Recensie Ravel

De muziek van Maurice Ravel, live gebracht door het Symfonisch Orkest Opera Vlaanderen, vormde de drijfveer van de avond. Het gebeuren werd opgedeeld in drie stukken. Het eerste, ‘Exhibition’, was een choreografie van Sidi Larbi Cherkaoui waarbij schilderijen tot leven kwamen. Geordende chaos versmolt op een soepele en vloeiende manier in elkaar waarbij vooral het bewegende decor opviel. Het tweede deel kwam van de hand van Jeroen Verbruggen met ‘Ma Mère L’Oye’ die een ode bracht aan het overleden koningspaars Fabiola en Boudewijn. Het donkere stuk was een beetje het buitenbeentje van de voorstelling. Het laatste stuk werd gecreëerd door de grote Maurice Béjart op het gelijknamige nummer ‘Boléro’. Een knaller einde waarbij melodie, ritme en figuranten één geheel vormden en het duidelijk werd dat de andere choreografieën toewerkten naar deze climax.

Ravel begint met Sidi Larbi Cherkaoui’s ‘Exhibition’. Twee rijen stoelen aan de zijkant, mannen aan de ene kant en vrouwen aan de andere. In het midden staan gouden kaders die gedurende heel de choreografie mee bewegen op het podium. Een warme gloed verspreidt zich over het podium. Wanneer de ballerina’s met hun lange kleurrijke rokken in beweging komen, lijken ze te zweven. Op speelse muziek bewegen ze sierlijk de armen en handen. Losse haren en soepele bijna dierlijke bewegingen doen het strakke klassieke ballet vergeten. Zeker wanneer de lange rokken uitgaan en de korte fleurige kleedjes, allemaal van de hand van Tim Van Steenbergen, het speelse nog extra in de verf zetten. Menselijke lichamen vloeien in elkaar tot één of andere constructie waar geen einde aan lijkt de komen. Afwisselend vormen de dansers een kunstwerk waarbij ze dansende spatten verf lijken of museabezoekers die zichzelf af en toe een applaus gunnen. Het hele plaatje lijkt een bewegende vereenzelviging van ‘De Kus’ van Gustav Klimt. Zeker wanneer de femme fatale Drew Jacoby op komt geschreid met een lange rok die even later een schilderij vormt waarin de ballerina verdwijnt. Een piano die achteraan het podium achter een doorschijnend doek bespeeld wordt, vormt een prachtig visueel einde. De onstabiele solo op de stoel, had daarbij niet gehoeven.

‘Ma Mère L’Oye’ van Verbruggen begint met een duet omringd door een cirkel van witte doorzichtige doeken die ervoor zorgen dat het net een geprojecteerd dansspel lijkt. In tegenstelling tot het vorige deel, wordt nu alles strakker en krachtiger gedanst met moeilijke technieken die aan een snel tempo voorbij vliegen. Het gezelschap, zowel de mannen als de vrouwen, dragen enkellange zwierige rokken en hebben een coup Fabiola. De voiles die ze dragen bedekken hun gezicht wat een jammere zaak is voor de expressie die zo verloren gaat. De korte spitse bewegingen creëren een chaos die in tegenstelling tot de chaos bij ‘Exhibition’, ongestructureerd verloopt. Soliste Drew Jacoby krijgt weer een glansrol. Deze keer met een donkerdere uitvoering waarbij haar grote gespierde ijzige gestalte ijzersterk naar voren komt. Zij doet een duistere wals met de witte ballerina. Het einde wordt een bombastische ontploffing met een fonkelende kitscherige discobal.

Tot slot komt de climax van de avond. De rode barokstoelen en de focus op sierlijke handbewegingen in ‘Exhibition’ en de ronde lichtcirkel bij ‘Ma Mère L’Oye’, de verwijzingen in de vorige stukken deden ons al verlangend uitkijken naar ‘Boléro’ van Maurice Béjart. Een eer voor Ballet Vlaanderen die één van de drie gezelschappen wereldwijd is die de licentie kon bemachtigen om dit ballet uit te voeren. Ballerino Wim Vanlessen zet solo in op de grote ronde tafel. Hij wordt omringd door mannen op stoelen die als één bewegen. Telkens scheuren er een paar zich los van dat geheel en vormen ze het ritme rond de tafel. Strak en symmetrisch bouwen de muziek en de dans op naar een climax. Bewegingen krijgen steeds meer kracht tot het hoogtepunt is bereikt en de ballerino’s hun verdiende staande ovatie in ontvangst nemen.

< Caro Dralants >