Recensie Troje

Verwondering gevolgd door afschuw, dat waren de eerste emoties van de avond. Het stuk was nog niet begonnen, maar de unieke locatie bracht verwondering en het ietwat vreemde relikwie, vooral dan ene item, bracht afschuw. Acteur van dienst, Maarten Ketels, bracht een meeslepend verslag uit van zijn tijd bij de Romagemeenschap doorspekt met humor en een passende grofgebekte taal die afwisselde met het Nederlands naar het Frans met een dikke tongval. Een verhaal over het zoeken naar vrijheid in de wereld en valse vooroordelen die je wel eens kunnen tegenhouden om iets moois te creëren.

Troje vond zijn wortels in de zigeuner ervaring van de Vlaamse acteur Maarten Ketels die voor vier maanden naar de Leuvense Romagemeenschap trok. Hij verwezenlijkte het stuk met de hulp van het stadstheaterhuis van Leuven, Hasselt en Genk, het nieuwstedelijk. Ketels is geen onbekende op het scherm. Hij vertolkte de rol van Leo in ‘Groenten uit Balen’ en verscheen al enkele keren op televisie met onder andere gastrollen in ‘Danny Lowinksi’, ‘Code 37’ en ‘Dubbelleven’.  Het theater is voor hem ook zeker geen ongekend terrein. Samen met Rebekka Dewit en Freek Vielen richtte Ketels het theatergezelschap ‘Het Huis van Afgevaardigden’ op.

Bij het binnenkomen in de zaal, wordt er meegedeeld dat we er niet zullen blijven. ‘Er zullen dekentjes voorzien zijn, maar neem ook zeker je jas mee.’ Meteen is de interesse gewekt. Twee in fluo gehulde vrouwen brengen ons de straat over naar de geheime locatie, een bouwval. Wat meteen opvalt is de oude caravan met het rode dak, maar al snel trekt iets anders onze aandacht. Een paard bengelt ondersteboven aan het plafond vastgeketend. Of het opgezet is of namaak, is niet helemaal duidelijk. Het paard van Troje is gevonden. Hoewel, stond de caravan daar niet symbool voor? Wat het paard er verder doet, wordt niet uitgeklaard. Op de stoelen liggen hoofdtelefoons om aan te doen. De viool van Geert Waegeman, die eerst gewoon door de werf echode, kruipt dichterbij wanneer we de headset op ons hoofd zetten.

Helemaal gesetteld, klaar voor een verhaal zijn we wanneer Ketels komt binnengewandeld. Met een jachtgeweer in de hand neemt hij plaats in een ietwat versleten barokzeteltje. Na een paar keer afvuren, rubberen kogels natuurlijk, en met zijn twee trouwe jachthonden aan zijn zij, steekt hij van wal. Een uitvoerig verslag over zijn invasie bij de zigeunergemeenschap wordt versterkt door de fijngevoelige muziek van Waegeman. Typetjes zoals ‘Shrek’ en ‘De Rozijn’ worden op grappige, maar eerbiedige wijze neergezet. Ketels neemt ons helemaal mee in zijn zoetsappig Roma avontuur vol misplaatste vooroordelen. Spanning wanneer hij vertelt over zijn eerste aanvaring met de zigeuners. Afschuw wanneer hij beschrijft hoe hij eigenhandig een gans de nek omwrong. Verwondering wanneer hij één van hen wordt. Ketels laat ons mee zijn ups en downs beleven die hij die vier maanden meemaakte. Een rollercoaster. Na afloop passeren we in het naar buitengaan weer de rode caravan met een heel andere betekenis en een soort van respect. Hoe je het ook draait of keert, dit stalen ros van Troje zorgde voor het verhaal en Ketels overgoot dat met zijn kracht van sappig spreken.

< Caro Dralants >