bronzen rug te zien is. Meteen is de aandacht gevangen. Wanneer de bombastische muziek begint, beweegt het hoopje mens enkel armen en handen. Perfect ingespeeld op de muziek. Al gauw verdwijnt het idee van een menselijk lichaam en zien we enkel nog maar ledematen afzonderlijk van elkaar bewegen die zich laten leiden door de verschillende lagen van de muziek van Anna Meredith.

Die muziek wordt vaak afgewisseld, maar blijft wel in het elektrogenre. Het lichtspel dat de muziek en de choreografie versterkt, komt van de hand van Hans Meijer en speelt met het witte decor waarin Steven Michel onze aandacht vangt, vooral met zijn ombre short uit de eighties. Nog steeds kunnen we geen gezicht geven aan de danser. Zijn bewegingen worden zo uitgevoerd dat hij zijn identiteit verborgen kan houden. Het soepele lichaam wringt zich dan ook in allerlei bochten waardoor we soms even niet meer weten hoe hij het doet. Wanneer het stuk gedaan is en het licht weer aangaat, zien we eindelijk het gezicht van Steven Michel en zijn we klaar om naar huis te gaan.

< Caro Dralants >