Recensie Teho Teardo and Blixa Bargeld

Duistere mystieke magie die het publiek meenam in een donkere wals. Teho Teardo achter de knoppen, bellen en gitaar en Blixa Bargeld met een heerlijke grunge. Het duo paste perfect bij elkaar. De goedlachse vrolijke Italiaan en de serieuze gestroomlijnde Duitser, allebei in pak en geflankeerd door twee muzikanten en achter hen een groepje van vier gaststrijkers. Geen lichtspektakel of andere poespas, dat was ook niet nodig. De avond draaide puur om de muziek. ‘Animelle’ werd het hoogtepunt van de avond. Duits, Engels en Italiaans werden om de beurt en soms samen afgewisseld. Het werd een betoverende avond vol obscure en filmische muziek waarbij de rokerige stem zich in het oor nestelde.

De Duitse Blixa Bargeld en de Italiaanse Teho Teardo zijn allebei muzikant en componist. Bargelds geschiedenis begint in 1980 wanneer hij mee de band Einstürzende Neubauten opricht waarvan hij nog steeds zanger is. Van 1984 tot 2003 was de Berlijner ook gitarist bij de groep Nick Cave and the Bad Seeds. Tien jaar later ontmoette hij Teho Teardo. De Italiaan was de oprichter van de rockband Meathead. In 2003 toerde hij met Placebo, maar de man viel vooral in de prijzen met zijn soundtracks voor Italiaanse films waaronder ‘Il Divo’ van Paolo Sorrentino. In 2013 gingen de twee heren samenwerken en brachten ze hun eerste plaat ‘Still Smiling’ uit. Hun tweede kwam dit jaar uit en draagt de naam ‘Nerissimo’, wat een Italiaans superlatief is voor zwart.

Vier muzikanten komen het podium op gewandeld en zetten zich in een halve kring. Even later komen er nog twee andere muzikanten op die worden gevolgd door Teho Teardo en Blixa Bargeld, beiden in een zwart pak. Meteen gaan ze van start. De heerlijke rokerige stem van Bargeld galmt door de stille AB. Enkel een koud wit licht verlicht het podium. Lichtflitsen of visuele effecten zijn hier niet nodig. Het draait puur om de muziek. De Berlijner begint met ‘Nerissimo’ in het Italiaans waarna bij ‘The Beast’ Engels met een zwaar accent klinkt. Na elk nummer krijgt het duo en hun orkest een applaus. ‘Thank you. Merci. Dank u. Danke.’ Bargeld begroet zijn publiek in vier verschillende talen. De obscure muziek speelt verder. Het ene nummer nog donkerder dan het andere, maar toch klinkt er telkens een detail anders. De vier gaststrijkers, drie violen en een cello, mogen zich eindelijk ook bewijzen bij ‘The Empty Boat’.

Verrassend schiet het tempo daarna omhoog met ‘Animelle’. De betoverende en filmische muziek blijft aanhouden. Het begin van het nummer lijkt wel weggeplukt uit een James Bond film. Bargeld zelf lijkt eerder een typetje uit een QuentinTarantino film. Zeker wanneer hij even niets te doen heeft en hij twee meter achter zijn microfoon gaat staan met zijn handen gekruist over zijn buik. Zelf neemt hij op het einde van het nummer de mondharmonica. ‘Axolotl’ begint als een donderslag bij een al donkere hemel. ‘The next I wrote for my wife who’s always suffering from the cold in Berlin’, vertelt Bargeld met zijn heerlijke doorrookte stem. ‘It’s an utopian piece of music to make it go away.’ In zijn moedertaal begint hij aan ‘Ich Bin Dabei’ dat gevolgd wordt door het iets mindere ‘Come Up and See Me’. Daarna neemt hij een vel papier uit zijn kostuumvest. ‘I’d like to introduce the guest musicians’, waarna hij ook zijn twee vaste muzikanten voorstelt en Teadro die zich bezig houdt met de knoppen en bellen terwijl hij gitaar speelt. Onder een luid applaus en een paar staande ovaties, verdwijnt de bende achter de coulissen.

Het applaus houdt aan en de muzikanten zijn genoodzaakt om terug te keren. ‘Uhm’, even staat Bargeld op het podium met zijn mond vol tanden. De Italiaan schiet hem te hulp en samen zetten ze ‘Nocturnalie’ in. Een futuristische sound met een oud kantje. Bij het tweede bisnummer ‘Soli Si Muore’ rolt het warme Italiaans weer de zaal in. Het nummer scheurt zich wat los van de alom aanwezige duisternis en klinkt harder dan de rest. Op het einde van het nummer sterft de stem van Bargeld stilletjes weg, maar volgens de Duitser gebeurt dat te vroeg. Hij kijkt wat boos opzij. Waarna het misloopt en de magie verstoord wordt. Geïrriteerd gaat hij samen met de rest weer af. Weer heeft het publiek nog niet genoeg en volgt er een tweede bisronde. ‘This is the first that we’ve written together. It was for an Italian-German movie.’ ‘A Quiet Life’ klinkt weer even mystiek als de andere nummers. ‘Is there a reason why there is light in the audience?’ vraagt Bargeld aan de technici. ‘I know that you’re there. I don’t need light for that. One more.’ Het grappige en verhalende ‘Defenestrazioni’ is een ideale afsluiter van de obscure, maar mystieke avond.

< Caro Dralants >

De setlist:

1. Nerissimo (Italiaans)
2. Mi Scusi
3. The Beast
4. The Empty Boat (Caetano Veloso cover)
5. Animelle
6. What If
7. Nirgendheim
8. Still Smiling
9. DHX 2
10. Axolotl
11. Ich Bin Dabei
12. Come Up and See Me
13. Give Me
14. Nerissimo

Bis:

1. Nocturnalie
2. Soli Si Muore

Bis 2:

1. A Quiet Life
2. Defenestrazioni