Recensie Beauty and the Beast

Een overheerlijke musical Beauty and the Beast serveert Stage Entertainment al enkele maanden in het Circustheater in Scheveningen. De musical op muziek van Alan Menken en teksten van Tim Rice, vertaald naar het Nederlands door Martine Bijl, heeft nog steeds niets van zijn kracht ingeboet. Wat wil je ook? Een erg straffe score, een zeer rijk palet aan muziekstijlen, inclusief het wat obligate drinklied, humor (twee duo’s hier: Lefou en Gaston aan de ene kant en Lumière en Tickens aan de andere kant) en romantiek maken dit een van onze favoriete Disneyklassiekers. Laat het geheel zingen door een ijzersterke cast waar niemand een steekje laat vallen, en je hebt gewoon een topproductie. Met meer dan 150 000 kaartjes verkocht, is deze productie de reis naar Nederland gewoon waard.

Waarom behoort Beauty and the Beast met stip tot een van onze favoriete Disney tekenfilms? Niet alleen om de erg goeie songs waarvan de ballad “Meisje en het Beest” en het cabareteske/surrealistische “Kom er in” met stip het meest bekend in de oren klinken.  De roze olifanten uit Dumbo en de droomwereld in Fantasia zijn niet ver weg in dat laatste nummer overigens. Maar evengoed is Beauty and the Beast een heerlijk coming of age verhaal met de moraal dat echte schoonheid vanbinnen zit en je kan leren om lief te hebben. Daarnaast heeft de tekenfilm ook een realistisch kantje. Het Beest bloedt heel even na een gevecht met wolven, en houdt daar een stevige wonde aan over die Belle verzorgt. Dat hij haar leven redt, en het zijne op spel zet, zorgt ervoor dat de twee naar elkaar toegroeien. Het is die cruciale scène die atypisch is voor alles wat familie-entertainment betreft. Vraag gerust eens na bij de Ketnets, Vtm Kzooms, en Nickelodeons van deze wereld: bloed, wonden tonen aan kinderen is absoluut taboe omdat kinderen dat naar verluidt allemaal te eng vinden. Maar het is net dat realistische en kwetsbare kantje van de mens tonen, dat mee bepalend is waarom wij o zo houden van dit verhaal.

Bloed komt er dan wel niet aan te pas in de musicalversie, en ook de wonde wordt niet expliciet getoond in tegenstelling tot de tekenfilmversie: toch appelleert de musical Beauty and the Beast ook dan nog aan een volwassen publiek. Zo laat een heerlijk ondeugende Tony Neef als Lumière optekenen dat ie van alle bordjes heeft gegeten en ze allemaal mooi heeft afgelikt tijdens “Kom er in”. Ook de avances die hij maakt met Babette (Loïs van de Ven) zijn heerlijk speels en ondeugend. Marcel Visscher moet als Gaston overigens niet onder doen wanneer hij zijn “gewei” wil tonen in de kroeg terwijl hij naar zijn broek wijst of in het begin Belle letterlijk bijna in een houdgreep houdt onder zijn arm.

Maar het meest hilarisch van al is Beauty and the Beast wanneer Tony Neef als Lumière met Armand Pol als Tickens even heerlijk de musical naar 2016 verplaatsen. Op het moment dat het Beest kwaad wordt omdat Belle niet wil eten met hem brengen ze even een flard “Als je even wil chillen is dat geen probleem. Want ik heb drank en…” (uit Drank & Drugs van Lil Kleine & Ronnie Flex). Niet veel later zitten de twee op elkaars kap tijdens de rondleiding die ze aan Belle geven door het kasteel wanneer Lumière “pen en papier” zegt, maar “papier” op zijn Frans uitspreekt. Dan integreren de twee even “Spreek Nederlands/Frans met me”. Ook dat is een verwijzing naar een recente Nederlandse hit (namelijk Parijs van Kenny B). Of wat te denken van de ge-wel-dige “OMG!” gezichtsuitdrukking van Saskia Schäfer als La Commodia wanneer ze de kledijkeuze van Belle becommentarieert? Plots zien we in de kleerkast een Jani Kazaltzis of andere stilist. En wanneer Lumière en Tickens (Pendule) het Beest aansporen om iets te zeggen over de mooie jurk van Belle floept ie er eerst “hij is roze!” uit. Jorge Verkroost is dan weer erg komisch als Lefou wanneer hij lispelend “Villa Gaga” zingt, met overdreven beklemtoning van de eerste medeklinker waardoor hij de continuïteit garandeert van zijn personage dat net drie tanden heeft verloren.

Beauty and the Beast duurt zo’n twee uur en half inclusief pauze en gaat in een rotvaart voorbij. Het tempo is lekker strak net als de scène overgangen die erg vlot verlopen (wat gedeeltelijk te danken is aan het draaiend podium). Loeki Knol mag als mevrouw Pot de evergreen “Meisje en het Beest” met haar heerlijk volle warme, wat lage stem (die weliswaar wat aangedikt wordt in de geluidsmix) zingen. Anouk Maas zet dan weer een zelfbewuste Belle neer, die weliswaar graag droomt en een boekenwurm is, maar anderzijds ook beide voetjes op de grond heeft. Maas stijgt boven zichzelf uit in een korte solo (“Want ik wil wonen in de wijde wereld” in de reprise van Belle) waarbij Disney opzettelijk refereert naar the Sound of Music in het eerste deel. Maas bevestigt opnieuw in het tweede deel in “Dat zegt het hart” waar Belle toont dat ze de liefde heeft ontdekt. Maas weet het brede scala aan emoties en de dynamiek van het nummer erg sterk neer te zetten. Ook haar duet met Hugo Haenen als haar vader Maurice in “En wat dan nog?” waar Belle even worstelt met zichzelf zet ze piekfijn neer.

Edwin Jonker zet een ruw (“Jij eet vanavond met mij en dat is geen verzoek!”), begripvol (“Ik laat je gaan”), teneergeslagen (“Laat ze maar komen”) en grappig Beest neer (wanneer hij onderuit in zijn stoel dineert met Belle en zegt dat ie niet kan dansen op tonen van “Meisje en het beest”). “Van haar te houden” dat hij net voor de pauze neerzet en in het tweede deel herneemt,zit niet alleen vocaal erg juist, ook de emotie die hij in de song steekt, klopt.

En zo is deze Beauty and the Beast een onwaarschijnlijk straffe productie waar alles klopt, de casting, de nummers, de timing, de spanningsboog, de speciale effecten (met confetti en vuurwerk bij “Kom er in” en surround geluid bij het onweer onder andere). Die staande ovatie achteraf is dan ook niet meer dan verdiend. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat deze voorstelling in december 2015 Antwerpen zou aandoen. Stiekem hopen we dat Antwerpen die kans nog krijgt. En niet alleen omdat het alweer van 2007 geleden is dat Beauty and the Beast – toen nog met Jan Schepens als het Beest en Ann Van den Broeck als Belle op de affiche stond. Die productie was erg goed. Maar de eerlijk gebied ons te zeggen dat wat er te zien is in Scheveningen toch wel van een andere orde is.

< Bert Hertogs >