Recensie Sisters of Swing

Met “Sisters of Swing” bracht De Speling de sfeer van de jaren ‘40 en ’50 terug naar de Zwarte zaal van het Fakkelteater. We volgden het turbulente leven dan The Andrew Sisters vanaf hun prille stapjes in de muziek tot de grote successen en de onvermijdelijke ondergang. Ditte Jaspers, Marjolein Kinsbergen en Nayat Sari  kropen in de huid van respectievelijk Maxene, Patty en LaVerne Andrews. Hun driestemmige samenzang nam ons probleemloos mee naar de tijd van Glenn Miller en Bing Crosby. Onder de muzikale leiding van Orlin Tzontchev en met de ondersteuning van een zevenkoppige live-band kwam de swing weer tot leven. Het was alleen jammer dat de auteurs Beth Gilleland en Bob Beverage een te mager script hadden afgeleverd om er echt iets geweldig van te maken.

Dat het leven van The Andrew Sisters niet zomaar glitter en glamour was, bewees het verhaal dat “Sisters of Swing” bracht. Het startte allemaal onschuldig wanneer de drie zussen LaVerne, Maxene en Patty meezingen met de radio wanneer daar hun grote idolen The Boswell Sisters te horen zijn. Op heel jonge leeftijd winnen ze een talentenwedstrijd en zo raken ze verzeild in de wereld van optredens met groot orkest, platendeals, opnames, films en sterrendom. Maar hoewel het succes hen schijnbaar wordt toegeworpen, gaan er achter de façade van roem bittere conflicten schuil. Haat, nijd en jaloezie drijft een grote wig tussen de zussen die uitmondt in processen die draaien om geld. 

Het leven van The Andrew Sisters bezat genoeg intriges en drama om een boeiend stuk muziektheater over te schrijven, maar daar waren Beth Gilleland en Bob Beverage onvoldoende in geslaagd. Het niveau van de dialogen was vaak bedroevend laag, de personages die Dimi Tarantino moest vertolken waren bijna allemaal karikaturen in een poging om zo de makkelijke lach te forceren en dat leverde zelden een echte meerwaarde voor de verhaallijn. Het tempo lag bij momenten wel heel erg laag, al te vaak gebruikte men de uitweg van een interview met Vanity Fair om informatie te dumpen en zo de verhaallijn weer een beetje verder te krijgen, … Misschien had regisseur Ronny Verheyen er bij de houders van de rechten meer op moeten aandringen om bepaalde dingen toch te veranderen.

Een scène waarin door Joachim van Ransbeek werd nagespeeld hoe Bob Hope de troepen ging entertainen tijdens WOII behoort tot het Amerikaanse historisch erfgoed, maar heeft bij ons niet dezelfde waarde. Het feit dat men de grappen heeft moeten vertalen, nam ook al een hoop weg van de authenticiteit. Gezien deze passage niet echt bijdroeg tot de verhaallijn, had men ze misschien beter weggeknipt. Ook andere scènes konden soms een vakkundige knipbeurt gebruiken. Zo moest de scène waarin ze van Rome naar huis bellen zeker niet verdwijnen, maar “de puntjes wat bijknippen” had misschien geen slecht idee geweest om toch nog een beetje ritme in de voorstelling te houden.

Het enige ritme in de productie kwam van het orkest en de liedjes. En daar zat dan ook het sterke punt uit deze voorstelling. Onze drie zusjes waren duidelijk gecast om mooi samen te klinken. De harmonieuze klank van de driestemmigheid wist probleemloos de sfeer van de Andrew Sisters te evoceren. Het schijnbaar gemak waarmee Ditte Jaspers, Marjolein Kinsbergen en Nayat Sari hun stemmen als één deden klinken, was een streling voor het oor. Zet daarachter nog een krachtige live-band onder leiding van pianist Orlin Tzontchev en muzikaal was deze “Sisters of Swing” een succes te noemen.

De sterkere acteerprestatie zagen we bij Ditte Jaspers als middelste zus Maxene Andrews. Marjolein en Sari bleven daar wat op de vlakte. Jammer dat de Amerikaanse auteurs van dit stuk zo de draak staken met de rollen die hier weggelegd waren voor Dimi Tarantino, want doorheen alle overacting en vreselijke stereotypen, zagen we toch veel meer talent schuilgaan. Wanneer hij bijvoorbeeld tijdens de zoektocht naar de Engelse vertaling van “Bei Mir Bist Du Schön” even op een normale manier mee mocht zingen, viel op dat hij best een goede stem had. Ook in zijn rol als Bing Crosby klonk hij erg aangenaam. Het was jammer dat men dan zo’n talent gebruikt om verkleed als Carmen Miranda een dansje op te laten voeren in “Carmen‘s Boogie”. We zagen daar niet echt de toegevoegde waarde van in.

< Sascha Siereveld >

Songlijst:

Deel 1:

1. Sing sing sing
2. Three Little Fishies
3. Dinah
4. Near You
5. Bei Mir Bist Du Schön
6. Well Allright
7. Hold Tight
8. Ac-Cent-Tchu-Ate the Positive
9. I Love You Much Too Much
10. Beer Barrel Polka

Deel 2:

1. Six Jerks In A Jeep
2. Corns For My Country
3. Shoo Shoo Baby
4. All I Want For Christmas
5. Rum and Coca Cola
6. Don‘t Sit Under the Apple Tree
7. Apple Blossom Time
8. Boogie Woogie Bugle Boy
9. I Can Dream, Can‘t I
10. Woody Woodpecker Song
11. Carmen‘s Boogie
12. Count Your Blessings
13. Sing sing sing (reprise) 

Cast:

Ditte Jaspers als Maxene Andrews
Marjolein Kinsbergen  als Patty Andrews
Nayat Sari als LaVerne Andrews
Dimi Tarantino als o.a. Bing Crosby, Dany Kay, Carmen Miranda en Marco
Joachim van Ransbeek als o.a. Lou Levy en Bob Hope

Regie: Ronny Verheyen
Auteurs: Beth Gilleland en Bob Beverage
Componist: Raymond Berg
Muzikale leiding : Orlin Tzontchev
Choreografie: Soo Mee Beyers